บุพเพสันนิวาส
ตอนที่ 15
พระศรีวิสารสุนทรจ้องเขม็งถาม “ประวัติศาสตร์ของออเจ้าบอกอะไรอีก เพราะเพลานี้คุณอาโกษาปานยังไม่ยอมร่วมด้วย ถ้าท่านไม่ร่วมด้วย การกำจัดเจ้าฟ้าสองพระองค์กับพระปีย์ทำไม่ได้ ท่านไม่ร่วมด้วยเพราะท่านไม่เชื่อว่าวิไชยเยนทร์จะทรยศต่อขุนหลวงได้ลงคอ”
“บอกคุณอาโกษาปานเลยค่ะว่า ได้ค่ะ ลื่นลงคอเลย” เกศสุรางค์บอกเป็นนัยๆ
“ออเจ้าพูดจาประหลาดอีกแล้ว ข้าคร้านจะฟัง”
“เอางี้นะคะคุณพี่ ฝากไปเรียนออกญาโกษาปานด้วยว่า ออกญาวิไชยเยนทร์ได้กระทำสิ่งที่เป็นอันตราย อย่างยิ่งต่ออยุธยา ถ้าไม่ยับยั้งอยุธยาจะระส่ำระสายแน่นอน”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ไม่กี่วันต่อมาพระศรีวิสารสุนทรนำความมาบอกพระยาโกษาธิบดีที่เรือน มีพระเพทราชา หลวงสรศักดิ์ และหลวงเรืองณรงค์เดชาร่วมฟังด้วย ทุกคนต่างฉงน
“อันตรายอย่างยิ่ง...คืออะไร” พระยาโกษาธิบดีถาม พระเพทราชาคาดการณ์
“มันจะยกอยุธยาให้พวกของมัน กษัตริย์ของมันที่อยู่ทะเลโพ้นน่ะสิจะมีอะไร”
“เป็นเช่นนั้นขอรับ มีหลักฐานเป็นอันแน่นอนขอรับ เขาเขียนจดหมายลับส่งถึงบาทหลวงคนหนึ่งที่เป็นพระพี่เลี้ยงของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ให้ถวายในทางลับว่า...เขาจะทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของบริษัทการค้าฝรั่งเศส เขาจะให้บางกอกและมะริดอยู่ในอำนาจของฝรั่งเศส และว่า...พระเจ้าแผ่นดินกำลังจะสวรรคต เขาจะหาหุ่นเชิดขึ้นปกครองสยามแล...”
หลวงสรศักดิ์กับหลวงเรืองณรงค์เดชาข้องใจทำไมเรียกเราว่าสยาม ทั้งที่ตรงนี้คือกรุงศรีอยุธยา
พระเพทราชาก็แปลกใจ พระศรีวิสารสุนทรเล่าต่อว่า
“ที่สำคัญที่สุดจดหมายฉบับนี้ระบุว่า ให้ตัวเขามีสิทธิและอำนาจปกครองอย่างเด็ดขาด เขาจะทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของฝรั่งเศส รวมทั้งจะให้แผ่นดินนี้เป็นแผ่นดินของคริสเตียน”
พระเพทราชาตบเข่าฉาด “เป็นอย่างที่กูคิดไว้มิผิดพลาด ไอ้ฝรั่งสันดานไพร่ กูมิได้เกลียดมันคนเดียว แต่กูเกลียดไอ้ฝรั่งทั้งปวง กูเกลียดพวกมันนัก แลกูตั้งใจมั่นว่าจะขับไล่พวกมันออกไปจากแผ่นดินอยุธยาให้หมด”
พระยาโกษาธิบดีถามขึ้นว่า หลักฐานที่ว่าคืออะไร ในเมื่อเป็นจดหมายลับ ใครจะรู้เห็น พระศรีวิสารสุนทรตอบว่าแม่การะเกด...ทุกคนอึ้งเงียบไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
ooooooo
พระศรีวิสารสุนทรต้องกลับเรือนมาพาการะเกดไปที่เรือนพระยาโกษาธิบดี เพื่อคลี่คลายความสงสัยแก่ทุกคน เกศสุรางค์ตัดสินใจพูดความจริง
“หลักฐานคือมีคนพบจดหมายฉบับนั้นเจ้าค่ะ...ข้าไม่รู้จะยืนยันด้วยอะไรแต่เป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ จดหมายฉบับนั้นมีจริงเป็นลายมือของออกญาวิไชยเยนทร์เองเลยเจ้าค่ะ”
“ข้าเชื่อ...เชื่อออเจ้าเหมือนที่อาจารย์เชื่อ เชื่ออย่างไม่ต้องการเหตุผล” พระเพทราชาเน้นหนัก
พระยาโกษาธิบดีถามว่าขุนหลวงรู้เห็นด้วยหรือไม่ หญิงสาวตอบว่าไม่มีหลักฐานว่าขุนหลวงยินดีหรือไม่ แม้จะโปรดเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์
“ข้าเชื่อว่าขุนหลวงปลงพระทัยให้มันพาทหารฝรั่งตั้งแต่เจ็ดแปดร้อยคนมาถึงกรุงศรี ข้าเชื่อว่าทรงอนุญาตให้มันเอาเรือมาจอดข่มขวัญเรา ข้าแสนจะเสียใจกับขุนหลวง แลข้ามิสามารถปล่อยให้ขุนหลวงนั่งอยู่บนบัลลังก์ต่อไปได้”
