มาตุภูมิแห่งหัวใจ

เบนไปส่งเตชินีที่สนามบินแล้วกลับมารายงานครูจันทรา ขอบคุณครูไม่ว่ากี่ปีครูก็ยังเป็นครูที่เตือนสติตนได้ทุกครั้ง

“ไม่ต้องขอบคุณครูหรอก ครูก็ทำในสิ่งที่คนเป็นครูควรทำ ครูไม่ได้ทำอะไรมากเกินหน้าที่ครูเลย”

พัสกร อคินและทุกคนต่างซึ้งใจมาก แย่งกันบอกรักและรุมกันเข้ากอดครูจันทราจนเป็นก้อนกลม...

ป้านิดแกล้งแซวงอนๆว่าไม่ต้องบอกรักป้านะเพราะป้าไม่ได้ทำอะไรเกินหน้าที่ป้าเลย

“โอ๋ๆๆ รักเหมือนกันคร้าบบบ จริงไหมพวกเรา” อิสร์ตะโกนถาม ทุกคนตอบพร้อมกันว่ารัก...ร้ากกกก แล้วเข้ากอด แย่งกันหอม จนป้านิดบอกให้พอหน้าเปื้อนน้ำลายหมดแล้ว เตือนว่าไหนว่าต้องกลับไปทำงานไม่ใช่เหรอไปได้แล้ว ทุกคนจึงลากลับ

“ขอบใจพวกแกทุกคนนะ ขอบใจมากนะเว้ย ขอบใจทุกคนที่ไม่ทิ้งกัน” ทุกคนกลับกันอย่างร่าเริง

บ้างวิ่งไล่เตะกันส่งท้ายเป็นที่สนุกสนาน และเมื่อเบนลากลับ ครูจันทราอวยพรว่า

“ขอให้โชคดี คุณพระคุ้มครอง คุณพ่อของเบนคุ้มครอง แต่ที่สำคัญสุด เบนต้องคุ้มครองตัวเอง มีสติระมัดระวังตัว ประเทศไทยยังต้องการเราอยู่นะ”

“ขอบคุณครับครู ผมจะไม่ทำให้ครูผิดหวังครับ” ป้านิดถามว่าจะไปรายงานตัวเลยหรือเปล่า “ยังครับ ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปจัดการก่อน”

“เรื่องหัวใจชัวร์” อคินกระซิบกระซาบกับอิสร์และป้านิด หัวเราะคิกคัก

เบนโทรศัพท์นัดอวัศยามาพบ อวัศยาจะเอารถออก อันดามันบอกไม่ต้องพี่จะไปส่งเอง อวัศยาจึงขึ้นรกของอันดามันไปมีพีรพลติดรถไปด้วย ดีนที่ซุ่มดูอยู่จิกตาพึมพำ “หนีฉันไม่พ้นหรอกอวัศยา”

เบนไปห้องอาหารบนตึกหรู พอเข้าลิฟต์เขาล้วงกระเป๋าหยิบกล่องแหวนหัวเสือที่อวัศยาบอกว่า เมื่อไหร่ที่ยังอยากให้ตนสวมก็ค่อยเอามา ตนจะรับมันด้วยความเต็มใจ

พออันดามันมาส่งน้องแล้วจะตามไปเป็นเพื่อนเพราะแม่สั่งให้มาดูแลน้อง แต่อวัศยาถามหยอกว่าจะให้พี่ซีไปเป็น กขค ทำไมคะ อันดามันจึงให้พีรพลเอารถไปจอดแล้วโทร.หาตน

อันดามันมาไม่ทันลิฟต์ตัวที่อวัศยาขึ้นจึงรอตัวใหม่ ขณะนั้นเองดีนมาเห็นอวัศยาขึ้นไปแล้ว เขามองชั้นที่อวัศยากด เผลอพึมพำ...“อวัศยา...”

อันดามันได้ยินเหลือบมองที่เขาเอ่ยชื่อน้อง แต่การแต่งกายและบุคลิกเขาดูไม่น่าไว้ใจ อันดามันจึงระวังตัว เมื่อลิฟต์มาเข้าลิฟต์ตัวเดียวกัน อันดามันรีบเข้าไปยืนชิดด้านใน ส่วนดีนใจจดจ่ออยู่แต่เรื่องอวัศยาไม่ได้สนใจอันดามัน เธอจึงแอบสังเกตดีนทั้งตัว ยิ่งรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย