ดวงใจขบถ

“เจ้าพ่อ เกิดอะไรขึ้นเจ้าค่า ทำไมถึงกลับจากโรงพยาบาลเวลานี้...ยุพราช ทำไมเจ้าถึงได้มาพร้อมกับเจ้าพ่อ”

“เจ้าจ้อยลูกพ่อ พ่อมีข่าวจะบอกลูก ลูกต้องทำใจดีๆไว้นะ”

“เจ้าแม่เป็นอะไรหรือเจ้าค่า”

“ไม่ใช่เจ้าแม่ แต่เป็นหมวดพสุ!!”

“เกิดอะไรขึ้นกับเขาเจ้าค่า”

“เขาลอบเข้าไปเอายาถอนพิษให้เจ้าแม่จากเรือนเจ้าอุ่นคำ แต่ตัวเองกลับโดนพิษเข้าเสียเอง ตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน”

“เจ้าพ่อ! เจ้าพ่อต้องช่วยหมวดพสุด้วยนะเจ้าค่า ลูกขอร้อง”

“ถึงลูกไม่พูด พ่อก็ต้องทำอยู่แล้ว พ่อจะไปจัดการกับเจ้าอุ่นคำด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้”

ไม่นานนักทั้งหมดก็พากันมาถึงเรือนเจ้าอุ่นคำ แต่เจ้าตัวยืนกระต่ายขาเดียวว่าไม่รู้ไม่เห็น หากจะมากล่าวหากันต้องมีหลักฐาน

“ทำไมเฮาจะไม่มี เจ้าพี่รอบรู้เรื่องสมุนไพรเป็นอย่างดี ทำไมจะวางยาพิษมหาเทวีไม่ได้”

“ก็ยังฟังไม่ขึ้นอยู่ดี พี่จะทำแบบนั้นทำไม ในเมื่อพี่กับมหาเทวีก็รักใคร่ชอบพอกันดี”

“แล้วถ้าเฮาบอกว่าหมวดพสุมาเอายาถอนพิษจากเรือนของเจ้าพี่ไปรักษามหาเทวีได้ล่ะ เจ้าพี่จะว่ายังไง”

เจ้าอุ่นคำแค้นแทบกระอักที่มหาเทวีรอดตาย แต่ต้องปากแข็งเข้าไว้ “พี่ไม่รู้เรื่อง ที่นี่ไม่มียาพิษ ยาถอนพิษอะไรทั้งนั้น มีแต่ยาสมุนไพรเอาไว้รักษาเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย”

“แต่เมื่อหัวค่ำเพื่อนผมเข้ามาในเรือนนี้และเอายาถอนพิษไปจริงๆ” เผ่าเทพยืนยัน แต่เจ้าอุ่นคำหันไปถามลูกชายเพื่อหาแนวร่วม

“เมื่อหัวค่ำไม่มีใครเข้ามาในเรือนนี้ใช่ไหมลูก”

“ใช่เจ้าค่า ไอ้พสุมันไม่ชอบเราสองแม่ลูกอยู่แล้ว มันอาจจะเอายาพิษไปให้มหาเทวีกิน แล้วก็เอายาแก้พิษของตัวเองไปให้ เพื่อจะโยนความผิดมาให้พวกเราก็ได้”

“หมวดพสุมันมักใหญ่ใฝ่สูง คิดจะแต่งงานกับเจ้าจ้อยเพื่อจะได้เป็นบุตรเขยของเจ้าหลวง แต่เพราะยังมีพวกเราสองแม่ลูกขวางทางอยู่ เลยคิดจะกำจัด มันก็เป็นไปได้ไม่ใช่หรือเจ้าหลวง”

“เป็นไปไม่ได้ หมวดพสุไม่ใช่คนแบบนั้น”

“หลานยังเด็ก จะไปทันผู้ชายรอบจัดอย่างไอ้หมอนั่นได้ยังไง มันพูดจาหวานๆใส่หลาน หลานก็เชื่อเป็นตุเป็นตะ แต่หารู้ไม่ว่ามันกำลังหลอกหลานอยู่”

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะเจ้าพี่ ตกลงเจ้าพี่จะไม่ยอมรับใช่ไหมว่าเป็นคนวางยามหาเทวี”

“พี่ไม่ได้ทำ พี่ไม่ยอมรับในสิ่งที่ไม่ได้ทำเด็ดขาด”

ยุพราชที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังเหล่าตำรวจและทหารองครักษ์ก้าวออกมาเผชิญหน้ากับสองแม่ลูก

“แล้วเรื่องที่เจ้าขุนแสงเรืองทำกับข้าเฮาล่ะเจ้าค่า เจ้าขุนจะยอมรับรึเปล่า”