ลิขิตรัก

“ไม่! เราอยากให้นายอยู่กับเรา เราเห็นแก่ตัวใช่ไหมที่ทำแบบนี้”

“ไม่พระเจ้าค่ะ...กระหม่อมบอกแล้วว่ากระหม่อมจะคอยอยู่เคียงข้างพระองค์เสมอ”

“ขอบคุณมากนะ...เราเต้นแย่มากใช่ไหม ทำไมรู้สึกเหมือนว่าจะทำไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้”

“ทำได้สิพระเจ้าค่ะ...ตั้งแต่กระหม่อมรู้จักพระองค์มาไม่มีอะไรที่พระองค์ทำไม่ได้”

“งั้นนายช่วยเป็นคู่ฝึกซ้อมให้เราได้ไหม”

“ได้พระเจ้าค่ะ แต่ก่อนอื่นพระองค์ต้องปล่อยความกังวลที่มีไปก่อน แล้วทุกอย่างจะดีเอง...”

ดวินเป็นคู่ซ้อมที่ดี อลิซจิตใจสงบลงมากเมื่อได้อยู่กับคนที่รักและวางใจ ห้องซ้อมจึงไม่อึดอัดเหมือนเคย... แต่อบอวลด้วยความอ่อนหวานที่สองหนุ่มสาวต่างฐานันดรถ่ายทอดให้กันและกัน

อลันเบื่อหน่ายบรรยากาศในวังมาก แถมมีเรื่องคาใจเกี่ยวกับวิลกับเคธจนต้องบากหน้าไปปรึกษาแพน แพนประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นเขาแต่ดีใจมากกว่าที่เขาคิดถึงเธอเวลาไม่มีใคร

แพนรู้เรื่องความน่าสงสัยของวิลดีเพราะติดต่อกับทีมตลอดแต่ไม่ได้ขยายความให้อลันรู้มากกลัวจะทำพิรุธ ได้แต่ให้กำลังใจและขอให้เขาวางใจดวินว่าจะช่วยอลิซจากภยันอันตรายทั้งปวงได้

อลันสบายใจขึ้นมากเมื่อได้คุยกับแพน เขาเสนอให้เธออยู่ฮรีสอซในฐานะพระสหายรวมทั้งตำแหน่งงานที่ดีกว่าเดิม แพนปลื้มใจแต่ยังปฏิเสธเพราะคิดว่าเขาคงไม่จริงจัง...เมื่อถึงเวลาคงลืมเพื่อนสนิทคนนี้

แต่ถึงจะวางใจเรื่องความปลอดภัยของอลิซแต่อลันยังวิตกเรื่องเคธ กลัวเรื่องรักสามเส้าระหว่างวิล อลิซและเคธจะทำให้เรื่องยุ่ง และเพื่อการนี้จึงตัดสินใจเปิดอกกับอลิซเมื่อกลับวัง

“พี่เคยบอกผมว่าคนเราหนีเงาตัวเองไม่ได้ ผมอยากบอกว่าคนเราก็หนีใจตัวเองไม่ได้เช่นกัน”

“คมมากไปแล้ว”

“นอกจากคมแล้วยังจริงมากๆด้วย พี่อลิซ...รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

“ก่อนพี่จะไปประเทศไทย”

“ใช่...แล้วเราก็ไม่เจอกันอีกจนวันที่พี่ไปตามผมกลับบ้าน เวลาก็ไม่นานแต่พี่เปลี่ยนไปมาก...มากถึงมากที่สุด จากที่เคยเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่แคร์ใคร พุ่ง เข้าใส่ทุกอย่าง แต่ตอนนี้พี่กลายเป็นคนสุขุม เยือกเย็นแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน  และผมมั่นใจว่าคนที่ทำให้พี่เปลี่ยนไปขนาดนี้คือผู้พันดวิน”

อลิซหน้าแดงแต่พยายามเก็บอาการ อลันแกล้งถาม “พี่แน่ใจแล้วเหรอที่จะแต่งงานกับพี่วิล”

“พูดถึงผู้พันอยู่ดีๆ มาเรื่องนี้ได้ยังไง”

“พี่ก็รู้ว่าจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องเดียวกัน”