ดวงใจขบถ

พระอาทิตย์ยามเช้าโผล่พ้นขอบฟ้า พสุพาเจ้าจ้อยเดินเท้าออกจากกระต๊อบไปเจอบ้านหลังหนึ่งแล้วขอยืมมอเตอร์ไซค์พาเจ้าจ้อยซ้อนท้ายมุ่งหน้ากลับคุ้มจันทรา

ส่วนอ่อนคำที่ค้างคืนอยู่กับยุพราชในห้องเช่า เธอนอนอุตุไม่ยอมตื่นทำให้ยุพราชต้องแกล้งตะโกนว่าไฟไหม้ นั่นแหละเธอถึงสะดุ้งตกใจ พอรู้ว่าโดนหลอกก็ต่อว่าเขายกใหญ่ก่อนจะเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้งเพื่อให้กลับคุ้มพร้อมกัน

“ยุพราช...ถ้าเฮาขอให้เจ้าตัดเจ้าจ้อยออกไปจากใจซะทีจะได้ไหม เฮายินดีจะเป็นไม้ดามใจ เป็นยารักษาใจ เป็นถังขยะรองรับเศษใจ เจ้าจะให้เฮาเป็นอะไร เฮายอมเป็นได้ทุกอย่าง”

“เจ้าคิดว่าเจ้าพูดแบบนี้แล้วเฮาจะเปลี่ยนใจมารักเจ้าได้งั้นหรือ ไม่มีทาง”

“เฮารู้ เจ้าไม่ต้องรักเฮาก็ได้ ขอแค่เจ้ากลับไปที่คุ้ม กลับไปเป็นอย่างเดิม”

“ไม่มีอะไรเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว เจ้าอย่ามาเกลี้ยกล่อมเฮาซะให้ยาก ถ้าที่นั่นยังมีไอ้พสุ ก็อย่าหวังว่าจะเห็นเฮาที่นั่น”

“ทุกคนเป็นห่วงเจ้ามากนะ ทั้งเจ้าหลวง มหาเทวี เจ้าจ้อย ท่านอกานซิงห์ หรือแม้แต่หมวดพสุ”

“เฮาไม่อยากได้ยินชื่อของมัน”

“เจ้าจ้อยกับหมวดพสุรักกันจริงๆนะ เจ้าอย่าคิดไปแยกพวกเขาออกจากกันเลย มันบาป”

“ถ้าเจ้าพูดอีกคำเดียว เฮาจะโยนเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้”

“ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนใจเจ้าได้จริงๆหรือ” อ่อนคำมองอย่างตัดพ้อ

ยุพราชไม่สนใจ สั่งให้ไปล้างหน้าล้างตา เสร็จแล้วไล่เธอกลับคุ้ม แต่อ่อนคำยังดึงดันไม่กลับ จนกว่าเขาจะกลับไปด้วย

“เจ้าคิดว่าเฮาจะหาโอกาสหนีจากเจ้าไม่ได้หรือ ถ้าเฮาหนีไปได้คราวนี้ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็ได้”

“งั้นเฮาจะกลับไปที่คุ้มก็ได้ แต่ต้องมีข้อแม้”

“ยังจะกล้าต่อรองกับเฮาอีกเหรอ”