มาตุภูมิแห่งหัวใจ
ตอนที่ 7
เมธัสอยู่เป็นเพื่อนอวัศยาเฝ้าเบนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ดูแลเธอซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้มาให้ บอกให้กินอะไรเสียบ้าง และยังซื้อชุดมาให้เธอเปลี่ยนด้วย บอกให้ลองดูน่าจะใส่ได้
อวัศยายังเป็นห่วงเรื่องที่แม่รู้ว่าเบนเป็นทหาร บอกเมธัสว่าหวังว่าแม่จะไม่เอาความลับนี้ไปบอกใครเมธัสเห็นอวัศยาเป็นห่วงเบนมาก ถามว่า “หมอกคิดยังไงกับเบน หมอก...รั...”
เมธัสพูดไม่ทันจบหมอก็ออกจากห้องฉุนเฉิน อวัศยารีบเข้าไปถามว่า
“คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ” พอหมอบอกว่าปลอดภัย แล้ว เธอก็ร้องออกมาอย่างดีใจ “ธัส พี่เบนปลอดภัยแล้ว...พี่เบนปลอดภัยแล้ว...”
เมธัสดีใจกับเธอด้วย แต่พอมองที่พื้นเห็นซาลาเปากับน้ำเต้าหู้หล่นอยู่ก็ได้แต่เศร้า น้อยใจ รู้ว่าตัวเองหมดหวังแล้ว
เมื่อเบนเข้าพักในห้องพักคนไข้ อวัศยานั่งเฝ้าตลอดเวลา จนเมธัสบอกว่าเบนยังไม่ฟื้นเร็วๆนี้หรอกให้เธอพักผ่อนเสียบ้างเดี๋ยวจะไม่สบาย ตนจะดูแลเบนให้ อวัศยาจึงตอบคำถามที่ค้างอยู่ของเมธัส ที่จริงเขาก็รู้อยู่ แต่ตอนนี้ไม่ต้องห่วงแล้วเพราะเบนบอกแล้วว่าเขาไม่ได้รักตนเลย แต่ตนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องตามไปดูเขา เมธัสบอกว่า “รักไง พอรักไปแล้วมันก็ไม่ง่ายที่จะตัดใจ”
“ใช่...ไม่ง่ายที่พี่เบนจะลืมโฮป...ไม่ง่ายที่เราจะลืมพี่เบนเหมือนกัน”
เมื่อมานั่งลำพังคนเดียว เมธัสบอกตัวเองว่า
“ไม่ง่ายที่เราจะลืมหมอกด้วย เฮ้อ...เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว ดีแล้ว...จะได้เริ่มต้นใหม่เสียที” แม้จะพูดอย่างมีความหวังแต่ในใจก็อดห่อเหี่ยวไม่ได้
ooooooo
ที่บ้านลุงพรานในหมู่บ้านชายแดนไทย เจ้าแก้วอินเพิ่งรู้สึกตัว ลืมตามองไปรอบๆงงๆ พักหนึ่งลุงพรานเข้ามายืนตรงหน้าถาม
“ตื่นแล้วเหรอไอ้หนุ่ม ได้ยินข้าไหม...นี่กี่นิ้ว” เจ้าแก้วอินถามงงๆ...ใคร หลานชายของลุงพรานโผล่มาอีกคน ถามแบบเดียวกับลุงแต่เดาะภาษาฝรั่งปนไทย
เจ้าแก้วอินยังเบลอหนัก มองอึ้ง แล้วหมดสติไปอีก
ส่วนเบนที่บาดเจ็บเพราะถูกดีนแทงท้อง รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลต่างจังหวัด รู้สึกตัวลืมตามองไปเห็นอวัศยาฟุบหลับอยู่ที่เก้าอี้ เบนมองด้วยความรัก คิดถึงที่อวัศยาคุยระบายความรู้สึกกับอติศักดิ์อย่างสะเทือนใจ เขาค่อยๆลุกเอาผ้าห่มของตัวเองไปคลุมให้อย่างเบามือ แต่หัวเธอเลื่อนลงมา เบนรีบเอามือรับไว้และค้างอยู่อย่างนั้นไม่กล้าขยับปล่อยเธอหลับให้สบาย มองเธออย่างรักใคร่ อ่อนโยน ทั้งที่ตัวเองเจ็บแผลมาก
ooooooo
