บุพเพสันนิวาส

“จริงด้วย! เรามีกรรมพันธุ์ฝาแฝดนี่หว่า ลูกของเราสองคนน่าจักเป็นฝาแฝด เพราะว่าข้ามีแฝด บันทึกทางดีเอ็นเอแลพันธุกรรมศาสตร์ของข้ามีแนวโน้มว่าจักมีลูกเป็นฝาแฝดได้หนาเจ้าคะ”

“ทึนทึกดีเอ็นกระไรหนา พันกรรมร้อยกรรมผู้ใดกัน ออเจ้ากล่าววาจาแปลกประหลาดอีกแล้วหนา” คุณหญิงจำปาบ่นที่สะใภ้ทำให้ทุกคนตกใจ

“หมายถึงข้าอาจจักมีลูกแฝดได้เจ้าค่ะคุณแม่” ว่าแล้วหยิบผ้ามาจะเย็บเป็นหมอน คุณหญิงจำปาเอ็ดว่าทำไม่ได้ ทำแบบนั้นลูกออกมาจักปากแหว่ง เกศสุรางค์อ้าปากค้าง ไม่อยากเถียงคนโบราณอีก จำยอมเก็บของลงตะกร้าอย่างเดิม

คุณหญิงจำปาเสียงอ่อนลงว่าตนก็คิดว่าท้องใหญ่อย่างนี้ไม่เด็กตัวใหญ่ก็ต้องเป็นลูกแฝด เกศสุรางค์เริ่มหวั่นใจเพราะการแพทย์ยุคนี้ยังไม่เจริญ กระซิบกับพระศรีวิสารสุนทรว่าออกลูกสมัยนี้คงน่ากลัว

“กลัวกระไรเจ้าคะ ผู้คนออกลูกกันครึ่ดไป แม่หญิงกินกล้วยน้ำว้าเสกของพระอาจารย์ดังแทบทุกวัน อย่าได้กังวลไปเลยหนาเจ้าคะ อ้าว...ออกพระท่านหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เป็นอะไรเจ้าคะ” ปริกเจ้ากี้เจ้าการทุกเรื่อง

“ข้าก็ว่าจักต้องเจ็บมากแน่ๆ แต่ออเจ้ารู้ฤาไม่ หากข้าเจ็บแทนออเจ้าได้ ข้าจักดีใจนัก”

“จริงเหรอเจ้าคะ” เกศสุรางค์เป็นปลื้ม แตะแก้มพระศรีวิสารสุนทร “น่ารักอ่ะ...เอาก็เอา ลองมันสักตั้ง จะเจ็บแค่ไหนกันเชียว”

คุณหญิงจำปาทำหน้างงกับภาษาของลูกสะใภ้ แต่ก็ให้กำลังใจ “ตอนแม่ท้องพ่อเดชก็เจ็บหนา หากแต่เมื่อลูกพ้นท้อง ความเจ็บปวดก็จักหายสิ้น เมื่อถึงเพลานั้น ออเจ้าก็จักรู้เอง”

 เกศสุรางค์รับคำและยิ้มสู้...จ้อยเข้ามาอย่างเร็ว บอกว่าพระเพทราชาให้คนถือสารมาให้ พระศรีวิสารสุนทรเปิดอ่านแล้วบอกทุกคนว่า ตนต้องไปละโว้พร้อมพระยาโกษาธิบดีและหลวงเรืองณรงค์เดชาในวันนี้ ฝากคุณหญิงจำปาดูแลการะเกดเพราะตนคงต้องไปหลายวัน เกศสุรางค์รู้ทันแตะแขนสามี ฝากแวะเยี่ยมมารีกับลูกๆให้ด้วย

พระศรีวิสารสุนทรรับคำอย่างเข้าใจ

ooooooo

วันต่อมา พระยาโกษาธิบดีกับพระศรีวิสารสุนทรมาหลอกเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ว่าขุนหลวงให้หาและพามาที่ตำหนักเย็นทะเลชุบศร เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์คิดว่าทรงมาพักฟื้นที่นี่

พลันเสียงอาวุธดังรอบตัว พระยาโกษาธิบดีและพระศรีวิสารสุนทรเดินแยกไปคนละทาง ทันใดทหารถือปืนเข้าล้อมห่างๆ พระเพทราชาก้าวออกมาพร้อมหลวงสรศักดิ์และหลวงเรืองณรงค์เดชากับข้าราชการบางคนด้วยท่าทางเคร่งขรึม

พระเพทราชากล่าวขึ้นว่า “ขุนหลวงสวรรคตแล้ว มิมีผู้ใดคุ้มกะลาหัวมึงอีก”

“ท่านฆ่าขุนหลวง!” เสียงเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ดังกังวานขาดคำ หลวงสรศักดิ์ปราดเข้าซัดหน้าเต็มแรงเกิด เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์เซถลา พยายามฝืนแต่ก็ไม่ไหว ล้มโครมเลือดกบปาก ก่อนจะเงยหน้ากลับมามองทุกคน สีหน้าสลดลงน้ำตาไหลพราก คุกเข่าถวายบังคมไปทางทิศที่ตั้งวังหลวงจนครบสามครั้งแล้วก้มหน้านิ่ง

พระเพทราชาให้คนเข้าไปจับยืน แต่หลวงสรศักดิ์กลับเข้าไปกดหัวไม่ให้ยืนแล้วเข่นเขี้ยวถาม จำจดหมายลับของตัวเองได้ไหม เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ทำหน้าฉงน แต่พอพระเพทราชาย้ำว่าที่เขาส่งไปให้เจ้านายเมืองฝรั่ง ก็ตาโพลงตกใจไม่คิดว่าใครจะรู้ พระเพทราชาตวาดลั่น