ระบำมาร

ถวิกาสะใจ ถากถางเขารู้ว่าโดนหลอกแต่ยังรัก ทนไม่ไหวให้ไปกระโดดสะพานตายเสีย หนุ่มใหญ่รำพันว่าแค่นี้ก็เหมือนตายทั้งเป็น ต้องสูญเสียทุกอย่างเพราะเธอ ถวิกาสวน

“คุณหย่าจริงหรือหลอก!”

“หนูจะแต่งจริงหรือหลอก!” อัสดมถามกลับ ถวิกาปัดว่าหมดเรื่องคุย อัสดมจะคว้าแขน หญิงสาวไวกว่าเงื้อมือจะตบ เขาจึงชะงัก ปล่อยเธอกลับเข้าบ้านไป

อัสดมกลับมาบ้าน เจอสาทินีอยู่ในชุดนอนบางพริ้วนอนรออยู่ในห้องนอน เขายิ่งหงุดหงิดด่าว่าขับไล่อย่างไรเธอก็ไม่ยอมไป พยายามเย้ายวนจนเขาต้องสะบัดหนีออกมานอนห้องพักแขก สาทินียังวาดหวังว่าสักวันเขาจะต้องใจอ่อน แล้วเธอก็กินยาแก้ปวด นอนฝันหวานว่ามีลูกชายให้อัสดมอีกคน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตา

ค่ำนั้นถวิกายังหงุดหงิด ศุภวาทเข้ามาให้บทเรียนด้วยการแกล้งนัวเนียขอกอดและหอม อ้างว่าไม่นานก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ด้วยความที่ถวิกาไม่รักจึงถอยหนี เมื่อเขารุกก็เผลอตบหน้าเขาฉาด ศุภวาทชะงักจ้องหน้าสักพักแล้วกลับออกไป...พอพ้นประตูเขาก็ลูบแก้มตัวเองพึมพำ หวังว่าจะไม่เจ็บตัวฟรี ต่างกับถวิกาที่ผิดหวังคิดว่าศุภวาทเป็นคนดี สุดท้ายก็เลวเหมือนอัสดม

ooooooo

รุ่งเช้าสาทินีลุกมาเตรียมอาหารเช้าให้อัสดม และพูดจาเหน็บเมียเก่าว่าคงไม่เคยทำแบบนี้ อัสดมสุดทนพูดใส่หน้าอย่างเกลียดชังว่า เย็นนี้กลับมาถ้าเธอยังอยู่เขาจะไปเอง

ทางศุภวาทไม่เห็นถวิกาออกจากห้องมากินข้าวเช้า จึงมาตามพบว่าเธอเก็บข้าวของจะย้ายออก เขายื่นสร้อยดาวทะเลให้ ถวิกาประหลาดใจที่สร้อยไม่ได้หายแต่อยู่กับเขา

“ผมแอบเอาสร้อยไปต่อน่ะ สร้อยเส้นนี้เป็นตัวแทนผู้ชายที่วาวรัก ซึ่งไม่ใช่ผม...คิดว่าผู้ชายอย่างผมจะรังแกผู้หญิงเหรอ ผมทำไปเพื่อให้วาวเลิกหลอกตัวเอง แค่จูบยังไม่ยอมแล้วจะแต่งงานเนี่ยนะ”

ถวิกาหน้าเจื่อนใจอ่อนยวบ “วาวขอโทษนะคะที่ตบคุณ มือมันไปเองน่ะค่ะ”

ศุภวาทมองสร้อยทองที่ข้อมือถวิกาแล้วพูดยิ้มๆ “สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นตัวแทนพี่ชายของวาว โดนน้องสาวตบถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกัน”

“วาวเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากนะคะ วาวมีทั้งผู้ชายที่รักและพี่ชายที่แสนดี”

ถวิกายิ้มแย้มโดยไม่รู้เลยว่ายังมีอีกเรื่องที่ถูกหลอก...อัสดมกับชลิตานัดพบกันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งสองตกลงหย่ากันหลอกๆเพื่อให้ปรีชาสบายใจ เมื่อกลับไปอเมริกาแล้วจะเกลี้ยกล่อมให้พ่อใจอ่อน แล้วกลับมาจดทะเบียนกันใหม่