ดวงใจขบถ

“ไอ้หมอนั่นมันทำลายชื่อเสียงและเกียรติยศของทั้งเจ้าและเจ้าจ้อยจนป่นปี้ แต่ทุกคนกลับมองไม่เห็นและยังสนับสนุนมันอีก อย่างนี้เราจะเอามันไว้ไม่ได้”

“เจ้าขุนจะให้เฮาทำอะไร”

“กำจัดมันซะ! อย่าลืมสิว่ามันทำอะไรกับเจ้าไว้บ้าง เจ้าเคยคิดว่ามันเป็นเพื่อน แต่มันกลับทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของเจ้า ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องเอาคืนมันให้สาสม หากเจ้ากำจัดมันได้ เฮาจะมีเงินรางวัลให้เจ้าอย่างงาม หลังจากเฮาแต่งงานกับเจ้าจ้อยแล้ว เฮาจะแต่งตั้งเจ้าเป็นองครักษ์ของเฮา และติดตามเฮาไปทุกแห่ง อนาคตของเจ้าจะมั่นคง หากเราสองคนร่วมมือกัน”

สีหน้ายุพราชเต็มไปด้วยความเกลียดชัง โกรธแค้นที่มีต่อพสุ เจ้าขุนแสงเรืองยิ้มพอใจที่แผนการของเขาดูจะเป็นไปด้วยดี หารู้ไม่ว่าเมื่อยุพราชแยกกลับมาที่ห้องเช่า เขาครุ่นคิดอย่างรู้ทัน

“นึกว่าเฮาไม่รู้หรือว่าเจ้าขุนจะยืมมือเฮาฆ่าไอ้พสุ แล้วเจ้าขุนก็จะได้รอดตัวไปคนเดียว ในเมื่อเจ้าขุนเล่นไม่ซื่อกับเฮา เฮาก็ไม่จำเป็นต้องเล่นตามกติกากับเจ้าขุน เฮาจะฆ่าไอ้พสุแล้วโยนความผิดให้เจ้าขุน หลังจากนั้นเจ้าจ้อยก็จะต้องเป็นของเฮา...แต่เฮาเคยแพ้ไอ้พสุมาแล้ว คราวนี้เฮาจะต้องวางแผนให้รอบคอบ เฮาจะพลาดอีกไม่ได้เด็ดขาด”

เวลานั้นที่โรงพยาบาล ผลตรวจออกมาแล้วว่ามหาเทวีได้รับสารพิษ เจ้าหลวงกับเจ้าจ้อยงุนงงและตกใจมาก ถามหมอว่ามันคือสารพิษอะไร

“ตอนนี้เรายังไม่ทราบว่าเป็นสารพิษตัวไหน ผมเลยมาลองถามพวกคุณสองคนดูว่ามหาเทวีไปสัมผัส สูดดม หรือกินอะไร หรือว่าไปที่ไหนที่มีความเสี่ยงจะได้รับสารพิษบ้าง”

“ปกติเจ้าแม่ก็จะอยู่ที่คุ้มตลอด ไม่ได้ไปไหนค่ะ”

“ส่วนเรื่องอาหารการกิน พวกเราทุกคนก็กินเหมือนๆกัน ถ้าจะโดนก็น่าจะโดนกันทั้งหมด ไม่น่าจะแค่มหาเทวีคนเดียว”

“ตอนนี้อาจจะยังคิดไม่ออก พวกคุณสองคนค่อยๆคิดก็ได้ครับ”

“แล้วเจ้าแม่จะหายไหมคะหมอ”

“ต้องหายสิครับ แต่ก่อนอื่นหมอต้องหาสาเหตุให้เจอก่อนว่าคนไข้ไปได้รับสารพิษตัวไหนมา จะได้รักษาได้ถูกทาง หมอขอตัวก่อนนะครับ”

สองพ่อลูกมองหน้ากัน ต่างคิดไม่ออกว่ามหาเทวีไปได้รับสารพิษมาจากไหน เมื่ออกานซิงห์ พสุ และอ่อนคำรู้เรื่องนี้ ต่างก็คิดหนักไปตามกัน วิเคราะห์กันต่างๆนานา

“แปลกมาก มหาเทวีไปได้รับสารพิษได้ยังไง”

“การได้รับสารพิษมีหลายรูปแบบนะครับ มหาเทวีอาจจะกิน สัมผัสหรือสูดดมเข้าไปก็ได้ทั้งนั้น”

“เรื่องกินเข้าไปเป็นไปไม่ได้ เพราะอาหารทุกอย่างที่เจ้าหลวงกับมหาเทวีเสวย พวกเราตรวจสอบเป็นอย่างดีแล้ว”