ลิขิตรัก

อลิซแวะมาเยี่ยมอาการบาดเจ็บของดวินพอดี แปลกใจที่เห็นเคธในห้องของเขา ดวินไม่อยากให้อลิซคิดมากจึงปดว่าเคธแค่มาเยี่ยมและช่วยทำแผลให้เท่านั้น

“งั้นเหรอ...นายจะสนิทกับพี่เคธเราก็ไม่ว่าหรอก เราดีใจด้วยซ้ำที่พี่เคธจะมีเพื่อน เราฝากนายดูแลพี่เคธด้วย”

พูดจบก็สะบัดหน้าหนีงอนๆ ดวินได้แต่มองตามด้วยความอ่อนใจ เข้าใจอารมณ์เธอดีแต่คงตามง้อตอนนี้ไม่ได้เพราะมีภารกิจตามล่าคนร้ายตัวจริงรออยู่...

ooooooo

อลันกลับมารับบทบาทเจ้าชายว่าที่รัชทายาทอันดับสองแห่งฮรีสอซ ภาระหน้าที่และความรับผิดชอบมากมายทำให้ราชนิกุลหนุ่มเหนื่อยใจ แม้คุ้นเคย

แต่ยังไม่เต็มใจยอมรับ แพนเฝ้ามองด้วยความสงสารและเห็นใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้มากนอกจากให้กำลังก่อนทูลลาไปพักร้อน

“จริงๆถ้าเธอยังไม่มีที่พักจะอยู่ที่นี่ต่อในฐานะเพื่อนของเราก็ได้นะ”

“ขอบพระทัยเพคะแต่หม่อมฉันไม่รบกวนดีกว่า ที่สำคัญหม่อมฉันไม่อาจตีตัวเสมอพระองค์ได้เพคะ หม่อมฉันเป็นองครักษ์ ตอนนี้หน้าที่ของหม่อมฉันจบลงแล้ว หม่อมฉันต้องขอตัว”

แพนถวายความเคารพและผละไป อลันรีบพูดไล่หลัง

“เดี๋ยวก่อน...ไม่ว่าเราจะอยู่ในฐานะคนธรรมดาหรือเจ้าชาย เธอก็ยังเป็นเพื่อนของเราเสมอ”

อลันส่งยิ้มให้พร้อมรับปากจะหาเวลาไปเยี่ยมหากมีโอกาส แพนปลื้มใจมาก ยินดีที่มิตรภาพต่างชนชั้นของเธอกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ไม่ได้ทำความลำบากใจให้อีกต่อไป...

ดวินไม่ได้พักร้อนกับแพนแต่ติดต่อลูกทีมที่เมืองไทยให้ช่วยสืบค้นคดีปล้นทองคำจนพบว่าวิลกับดอมพระสหายของอลันรู้จักกันมาก่อนและแผนการปล้นทองคำครั้งนั้นทั้งสองก็อาจมีส่วนร่วม!

ระหว่างที่ดวินสืบเรื่องปล้นทองคำ วิลก็เปิดเกมรุกขอเร่งรัดการแต่งงานกับอลิซโดยใช้ข้ออ้างเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฮรีสอซกับดิออนิซุสจนคิงเฮนรี่ปฏิเสธไม่ออก อลิซก็อึดอัดใจไม่แพ้กันในฐานะรัชทายาทอันดับหนึ่งจนต้องขอหลบออกนอกวังไปตั้งสติโดยมีดวินตามอารักขาเหมือนเคย

อลิซอยากใช้เวลาตามลำพังกับดวินจึงไม่ยอมให้ใครติดตามนอกจากเขา เธอแวะร้านนาฬิกาเพื่อฆ่าเวลาและตัดสินใจซื้อเป็นของขวัญให้ดวิน

“ของขวัญตอบแทนจากเราในฐานะที่ผู้พันช่วยเหลือเรามาตลอด”

“กระหม่อมคงรับไว้ไม่ได้”

“รับไว้เถอะ ผู้พันยังให้เข็มกลัดให้เรานึกถึง เราก็อยากมีของให้ผู้พันนึกถึงเราเหมือนกัน เผื่อวันที่ต้องจากจริงๆ”

“ขอบพระทัยแต่ทำไมพระองค์ตรัสเช่นนั้น...มีเรื่องอะไรรึเปล่าพระเจ้าค่ะ”

“เราต้องตัดสินใจเรื่องหน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ มันมาเร็วเกินกว่าที่เราจะตั้งตัว เราคงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ”