ดวงใจขบถ
ตอนที่ 13
“เฮาไม่ได้ไปที่น้ำตก แล้วเฮาก็กลับมาคนเดียว ไม่ได้เจอหมวดพสุเลย”
“งั้นตอนนี้หมวดพสุอยู่ที่ไหน”
เจ้าจ้อยกับอ่อนคำสีหน้าเป็นกังวล ขณะที่เผ่าเทพพยายามทำหน้านิ่งเก็บความลับเอาไว้...
ขณะเดียวกันพวกหาญแลงกำลังรับเงินค่าจ้างจากเจ้าขุนแสงเรืองโดยรับประกันว่ายุพราชกับพสุตายแล้ว อีกไม่เกินสองวันศพมันต้องโผล่ขึ้นมาแน่ เจ้าขุนแสงเรืองพอใจมาก คิดว่าหมดเสี้ยนหนามแล้วจริงๆ จึงรีบกลับมาบอกเจ้าอุ่นคำด้วยความดีใจ
“สำเร็จแล้วท่านแม่ ลูกกำจัดไอ้พสุได้แล้ว แถมยังปิดปากไอ้ยุพราชได้ด้วย”
“ในที่สุดเราสองคนแม่ลูกก็กำจัดเสี้ยนหนามไปจนหมดได้ซะที”
“ยังเหลืออีกคนนะท่านแม่ นังมหาเทวีจอมแส่”
“นังนั่นอยู่ก็เหมือนตาย ถ้าไม่มียาถอนพิษของแม่ อีกไม่เกิน 4 วันมันก็จะเหลือแค่ชื่อ”
เจ้าขุนแสงเรืองจะเดินมานั่งข้างเจ้าอุ่นคำ แต่สะดุดตาแขนข้างหนึ่งที่ยื่นออกมาจากใต้เตียง
“ท่านแม่ นั่นมัน...”
“อย่าเอ็ดไปลูก เดี๋ยวใครได้ยินเข้า”
“นั่นมันแขนใครหรือเจ้าค่า”
“นังป่อจาไงล่ะ นังงูพิษ เลี้ยงไม่เชื่อง มันปากโป้งไปบอกไอ้พสุเรื่องยาถอนพิษ แม่ก็เลยเอามันไว้ไม่ได้”
“ถึงกับต้องฆ่าแกงกันเลยหรือ”
“จำไว้นะลูก คนที่เก็บความลับได้ดีที่สุดคือ
คนตาย ตอนนี้ทั้งไอ้พสุทั้งนังป่อจาก็ตายไปแล้ว เรื่องยาถอนพิษก็จะเป็นความลับตลอดไป จะไม่มีใครเอาไปรักษานังแมรี่แอนน์ได้ มันต้องตาย
อย่างทุกข์ทรมานสมกับที่มันเป็นศัตรูกับเรา” เจ้าอุ่นคำพูดดุดัน แววตาโหดเหี้ยมอำมหิต
ooooooo
พสุหายไปนานจนน่าเป็นห่วง จนเย็นย่ำ
ก็ยังไร้วี่แวว เจ้าจ้อยกระสับกระส่ายนั่งไม่ติด อ่อนคำเองก็บ่นว่าหมวดพสุไม่เคยหายไปโดยไม่บอกกล่าวแบบนี้
เจ้าหลวงกับอกานซิงห์กลับจากปางไม้มาที่ห้องพักฟื้นเห็นเจ้าจ้อยยังไม่กลับคุ้มทั้งที่เย็น
มากแล้ว ซักถามจึงรู้ว่ากำลังรอพสุอยู่
“หมวดพสุอาจจะกลับไปที่คุ้มแล้ว เย็นนี้เขาจะแอบเข้าเรือนเจ้าอุ่นคำอีกไม่ใช่หรือ”
“จริงด้วยเจ้าค่า หมวดพสุอาจจะกลับไปเตรียมตัวที่คุ้มแล้วก็ได้”
“ลูกรีบกลับคุ้มเถอะ ถ้ามืดแล้วจะอันตราย วันนี้พ่อจะเฝ้าแม่เอง”
“แต่เจ้าพ่อเพิ่งกลับมาจากการประชุมที่ปางไม้นะเจ้าค่า”
“ไม่เป็นไร พ่ออยากเฝ้าแม่บ้าง ผมวานให้หมวดช่วยอารักขาเจ้าจ้อยกับอ่อนคำกลับไปที่คุ้มด้วยนะ”
“ได้ครับเจ้าหลวง เชิญเจ้าจ้อยที่รถเลยครับ”
หลังจากเผ่าเทพกับเจ้าจ้อยและอ่อนคำ
ออกไปแล้ว เจ้าหลวงดูแลมหาเทวีอย่างใกล้ชิด ให้กำลังใจ ว่าเธอต้องหายและกลับบ้านเราได้ พวกเรากำลังหาวิธีรักษาเธออยู่
“แต่ฉันกลัวว่าถ้าไม่กลับไปตอนนี้ ฉันจะไม่มีโอกาสได้กลับไปอีก”
