ดวงใจขบถ
ตอนที่ 11
เจ้าหลวงไม่อยากให้มหาเทวีพูดเยอะ จึงตัดบทให้อ่อนคำไปดูห้องพักว่าเรียบร้อยหรือยัง อ่อนคำออกมาได้ครู่เดียว อกานซิงห์ก็ตามมาคาดคั้นเรื่องที่เธอหายไปจากคุ้ม ที่สุดอ่อนคำก็ต้องพูดความจริงอย่างไม่มีทางเลือก และขอร้องอกานซิงห์ไปเกลี้ยกล่อม ยุพราชให้กลับคุ้ม
“เฮาทำไม่ได้”
“ทำไมล่ะ ยุพราชเป็นลูกท่าน ท่านไม่ห่วงเขาหรือ”
“ยุพราชเป็นลูกเฮา แล้วเขาคิดว่าเฮาเป็นพ่อเขารึเปล่าล่ะ เฮาลั่นวาจาไปแล้วว่าถ้าเขาก้าวออกจากคุ้มไป เฮากับเขาก็ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก ถ้าเขาอยากจะกลับก็ต้องกลับมาด้วยตัวเอง เฮาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรทั้งสิ้น”
“ถ้างั้นเฮาคงได้แต่ขอร้องท่านว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องที่เฮาเจอยุพราชให้ใครรู้”
“เจ้าคิดจะทำอะไรอ่อนคำ”
“เฮาจะหาทางไปพบ ไปเกลี้ยกล่อมเขาให้กลับมาที่คุ้ม”
“อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ปล่อยเขาไว้ตามลำพังดีกว่า”
“เฮาทำแบบนั้นไม่ได้ ท่านเป็นคนฝากยุพราชไว้กับเฮา ท่านลืมไปแล้วหรือ เฮาจะต้องพูดให้ยุพราชเปลี่ยนใจและกลับมาที่คุ้มให้ได้ ขออย่างเดียวท่านต้องสัญญาว่าจะปิดเรื่องที่เฮาไปเจอยุพราชเป็นความลับได้ไหม”
อกานซิงห์ถอนใจแต่ไม่รับปาก
ooooooo
ขณะเดียวกันนั้นเจ้าขุนแสงเรืองลองไปตามหายุพราชที่ตลาด โชคเข้าข้างเขาให้ได้เจอตัว เจ้าขุนแสงเรืองทำเป็นพูดดี แต่ความจริงต้องการยืมมือเขาฆ่าพสุตามแผนการ
“ยุพราช ในที่สุดเฮาก็เจอเจ้า เฮาเป็นห่วงเจ้าแทบแย่แน่ะ รู้รึเปล่า”
“ขอบคุณเจ้าค่า เฮาขอตัวก่อน เฮาต้องรีบไป” ยุพราชจะเดินหนี แต่เจ้าขุนแสงเรืองดักหน้าไว้
“ไม่เอาน่า อุตส่าห์เจอกันทั้งที จะไม่ให้เฮาถามสารทุกข์สุกดิบเลยหรือไง”
“เฮาสบายดี ไม่เจ็บไม่ไข้ ขอบคุณเจ้าขุนที่เป็นห่วง”
“แล้วเจ้าไม่อยากรู้หรือว่าที่คุ้มเป็นยังไงบ้าง”
“ในเมื่อเฮาก้าวขาออกมาจากที่นั่นแล้ว เฮาก็ถือว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
“แล้วเรื่องของเจ้าจ้อยกับไอ้พสุล่ะ ไม่อยากรู้หรือว่าพวกนั้นเป็นยังไงบ้างเมื่อเจ้าไม่อยู่”
ยุพราชชะงัก แล้วยอมไปหาที่นั่งคุยกับเจ้าขุนแสงเรืองในมุมหนึ่ง
“ตอนนี้ใครๆก็มองว่าเจ้าเป็นตัวปัญหา ออกมาจากคุ้มซะได้ก็ดี ทุกคนในคุ้มพากันยกย่องไอ้พสุเป็นวีรบุรุษ ไม่ว่ามันจะทำอะไร ทุกคนก็เห็นดีเห็นงามกันไปหมด แม้แต่ท่านอกานซิงห์ก็ถูกไอ้พสุมันแย่งหน้าที่และความสำคัญไป”
“ไอ้เพื่อนทรยศ”
