บุพเพสันนิวาส

ขาดคำของพระเพทราชา ทุกคนเงียบกริบ หลวงสรศักดิ์แก้ไขสถานการณ์ว่า

“ท่านพ่อก็...ขุนหลวงนอนประชวรอยู่กี่เดือนแล้วนี่หนา จะกลัวทำไม”

พระเพทราชาเข่นเขี้ยวที่พวกฝรั่งคิดว่าคนอยุธยาโง่เขลาเบาปัญญา จะมาครอบครองแผ่นดิน พวกเราไม่ได้คิดเหมือนขุนหลวงทุกคน คำพูดของพระเพทราชาทำให้เกศสุรางค์เป็นห่วงมารี ถามขึ้นว่าท่านคิดว่า

พระมหากษัตริย์ควรจะเป็นเช่นใด พระยาโกษาธิบดีไม่ตอบ แต่อยากรู้ความคิดเห็นของนางในคำถามเดียวกัน

“ถ้าข้ามีโอกาสได้ยืนตรงหน้ากษัตริย์สักองค์หนึ่งหรือสององค์ ข้าจะทูลว่าสิ่งสำคัญที่กษัตริย์พึงมีคือทศพิธราชธรรมเจ้าค่ะ” ตอบแล้วเกศสุรางค์เหลือบมองพระเพทราชากับหลวงสรศักดิ์

“ออเจ้ามีความหมายอื่นใดที่อยากพูดอีกฤาไม่” พระเพทราชาสัมผัสได้

“มีเจ้าค่ะ ออกญาวิไชยเยนทร์สิ้นอำนาจวาสนาได้รับโทษตามความผิด แต่ลูกเมียที่มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ควรจะยกเว้นเจ้าค่ะ”

ทุกคนอึ้งกับความกล้าคิดอ่านของนาง หลวงสรศักดิ์กล่าวขึ้นว่า เริ่มริษยาพระศรีวิสารสุนทรที่มีเมียฉลาด แต่หลวงเรืองณรงค์เดชากลับไม่เห็นด้วย เพราะการมีเมียที่รู้ทันกันทุกอย่างน่าหดหู่มากกว่า ทุกคนหัวเราะครืน มีเพียงพระเพทราชาที่เงียบงัน...ไตร่ตรอง

ในที่สุดก็ดำเนินการ...หมอโปมาตร์มาตรวจอาการขุนหลวง ทหารกันไม่ให้พระปีย์เข้าเฝ้า พระปีย์โวยวายสักพักแต่ทำอะไรไม่ได้ นัยน์ตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ฟุบหมอบทุบมือกับพื้นอย่างแค้นใจ เฉกเช่นเดียวกัน เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ก็โดนทหารขวางไม่ให้เข้าเฝ้า ไม่พอใจถึงกับโวยวาย

“หลีกไปนะ มึงไม่รู้จักฤาว่ากูเป็นใคร นี่สมุหนายกที่จักรีนะ นายเหนือหัวสูงสุดของมึง”

เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์โมโหสุดขีดปาดหน้าทหารสองคนที่ยืนเฝ้าจนล้มระเนระนาด แต่พอจะขยับเดินก็มีดาบมาจ่อคอจากด้านหลัง เมื่อเขาดึงดันดาบนั้นสะกิดคอเลือดซึมจนต้องหยุดชะงัก

สุดท้ายเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์กลับมาบ้าน เขียนหนังสือให้คนนำไปให้นายพลเดส์ฟาร์จให้ส่งทหารมายังละโว้...มารีเห็นทุกอย่างต่อว่าเขาคิดกบฏ เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ชี้แผลที่คอบอกพระเพทราชากับหลวงสรศักดิ์ทำตน มารีสวนเสียงเข้ม

“ถ้าท่านมิเริ่มก่อน เขาสองคนหรือจะคิดฆ่าท่าน บ้านเมืองนี้ให้ที่อยู่ที่กินแก่ท่านไม่เพียงพอหรืออย่างไร”

“แต่ข้าจำเป็น ชีวิตข้า ชีวิตเจ้า ชีวิตลูก”

“ไม่จริง ท่านทำให้ใครคิดดูให้จงดี อย่าอ้างข้าและลูกเลย ฝรั่งเศสมิใช่บ้านเกิดเมืองนอนของท่าน ท่านทำเพื่อฝรั่งเศสถึงปานนี้ แท้ที่จริงท่านทำเพื่อตัวเองใช่หรือไม่ ข้าทนไม่ได้แล้ว”

เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์จับมือมารีไม่ให้ทิ้งไป มารีดึงมือออกบอกตนยินยอมให้เขาตบตีเป็นร้อยครั้ง แต่ไม่เห็นด้วยที่เขาใฝ่หาความเสื่อมมาสู่ตัวเอง แลจะตามมาถึงตนกับลูก เตือนให้คิดถึงพระมหากรุณาที่ขุนหลวงมอบให้ ไม่ควรทำการย่ำยีต่อแผ่นดินของพระองค์อย่างนั้น

ooooooo