ระบำมาร

สาทินีตกใจห้ามเสียงหลง ชลิตายิ่งเยาะทำอายที่เป็นเมียน้อย ตนก็จะสงเคราะห์ประจานให้ได้อาย...

สาทินีกระวนกระวายร้อนใจ  ต้องหาทางหยุดชลิตาให้ได้ เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร จึงพุ่งมาหาอัสดมที่บริษัท พนักงานต้อนรับเห็นสภาพยับเยินของสาทินีก็ไม่ให้เข้า เธออาละวาดประกาศตัวว่าเป็นเมียอัสดม พอดีอัสดมกับโสภาลงมาที่โถงล่าง สาทินีปราดเข้าเกาะแขนเขย่า

“โทร.หาเมียคุณ! ถามว่าเขาอยู่ไหน” อัสดมงงถามไปตกบ่อขยะที่ไหน เธอตวาดกลับให้โทร.หาชลิตา!

อัสดมเริ่มอายพนักงาน จึงบอกสาทินีให้ขึ้นไปคุยบนห้อง แต่เธอไม่ยอมไปจะให้เขาโทร.ห้ามชลิตาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่เธอจะประจานตน อัสดมยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร จึงบอกว่าตนไม่เกี่ยว

“คุณจะช่วยนีไหม!” อัสดมยืนนิ่ง สาทินีสติแตก “ไอ้คนเห็นแก่ตัว!” อัสดมโกรธจะเดินหนี เธอกระชากแขนเขาถามจะช่วยตนไหม!

“คุณกับผมเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!  ทำไมผมต้องช่วย”

ประโยคนี้เชือดเฉือนใจอย่างมาก “ไม่เป็นงั้นเหรอ! แล้วที่นอนกันเนี่ย ไม่เรียกเมียรึไง! สัญญาว่าจะหย่าเมีย 6 ปีแล้วไหนล่ะใบหย่า ไอ้คนโกหก! พอผู้หญิงตีกันก็ลอยตัวบอกไม่เกี่ยว”

โสภาเข้าปราม แต่สาทินีไม่หยุด ประจานอัสดมสาดเสียเทเสีย จนเขาทนไม่ไหวตวาดไล่เธอให้ออกไป สาทินีหมดสิ้นความอายอีกแล้ว ประจานอัสดมเจ็บแสบ

“จะบอกให้นะ ลีลาบนเตียงที่ปลื้มนักปลื้มหนาว่าเก่งน่ะ หลังๆมาเนี่ยมันน่าเบื่อ! ซ้ำซาก! จำเจ! เซ็กซ์ของคุณมันห่วย!”

อัสดมเดือดสุด กระชากแขนเมียน้อยมาเหวี่ยงหน้าตึก ต่อว่าไม่เคยอับอายขนาดนี้ สาทินีโต้ว่าตนไม่อายหรืออย่างไร โดนตบประจานหน้าร้านแล้วเมียเขายังจะเอาคลิปลงเน็ตอีก เขาต้องห้ามเธอ อัสดมสวนว่า สมควรโดน! สาทินีหน้าชา ขู่จะบอกชลิตาว่าจีน่าเป็นลูกเขา อัสดมหมดความกลัว ท้าให้เอาหลักฐานมายืนยัน เพราะใบเกิดจีน่ามีรัชดาเป็นพ่อ สาทินีหน้าเจื่อน...

“ถ้าอย่างงั้น นีจะพาลูกหนีไปอยู่ที่อื่น คุณจะได้ไม่เจอลูกอีก”

“ขอบใจนะนี พฤติกรรมน่ารังเกียจของคุณน่ะ ช่วยให้ผมตัดสินใจได้...พาลูกหนีไปเลย! ผมไม่ตาม!” สาทินีถามเขาจะทิ้งลูกหรือ “ผมจะทิ้งคุณ! ส่วนลูกผมจะรอจีน่าอายุ 20 บรรลุนิติภาวะ แล้วผมจะไปหาลูก บอกลูกว่าพ่อรักลูกมากแค่ไหน”

สาทินีไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทนคิดถึงลูกได้ถึง 15 ปี อัสดมพูดอย่างชิงชังว่า ตนยอมทนคิดถึงลูก 15 ปีดีกว่าเห็นหน้าเธอ 1 วินาที พูดจบเขาหันหลังเดินกลับไป สาทินีเดินตามร้องลั่นว่าเขาจะทิ้งตนไม่ได้ อัสดมบอกโสภาให้ไล่สาทินีออกไป  แล้วห้ามให้เข้ามาในบริษัทอีก

โสภาจึงให้ รปภ.มาล็อกตัวพาออกไป สาทินีร้องโวยวายว่าที่นี่เป็นของสามีเธอ โสภาจึงตบหน้าเบาๆ เรียกสติแล้วบอกว่าอดีตสามี อัสดมทิ้งเธอแล้ว หายบ้าเสียที ยอมรับความจริงที่มันโหดร้ายให้ได้ ถ้ารับไม่ได้ก็ไปตายเสีย...สาทินีร้องไห้คร่ำครวญอยู่หน้าบริษัทอย่างรับไม่ได้

ooooooo