ตอนที่ 7
เมธัสพุ่งเข้าไปขวางทางปืนบอกว่าถ้าพ่อฆ่าหมอกก็ต้องฆ่าตนด้วย ตนรู้ทุกอย่างดีกว่าใครและจะไม่ปล่อยให้คนขายชาติลอยนวล มงคลเอาด้ามปืนตบหน้าเมธัส ด่า “ไอ้ลูกทรพี” พ่อลูกโต้เถียงกันรุนแรง เมธัสท้าพ่อให้ฆ่าตนเลย ตนยอมตายแต่จะไม่ยอมเป็นคนทรยศ มงคลเตะเมธัสกลิ้งแล้วตามไปกระทืบๆๆ ตะโกนลั่น
“กูเป็นพ่อมึง มึงต้องเชื่อฟังกู”
เวลาเดียวกันเบนพาเจ้าแก้วอินกับก้อนแก้วหรือนุนุไปถึงชายแดน บอกว่าจากตรงนี้เรามีเวลาเหลือไม่มากสั่งให้วิ่งข้ามแม่น้ำไปเลย ถ้าพวกเขาไม่วิ่งตัวประกันก็ไม่รอดและพวกเขาก็ไม่มีวันได้กลับแสนปุระอีก
มงคลบอกเมธัสว่าเขายังมีเวลาเปลี่ยนใจได้ถึงห้าโมงเย็น เมธัสดูนาฬิกาถามยียวนว่าพ่อให้เวลาเปลี่ยนใจแค่สิบนาทีเองหรือ มงคลโมโหจะเข้าไปเตะอีก อวัศยาร้องห้าม
“อย่า!!! พอแล้ว แค่ธัสได้รู้ว่าพ่อไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็เจ็บมากพอแล้ว ไม่ต้องกระทืบซ้ำ”
ที่นอกโรงแรม...อติศักดิ์มาถึงสั่งทหารแยกย้ายกันล้อมที่พักไว้ บอกพนักงานให้พาแขกหลบไปก่อน
ที่ริมแม่น้ำกั้นชายแดน...เหลือเวลาอีกเพียงห้านาทีเบนก็วิ่งพรวดออกมาที่ชายป่า ทุนอูแสยะยิ้มบอกว่ามาทัน เวลาพอดี บอกให้ข้ามมาเลย เบนถามว่าแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาจะปล่อยตัวประกัน ในใจก็ร้อนรุ่มรอสัญญาณจากอติศักดิ์ แต่เหตุการณ์ต้องดำเนินต่อไปไม่ให้มีพิรุธ จึงเจรจาถ่วงเวลา สุดท้ายยื่นคำขาดว่า
“ปล่อยตัวอวัศยา แล้วผมจะปล่อยคนของคุณ”
ฝ่ายมงคลพอรู้ว่าถูกทหารล้อมก็ให้ลูกน้อง
ล่อทหารไว้ตนจะหนีออกไปด้านหลัง แล้วคว้าอวัศยาเป็นตัวประกัน เมธัสให้ปล่อยอวัศยาและจับตนแทน ทันใดนั้นอติศักดิ์ก็เข้ามาชาร์จมงคล เขายกมือยอมแพ้ทันที
อติศักดิ์รีบโทร.บอกเบนว่า “อวัศยาปลอดภัยแล้ว” เบนทิ้งปืนวิ่งเข้าไปจับนุนุที่เดินไปถึงกลางแม่น้ำทันที
แต่ถูกทุนอูเข้าแย่งตัว ตะโกนก้อง “อย่าแตะต้องนุนุ!!”
ที่โรงแรมจิ้งหรีด...เมธัสบอกมงคลว่าพ่อไม่รอดแล้ว ถูกมงคลเอาปืนจ่อสั่งว่าต้องช่วยตน เมธัสบอกว่าถ้าพ่อยิงตน ตนก็จะยิงพ่อเหมือนกัน มงคลท้าว่า “ถ้าแกไม่ยิง ฉันยิง” พ่อลูกต่างนับหนึ่งถึงสามพร้อมกัน
พอนับถึงสามเสียงปืนลั่นทันที เมธัสยิงขึ้นฟ้า! แต่มงคลยิงเข้าหน้าอกเมธัสอย่างจังจนทรุดลงทันที มงคลช็อก แต่เมธัสพยายามพูดทั้งที่บาดเจ็บสาหัส
“แสนปุระกู้ชาติเพราะเขาไม่มีประเทศเป็นของตัวเอง แต่พ่อมีทุกอย่าง มีแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ แล้วทำไมพ่อถึงหักหลังแผ่นดินเกิดของตัวเอง...” พูดจบเมธัสก็คอพับหมดสติไป
อวัศยาเข้ามาเห็นเมธัสนอนเลือดท่วม เธอตกใจสุดขีด ถลาเข้าไปกอดพร่ำเรียก...“เมธัส! เมธัส!!”
ooooooo