ระบำมาร

อัสดมยิ้มกับความน่าเอ็นดูของลูก รับปากจะไปขอโทษคนที่ตนทำไม่ดีกับเขาไว้...เย็นวันนั้น อัสดมมาหาถวิกาที่คอนโด โจกำลังปลอบใจถวิกาให้หายเศร้าเรื่องอัฐิพี่สาว ถึงไม่มีอัฐิแต่พี่ก็ยังอยู่ในใจเธอตลอด พลันอัสดมโทร.เข้ามา ถวิการับสายระเบิดอารมณ์ใส่ทันที

“คุณกับเมียคุณตายเมื่อไหร่ ฉันจะเอาอัฐิทิ้งชักโครก!”

“ฉันขอโทษแทนเมียด้วยนะ ฉันเองก็รู้สึกแย่มาก”

“ทนอยู่ไม่ได้ ฆ่าตัวตายสิ!” ถวิกาสวนทันควันไม่รอมชอม

“ฉันอยากขออโหสิกรรมให้สุวิกา นี่ฉันอยู่ข้างล่าง”

ถวิกายิ้มร้ายทันที คิดจะให้เขาอโหสิกรรมอย่างคาดไม่ถึง...พอลงมาเห็นอัสดมยืนถือถังสังฆทานและพวงมาลัยราคาแพง เขาบอกเธอว่าตั้งใจไปซื้อถึงปากคลองตลาด ถวิกาเข่นเขี้ยวจะไปไหว้ที่ไหน ในเมื่อไม่เหลืออัฐิแล้ว เขาขอไหว้โกศแทน หญิงสาวเยาะหยัน

“ไหว้โกศเปล่า วิญญาณพี่แววไม่รับรู้หรอก... ไปกับฉัน” ถวิกาเดินนำไปที่รถเธอ

ฟ้าเริ่มมืด ถวิกาขับรถมาถึงราชบุรี มาจอดใกล้สะพานแห่งหนึ่ง อัสดมลงจากรถด้วยความแปลกใจ เอ่ยถามมาดูสะพานทำไม

“ทุกที่ล้วนมีความทรงจำ สะพานนี้ก็เหมือนกัน” ถวิกาให้อัสดมถือพวงมาลัยมาด้วย

อัสดมคิดว่าเป็นที่ที่สุวิกาชอบมา ถวิกาไม่ตอบพาเขาเดินขึ้นมาบนสะพาน จุดที่สุวิกากระโดดลงไป แล้วบอกเขาว่า

“จุดที่คุณยืนอยู่คือจุดที่พี่แววกระโดดสะพานตาย” อัสดมยืนอึ้ง “ไม่มีอัฐิพี่แววแล้ว คุณเอาพวงมาลัยไหว้ตรงที่พี่ตาย”

“หนูคิดว่าวิญญาณสุวิการับรู้หรือ”

“วิญญาณน่ะ จะวนเวียนตรงที่ตัวเองตาย”

อัสดมจึงยกพวงมาลัยขึ้นไหว้ หลับตาสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้วิญญาณสุวิกา ถวิกายืนมองด้วยความแค้น เมื่อเห็นเขาเอาพวงมาลัยวางบนราวสะพาน เธอก็โพล่งขึ้นว่า

“พี่สาวฉันรักคุณมาก พี่เขียนจดหมายลาตายถึงคุณ ไม่ให้คุณโทษตัวเอง” อัสดมตื้นตันที่สุวิกาอโหสิให้ ถวิกาแทรกว่า “แต่ฉันไม่!” อัสดมถามต้องให้ทำอย่างไร “กระโดดลงไป!” อัสดมยืนหน้าซีด จังหวะนั้นชลิตาโทร.เข้ามา เขาไม่รับสาย ถวิกาจึงถามทำไมไม่รับจะได้สั่งเสียก่อนตาย เขาถามอีกครั้งอยากให้ตนตายจริงหรือ เธอตากร้าวคว้าพวงมาลัยยื่นออกไปนอกตัวสะพาน ปล่อยลงน้ำ แล้วสั่งให้อัสดมลงไปเก็บ หนุ่มใหญ่หวาดผวาที่หญิงสาวเอาจริงถามย้ำว่าแน่ใจหรือถ้าตนตายแล้วจะหายแค้น เธอกลับบอกว่าให้เขาตายก่อนแล้วจะตอบ

อัสดมก้มมองสายน้ำข้างล่างที่น่ากลัว ถวิกากดดัน “ความตายไม่น่ากลัวหรอก พี่สาวฉันยังกล้าเผชิญหน้าความตายเลย”

“ฉันไม่ได้กลัวตาย แต่ฉันไม่อยากตายแบบนี้!”