ตอนที่ 10
ถุงแป้งกับเต้ยตัดสินใจไปรอกฤตย์ที่ห้องทำงาน นัทธมนแสยะยิ้มก่อนหันมาทางเจ้านายหนุ่ม
“คุณกฤตย์...มีอะไรจะสั่งเสียกับดิฉันอีกไหมคะ”
“ต่อให้ผมจะอธิบายความจริงยังไงคุณก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี งั้นก็เอาสิ...ลงมือฆ่าผมซะตอนนี้เลยก็ได้”
“ไม่ค่ะ...ดิฉันอยากให้คุณค่อยๆตายในที่แคบๆมืดๆนี้ คุณจะได้รับรู้ความทุกข์ทรมานเหมือนที่วรดาเคยได้รับ”
กฤตย์ถึงกับน้ำตาซึม ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมเดียวกับวรดา นัทธมนก็เจ็บปวดแต่ทำเหมือนไม่รู้สา
“ลาก่อนค่ะคุณกฤตย์...จบสิ้นกันทีกับฝันร้ายที่ยาวนานของดิฉันและจบเวรจบกรรมระหว่างเรา หรือถ้าคุณไม่อยากจบดิฉันก็ไม่ห้าม ถ้าคุณอยากจะอธิษฐานกลับมาแก้แค้นดิฉันในชาติหน้า ดิฉันก็จะรอให้ถึงวันนั้นอย่างเต็มใจค่ะ”
นัทธมนจะออกจากห้องเก็บของแต่กฤตย์รั้งไว้
“นึกออกแล้วเหรอคะว่าจะสั่งเสียอะไร”
“ผมไม่เคยคิดร้ายกับวรดา ตรงกันข้าม...ผมรักและนับถือหัวใจวรดาเช่นเดียวกับที่ผมรู้สึกกับคุณ...นัทธมน”
คำพูดทิ้งท้ายของกฤตย์สะเทือนถึงหัวใจของนัทธมน เลขาฯสาวน้ำตาไหลแต่ยังแข็งใจล็อกประตู ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านในอกจนเธอต้องยกมือกุมไว้พลางอธิษฐานในใจ
“ฉันขออธิษฐานให้ชาติหน้าเราไม่ต้องมาทำร้ายกันอีก...ขอให้เราได้รักกันเหมือนกับความรู้สึกในใจที่เรามี”
กว่าจะตั้งสติกลับมาเก็บของที่ห้องทำงานได้นัทธมนก็ร้องไห้จนตาบวม ถุงแป้งเห็นหน้าเพื่อนสาวก็ถามถึงน้าชายทันที นัทธมนสะดุ้งก่อนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ท่าทางไขสือตีมึนของเธอทำให้ถุงแป้งฉุนขาด
“นัท...ถ้าเธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อน ช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าน้ากฤตย์อยู่ไหน”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้”
พูดจบก็สะพายกระเป๋าจะกลับ ถุงแป้งตามไปรั้งตัวไว้ “เดี๋ยว! นั่นเธอจะไปไหน”
“ก็กลับบ้านน่ะสิ แม่ฉันรออยู่ หลีกทางให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“ทำไม...ถ้าฉันไม่หลีกเธอจะใช้พลังจิตของเธอมาจัดการฉันหรือไง”
“ก็ถ้าเธอยังเอาแต่ตะคอกฉันแบบนี้ก็ไม่แน่”
“เธอว่าไงนะ...ก็เอาสิ...คิดว่าฉันกลัวหรือไงมาสิ...มีพลังอะไรก็จัดมาเลย!”
นัทธมนทั้งร้อนตัวและหงุดหงิดตั้งท่าจะใช้พลังจริงๆ เต้ยเห็นท่าไม่ดีถลาไปขวาง หลีกทางให้นัทธมนแต่ไม่วายเตือนสติทิ้งท้าย “นัท...เลิกคิดเรื่องแก้แค้นซะ มันไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการให้อภัย การแก้แค้นมันอาจจะหอมหวาน สะใจ ช่วยบรรเทาฝันร้ายของเธอ แต่มันก็มาพร้อมบาปกรรมครั้งใหม่ที่จะฝังติดอยู่ในใจเธอ...ตลอดไป”
ooooooo