ระบำมาร

“อย่าเอาผู้หญิงต่ำๆมาเปรียบเทียบกับฉัน!”

“คุณอัสดมรักถวิกามากกว่าเธอ”

“ไม่จริง! ฉันเป็นที่หนึ่งเสมอ!”

สาทินีก้าวมาจ้องหน้าถากถาง “ผู้หญิงที่เป็นที่หนึ่ง ไม่เสียน้ำตาเพราะผู้ชายหรอก”

ชลิตาเจ็บปวดพยายามกลั้นน้ำตา...ในขณะที่ผู้เป็นสามีร้อนใจจะกลับไปหา แต่ถูกถวิกายืนขวางพูดแดกดันให้สำนึก

“คุณเคยทำใบหย่าปลอมหลอกพี่ฉัน มาถึงตอนฉัน ทำหนังสือฟ้องหย่า ความเลวของคุณนี่...มันอัปเลเวล! งานเนี้ยแก้ตัวยากนะ หาว่าเมียมีชู้! อยากได้ฉันถึงขนาด เหยียบย่ำเมียตัวเอง”

“ตาเขารู้ดี ฉันรักเขาที่สุด” อัสดมยังเชื่อมั่น

“ผีเน่ากับโลงผุ! หนังเรื่องนี้มีภาคต่อ เพราะตัวร้ายเจ้าเล่ห์ ตายยาก! เอาคืนคนเลวไม่ได้ ฉันไม่ขึ้นป้ายอวสาน”

เมื่อสาทินีถากถางชลิตาสะใจแล้ว ก็โทร.เล่าให้ถวิกาฟัง “น้ำตาเมียหลวงหลั่งริน ปวดใจแทบสิ้นลมปราณ วาวมาบ้านพี่สิ พี่จะเล่าให้ฟังทุกช็อตเลย เจอกันนะจ๊ะ” น้ำเสียงเธออ่อนหวานแต่สายตาแสดงความเกลียดชังอย่างมาก เฉกเช่นถวิกาที่ดวงตาลุกโชนด้วยความแค้นเข่นเขี้ยว

“แค่ร้องไห้มันน้อยไป ชลิตา ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็น!”

อัสดมกลับถึงบ้านแทบจะถลาเข้าไป เห็นสาวใช้ยืนอกสั่นขวัญแขวน สภาพบ้านราวโดนพายุถล่ม ของแต่งบ้านถูกเขวี้ยงกระจัดกระจาย เขาเดินหาชลิตา เจอเธอยืนมือโชกเลือดจากการทุบกระจกรูปแต่งงาน อัสดมรีบเอาผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดให้ ชลิตามองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง

“เจ็บมากไหมตา แผลลึกไปให้หมอทำแผลนะ”

“ไม่!” ชลิตาดึงมือกลับ ตวาดไม่ให้แตะต้อง ปล่อยให้เลือดไหลนอง

“อาจต้องเย็บแผลนะตา” อัสดมเป็นห่วงจะคว้ามือเธออีก

“อย่ามาแตะ!” ชลิตาใช้มือที่เลือดโชกตบหน้าเขาเต็มแรง “พรุ่งนี้เราไปหย่ากัน!”