ชาติเสือพันธุ์มังกร

คำพูดแทงใจดำของพี่ชายบุญธรรมทำให้ทรงวาดอึกอักลำบากใจแต่ก็ยืนยันความตั้งใจเดิม

“ผมยังห่วงพี่ ยังคิดถึงพวกเรา...แต่ผมก็ไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว พี่อ้ายอย่าเสียเวลาอีกเลยครับ”

“เพราะเด็กคนนั้นใช่ไหมเสือถึงได้ตีตัวออกห่างพี่ พี่เคยคิดว่าถ้าเสือรักเด็กนั่นพี่จะทำดีด้วยเพื่อผูกใจเสือไว้แต่นังเด็กนั่นกลับดึงเสือออกไปแทน ถ้าพี่รู้ว่าจะเป็นอย่างนี้พี่ฆ่ามันทิ้งตั้งแต่วันแรกที่เสือรับเข้ามาแล้ว”

ชาญยุทธโพล่งด้วยความโมโห ทรงวาดเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่ายและไม่ถือสา

“ผมทราบว่าพี่อ้ายพูดเพราะอารมณ์แต่ผมก็ไม่อยากได้ยินอยู่ดี อาจูมีความหมายกับผมมากกว่าที่พี่อ้ายคิด”

ทรงวาดพูดจบก็ผละไป ทิ้งชาญยุทธให้มองตามเซ็งๆ หงุดหงิดมากที่น้องชายบุญธรรมไม่กลับมาช่วย

ooooooo

พันเดชส่งฤทธิ์ไปสอดแนมงานศพวิสูตรจนรู้เรื่องทรงวาดปฏิเสธจะกลับไปหาชาญยุทธ ไต้เกียวซึ่งนั่งฟังอยู่ด้วยสะใจมากและคิดแผนร้ายยุแยงให้สองพี่น้องแตกคอกันจริงๆจังๆ

ไต้เกียวรู้ดีว่าจุดอ่อนของทรงวาดคือปิ่นมุก ตัดสินใจสวมบทเป็นหญิงสาวน่าสงสารไปหาทุกคนที่ร้านข้าวต้มโดยเอาเรื่องเยี่ยมเฮ้งเตี๋ยงเป็นข้ออ้างบังหน้า ไม่มีใครสงสัยเหตุผลของไต้เกียวยกเว้นปิ่นมุกซึ่งสังหรณ์ใจตามสัญชาตญาณผู้หญิงว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

สังหรณ์ของปิ่นมุกรุนแรงกว่าที่คิดเมื่อเช้าต่อมาก็เกิดเหตุมีคนร้ายลอบยิงเธอแต่พลาดโดนก๊กไช้ที่เอาตัวปกป้องเธอแทน ทรงวาดรีบพาส่งโรงพยายบาลแต่ก็สายเกินไปก๊กไช้ขาดใจตายระหว่างทาง!

การตายของก๊กไช้นำมาซึ่งความเสียใจของปิ่นมุกและความเจ็บแค้นของทรงวาด พันเดชสาแก่ใจมากแม้เป้าหมายอย่างปิ่นมุกจะรอดไปได้แต่การตายของก๊กไช้ก็เป็นเชื้อเพลิงที่ดีให้ทรงวาดแตกกับชาญยุทธ

พันเดชร่วมกับไต้เกียวคิดแผนขั้นถัดไปคือทำให้ทรงวาดเข้าใจผิดชาญยุทธ “ฉันทิ้งเบาะแสไว้ตามที่เธอบอกแล้ว ยังไงเราใส่ร้ายไอ้ชาญยุทธได้แน่แต่จะถึงขั้นให้มันฆ่ากันตายเองคงไม่ไหว เธอมีแผนอื่นอีกไหม”

“ขอคิดก่อนค่ะ จริงๆถ้ายิงนังเด็กนั่นได้เฮียโฮ่ว คงแล่นไปเป่ากบาลไอ้ชาญยุทธแล้ว ผิดแผนหมดเลย”

“ก็เธอจะให้ยิงต่อหน้าไอ้เถ้าแก่เสือมันก็มีโอกาสพลาดบ้างล่ะน่า แค่ไอ้คนยิงไม่ถูกจับตัวได้ก็ถือว่าใช้ได้แล้ว”

“คุณเคยอยากได้เฮียโฮ่วมาเป็นลูกน้อง ตอนนี้ยังอยากได้อยู่รึเปล่าคะ...ฉันมีวิธีที่คุณจะใช้ประโยชน์จากเฮียได้ แต่คุณก็ต้องออกแรงเล่นละครซะหน่อย”

แววตาเจ้าเล่ห์ของไต้เกียวทำให้พันเดชอดกระเซ้าไม่ได้