มาตุภูมิแห่งหัวใจ

ที่แม่น้ำกั้นชายแดน ทุนอูกับเบนต่อสู้แย่งนุนุกันอยู่กลางแม่น้ำ จู่ๆก็มีปืนมาจ่อสั่งทั้งสองหยุดได้แล้ว!

นุนุนั่นเอง เจ้าแก้วอินร้องห้าม “อย่านะนุนุ!! เป้าหมายเราคือกู้ชาติ ไม่ใช่การฆ่าคน เอาปืนลง!!!”

ทันใดนั้นมีทหารเข้ามารายงานทุนอูว่า รัฐบาลกลางส่งทหารเข้ามาปราบปรามแสนปุระแล้ว เจ้าแก้วอินถามว่ามันทำอะไรพี่น้องเรา...มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า ทหารทำท่าจะร้องไห้บอกให้เจ้าไปดูเอง

เมื่อเจ้าแก้วอินไปถึง ทหารรายงานว่าพวกมันถามหาที่ซ่อนอาวุธ พอไม่มีใครบอกมันก็รื้อค้นทุกบ้าน ใครขัดขวางพวกมันก็ซ้อม เจ้าแก้วอินเห็นสภาพของชาวบ้านที่ถูกทำร้ายและบ้านเรือนถูกทำลายก็ยิ่งเจ็บปวด

เบนกลับมาที่โรงพยาบาล อวัศยาวิ่งจะเข้าไปหาแต่เห็นเบนเดินมาเองอย่างปกติก็ชะงักเก้อ พูดแก้เกี้ยวว่าตนไม่ได้มารับเขา พอดีเมธัสรักษาตัวอยู่ที่นี่ยังไม่ฟื้น ตนแค่อยากออกมาสูดอากาศเท่านั้น

แต่คราวนี้เบนกลับเป็นฝ่ายกระทำ ดึงตัวอวัศยาเข้าไปกอดกระซิบว่า “พี่รักหมอก...รักจริงๆ และรักมากด้วย” เพียงเท่านี้กำแพงความรู้สึกที่กั้นอยู่ก็ทลายครืน อวัศยากอดตอบยิ้มดีใจที่ได้ยินคำนี้จากปากเขาไม่เพียงเท่านั้น เบนยังเอาแหวนหัวเสือที่เก็บไว้ออกมาบอกว่า

“นี่คือคำสัญญาของพี่ ไม่มีใครบังคับ ไม่มีเหตุผลซ่อนเร้นแอบแฝง พี่อยากให้หมอกจากหัวใจของพี่เบนคนนี้จริงๆ หมอกจะรับไว้ไหมครับ”

“มีเหตุผลอะไรที่หมอกต้องปฏิเสธคะ” อวัศยาตอบไม่ลังเล

เบนสวมแหวนให้แล้วประคองมืออวัศยาขึ้นแนบแก้มหลับตาเคลิ้ม...อวัศยายิ้มอย่างซาบซึ้งใจ...

ooooooo