บุพเพสันนิวาส

“ไอ้ก็องสตังซ์...ชาติไพร่ มึงบังอาจจักตั้งไอ้เตี้ยเป็นหุ่นเชิด แล้วมึงจักปกครองเสียเอง มึงกำเริบเสิบสานมาก ข้าวแดงแกงร้อนของอยุธยาที่รดกบาลมึงมาเป็นสิบๆปีหาได้มียางเลยฤา มึงกระทำย่ำยีบ้านเมืองของกูอย่างนี้ได้ยังไร...หา!”

เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ตระหนก ตัวสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกประดังประเดขึ้นมา ทั้งสำนึกผิดทั้งกลัวแลเสียใจ ถามเสียงแผ่วเบา “ท่านรู้เรื่องจดหมายได้อย่างไร”

“ถึงมึงไม่มีจดหมายกูก็รู้ สันดานคนอย่างมึงทั้งสับปลับทั้งหลอกลวง ขี้โกง ฉ้อฉล ทุรยศ มึงตายเสียเถอะ” พระเพทราชาตบหัวเขาอย่างแรงจนคะมำแล้วสั่งประหาร

เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์จับขาพระเพทราชา ขอพบลูกเมียเป็นครั้งสุดท้ายก่อน หลวงสรศักดิ์ไม่ยอม พระศรีวิสารสุนทรสงสารช่วยขอร้องอีกแรง พระเพทราชาจำยอมแต่สั่งตีตรวนก่อนไป พระศรีวิสารสุนทรช่วยประคองเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ให้ลุกขึ้นแล้วกระซิบบอก

“มิต้องกังวลถึงแม่มารี แลลูกชาย ข้ากับแม่การะเกดจักช่วยเหลือเต็มที่”

เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์น้ำตารื้นจนนัยน์ตาแดงก่ำ...พอมาพบมารี เธอเห็นสามีถูกตีตรวนใบหน้าฟกช้ำก็น้ำตาร่วง เขากล่าวขอโทษเธอ แต่เธออดต่อว่าไม่ได้

“ข้าเคยเตือนท่านแล้ว ข้าเคยบอกท่านแล้วใช่ฤาไม่ ท่านทำให้ข้าแลลูกต้องเจอเหตุอัปยศอย่างนี้”

“ข้าผิดไปแล้ว”

“ท่านเจ็บฤาไม่”

“มิเจ็บดอก ขุนหลวงสิ้นแล้ว ข้ามิเจ็บ มิเจ็บแม้แต่น้อย...ข้ามาลา พระศรีวิสารสุนทรออกปากแก่ข้าว่า เขากับเมียจักดูแลเจ้ากับลูกให้ข้า ข้าจึงมิห่วงนักแม้ต้องตายตกภายในวันนี้ หากแต่ข้าอยากเห็นหน้าลูกก่อนตาย”

“มิได้!”

“ตองกีมาร์...ได้โปรด ข้ารู้ว่าข้าผิดนัก ผิดต่อเจ้า ผิดต่อลูก แต่ขอให้ข้าได้เห็นหน้าลูกก่อนตายด้วยเถิด”

“มิได้เด็ดขาด ลูกทั้งสองควรจดจำถึงพ่อผู้สง่างาม พ่อผู้ยิ่งใหญ่มีแต่คนยำเกรง มิใช่พ่อที่ถูกผูกตรวนถูกทำร้ายจนหาความสง่ามิได้อย่างนี้”

ไม่ว่าเขาจะขอร้องอย่างไร มารีใจแข็ง ขอให้เขาไปก่อนที่ลูกจะมาเห็น เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ขอถามเป็นคำถามสุดท้ายว่า เธอเคยรักตนบ้างไหม ในหัวใจมีตนบ้างไหม มารีอึ้งไปชั่วครู่ก่อนตอบว่า ตนสัญญา ชีวิตนี้จักมีเขาเป็นผัวเพียงผู้เดียว

ทหารเข้ามาคุมตัว เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ผู้เคยทระนง มองภรรยาด้วยความเสียใจ รู้แน่ชัดว่าเธอไม่เคยรักตนเลย...น้ำตาลูกผู้ชายอาบหน้า เดินห่างออกไป 

เสียงโซ่ตรวนดังก้องจนลับหายไปในความมืด

มารีหรือตองกีมาร์สะเทือนใจ พึมพำเสียงสั่นเครือ “ข้าขอโทษก็องสตังซ์ แม้ท่านตายตกไปในวันนี้ ข้าก็มิอาจรักท่านได้”

ooooooo

เกศสุรางค์นั่งท้องโย้เขียนบันทึก...เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ตาย 5 มิถุนายน สองวันหลังจากนั้น

พระปีย์ก็โดนฆ่า พระนารายณ์สวรรคต 17 กรกฎาคม 2231 ออกหลวงสรศักดิ์ไม่ยอมเป็นกษัตริย์ ออกพระเพทราชาจึงปราบดาภิเษกเป็นกษัตริย์องค์แรกของราชวงศ์บ้านพลูหลวง และแต่งตั้งหลวงสรศักดิ์เป็นกรมพระราชวัง

บวรมหาอุปราช...กษัตริย์องค์ใหม่มีพระโองการเลื่อนคุณอาขุนปานเป็นเจ้าพระยาโกษาธิบดี ตำแหน่งพระคลัง หลวงเรืองณรงค์เดชาเป็นพระรามณรงค์ คุณพี่เดชได้เลื่อนยศเป็นพระยาวิสูตรสาคร และเรา...เกศสุรางค์ก็เลื่อนเป็นคุณหญิงวิสูตรสาคร