ดวงใจขบถ
ตอนที่ 11
“ถ้าเป็นเรื่องสัมผัสหรือสูดดม พวกเราทุกคนก็น่าจะเป็นด้วย แต่ก็มีแต่เจ้าแม่คนเดียวที่เป็นแบบนี้”
“เฮาเองก็คิดกลับไปกลับมาหลายตลบแล้ว ก็ยังคิดไม่ออกว่ามหาเทวีไปรับสารพิษมาจากที่ไหน”
“เป็นไปได้ไหมว่ามีใครคนหนึ่งในคุ้มของเฮาเป็นสายของทหารซาอูปลอมตัวมา”
“จะเป็นไปได้ยังไง ทุกคนในคุ้มก็เป็นคนเก่าคนแก่ เคยเห็นหน้าค่าตากันมานานแล้วทั้งนั้น”
“ก็ไม่แน่นะครับ อาจจะมีใครบางคนที่เป็นหนอนบ่อนไส้ก็ได้...ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้ผมขอให้ทุกคนปิดเรื่องมหาเทวีได้รับสารพิษไว้ก่อน ให้รู้กันแต่เฉพาะเราห้าคนเท่านั้น”
“ทำไมล่ะคะหมวด”
“ก็เพราะว่าถ้าเรากระโตกกระตากให้ทุกคนรู้ว่าเรารู้แล้ว พวกคนร้ายก็อาจจะไหวตัวทัน และหายตัวไปเสียก่อน แต่ถ้าเราทำเป็นไม่รู้ พวกมันก็จะย่ามใจและไม่ทันระวังตัว เราจะได้คอยจับตาดูคนในคุ้มได้อย่างสะดวกครับ”
“ผมเชื่อคุณ พวกเราจะไม่ปริปากบอกใครเด็ดขาด”
เจ้าหลวงกับเจ้าจ้อยมองพสุอย่างชื่นชม... นอกจากนี้ทุกคนยังต้องช่วยกันปกปิดเรื่องนี้กับมหาเทวีด้วย เพราะกลัวเธอจะตกใจจนท้อแท้ ไม่มีกำลังต่อสู้
ooooooo
เจ้าอุ่นคำยืนชะเง้ออยู่หน้าเรือนได้สักพักก็เห็นเจ้าขุนแสงเรืองกลับมา เธอปรี่ไปถามลูกชายด้วยความร้อนใจว่าหายุพราชเจอหรือเปล่า
“หาไม่ยากเลยท่านแม่”
“แล้วลูกเกลี้ยกล่อมมันสำเร็จรึเปล่า”
“สำเร็จสิท่านแม่ ไอ้ยุพราชมันแค้นไอ้พสุอยู่แล้ว ลูกแค่สะกิดนิดเดียวมันก็พร้อมจะช่วยพวกเราแล้ว”
“เสียดายที่ไปเรียนจบถึงเมืองนอกเมืองนา แต่กลับมาสิ้นท่าเพราะเรื่องผู้หญิงคนเดียว”
“ลูกเห็นแล้วก็สมน้ำหน้ามัน ตอนอยู่ที่นี่ทำเป็นเชิดหน้าหยิ่งผยองว่าเป็นทหารองครักษ์ของเจ้าหลวง พอตกกระป๋องก็กลายเป็นหมาหัวเน่า สภาพของมันตอนนี้ทรุดโทรมจนดูไม่ได้เลย”
“ดีแล้วล่ะ ปล่อยให้มันนึกน้อยใจในโชควาสนาของมันไป เราจะได้ทำงานของเราได้ง่ายขึ้น”
“แล้วนี่มีใครกลับมาบอกหรือยังว่าอาการของมหาเทวีเป็นอย่างไร”
“ไม่ต้องบอกแม่ก็รู้ว่าตอนนี้มันคงจะทุรนทุราย อยู่ไม่เป็นสุข นั่งก็ร้อน นอนก็ทรมานแน่ๆ”
“มันจะไม่รอดกลับมาแน่นะท่านแม่”
“ยาสั่งของตาเจ้าไม่เคยทำให้ผิดหวัง ถ้าไม่มียาถอนพิษ อีแมรี่แอนน์มันจะต้องตายภายใน 7 วันนี้แน่นอน”
เจ้าอุ่นคำสีหน้ามั่นใจมาก ดวงตาวาววับด้วยความอำมหิต...
