มาตุภูมิแห่งหัวใจ

พีรพลรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ อันดามันกับอณิมาเฝ้าอยู่ อณิมาโทรศัพท์ถึงเมธัสที่ยังนั่งห่อเหี่ยวอยู่ถามว่าหมอกเป็นอย่างไรบ้าง ไม่คิดจะโทร.มาบอกกล่าวกันบ้างหรือ ลูกสาวตนปลอดภัยหรือเปล่า

เมธัสยังเบลอๆตอบ “...เอ้อ ครับ...อื้อ ปลอดภัยครับ...” จนพีรพลถามว่าเมาหรือเปล่า อณิมาถามว่าแล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน พอเมธัสบอกว่าอยู่โรงพยาบาล อันดามันถามว่าใครเป็นอะไร ทำไมถึงอยู่โรงพยาบาล

“เอ้อ...เบนเป็น...หมอกก็เป็น...ผมก็เป็นครับ” อันดามันตกใจถามว่าบาดเจ็บทุกคนเลยหรือ อณิมาก็บ่นหมอกว่าทำไมไม่เชื่อแม่ ไปกับเบนทีไรมีแต่เรื่องทุกที!! อันดามันถามว่าตอนนี้หมอกอาการเป็นอย่างไร

“อาการเหรอครับ...ก็...เจ็บครับ...ที่หัวใจ เจ็บจนพูดไม่ออก เจ็บจนแทบขาดใจเลยครับ”

เพราะยังไม่มีแก่ใจจะพูด เมธัสตอบคำถามลวกๆ ผ่านๆ ผสมอารมณ์น้อยใจ ผิดหวัง ทำให้อณิมาตกใจจนจะเป็นลม อันดามันกับพีรพลจึงวุ่นวายอยู่กับอณิมา เมธัสก็ยังหงอยเหงา แต่บอกกับตัวเองว่า

“เราต้องก้าวผ่านช่วงเวลาร้ายนี้ไปให้ได้”

ฝ่ายอวัศยากับเบน...อวัศยาเฝ้าเบนอ่อนเพลียจนนั่งหลับและเบนไปห่มผ้าให้ ประคองให้เธอหลับสบาย ที่แท้อวัศยารู้ตัวตลอดเวลา แต่เธอแกล้งลองใจวัดใจเบน จึงรู้ว่าเขาห่วงใยตนมาก แต่พอถามว่าทำไมเขาจึงดูแลตนอย่างดี ถามตรงๆว่า “พี่เบนรักหมอกใช่ไหมคะ”

เบนที่กำลังกินยาถึงกับสำลัก อวัศยายิ่งรุกว่า คำถามแค่นี้ถึงกับสำลักเลยหรือ มันเป็นเพราะตนเข้าใจถูกใช่ไหม เบนถูกรุกถึงกับไปไม่เป็น ตัดบทว่าจะนอน แล้วล้มตัวนอนหันหลบหน้า เซ็งที่ถูกจับได้ อวัศยามองอย่างรู้ทัน รู้สึกดี หยอกก่อนออกไปว่า

“ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่คืนนี้อย่าเผลอครางชื่อหมอกก็แล้วกัน”

ooooooo

เจ้าแก้วอินรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้หลานลุง ยกสำรับมาตั้งบอกให้กินเสีย ของดีๆทั้งนั้น เจ้าแก้วอินถามลุงว่าพวกคุณช่วยตนทำไม ลุงบอกว่าคนกำลังจะตายไม่ช่วยได้ยังไง หลานลุงถามว่าเขาไปทำอะไรมาถึงถูกยิงจมกองเลือดอยู่ในป่า

เจ้าแก้วอินจึงทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา...

ขณะเจ้าแก้วอินนำทหารส่วนหนึ่งขนยาแยกจากทหารที่ปะทะกัน ก็มาถูกซุ่มยิงจนทหารที่ขนยาเสียชีวิต เจ้าแก้วอินคว้ายามาแบกเดินต่อไปทั้งที่ขาตัวเองก็ถูกยิงแต่เอาเสื้อมาพันแผลไว้ กัดฟันเดินไปอย่างไม่ยอมให้ภารกิจส่งยาล้มเหลว เพราะนั่นหมายถึงภารกิจกู้ชาติของแสนปุระด้วย