ระบำมาร

รัชดาวิ่งกระหืดกระหอบมามองหาถวิกา เห็นเธอนั่งหันหลังอยู่ พอเข้าไปใกล้ก็เห็นเธอกำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า เขารีบถามอย่างห่วงใย

“คุณเป็นอะไรน่ะ ตอนโทร.หาผม คุณพูดไม่รู้เรื่องเลย เอาแต่ร้องไห้”

“อัฐิพี่ฉัน...ไม่เหลือแล้ว ชลิตาเทอัฐิทิ้งชักโครก!” ถวิการ้องไห้สะอึกสะอื้น

รัชดาอึ้งหนักที่ขนาดคนตายไปแล้ว ชลิตายังใจร้าย ถวิการ่ำไห้ขอโทษพี่สาวที่ตนวู่วาม เอาอัฐิบุกไปที่บ้านเขา รัชดาปลอบว่าเธอไม่ผิด แต่ถวิกาก็ยังคร่ำครวญกอดโกศโทษตัวเอง

รัชดาคิดหาวิธีปลอบ “ถวิกา คุณโกรธไหมที่พี่ฆ่าตัวตาย ทิ้งคุณไป”

“ฉันจะโกรธพี่ฉันได้ยังไง ฉันรักพี่แวว รักมาก”

“แล้วคุณแคร์ไหม พี่คุณทำให้คุณโดนด่า หาว่าเป็นน้องเมียน้อย” ถวิกาส่ายหน้า “พี่คุณก็ไม่สน แล้วก็ไม่โกรธด้วย ที่อัฐิโดนเททิ้ง เพราะอะไรรู้ไหม เพราะพี่คุณรักคุณมากเหมือนกัน...ไม่มีใครหรอกอยากเห็นคนที่รักร้องไห้ ผมเองก็เช่นกัน” รัชดาบอกรักถวิกาทางสายตา หญิงสาวรับรู้ได้ เธอเอนกายเข้าอ้อมกอดเขาหาที่พักใจ

ค่ำนั้นชลิตาฮัมเพลงอารมณ์ดีหวีผมหน้ากระจก อัสดมเข้ามาในห้อง ต่อว่าเธอทำเกินไป ชลิตาสวนว่า คนที่เอาปืนมาขู่ไม่เกินไปหรือ หาว่าเขาเข้าข้างเมียน้อย แถมขุ่นเคืองถ้าไม่กลัวเป็นข่าวจะแจ้งความ อัสดม

ถอนใจบอกถวิกาก็ทำไม่ถูก แต่ที่เธอเทอัฐิพี่สาวเขาทิ้ง มันเลวร้ายมาก

“ที่มาต่อว่าเนี่ย เพราะรู้สึกผิดกับสุวิกา หรือรู้สึกผิดกับถวิกา!” ชลิตาโมโห

“เราผิดกับเขาทั้งคู่นั่นแหละ”

“ผิดค่ะ! คนน้องต่างหากที่อัสปกป้อง รักมันแคร์มันมากๆ อัสจะได้เจ็บปวดเหมือนอย่างที่ตาเจ็บ” ชลิตาตอกย้ำให้สามีเจ็บปวดมากขึ้น

วันต่อมาถวิกาพยายามขอโทษเปรียวที่พลั้งมือตบหน้าไปเมื่อวาน แต่เปรียวน้อยใจและเสียใจมากที่เพื่อนรักไม่เห็นความหวังดี พอดีโจกลับมาจากเที่ยวเกาหลี ไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสองมีปัญหากันอยู่ ก็ทักทายสนุกสนานตามเคย เปรียวหน้าง้ำเดินออกจากห้องไม่พูดคุย โจแปลกใจ

วันนี้เป็นวันหยุด รัชดากำลังสอนการบ้านจีน่า อัสดมแวะมา รัชดารีบบอกว่าสาทินีไม่อยู่ เขากลับบอกว่ามาหาจีน่าไม่ใช่สาทินี แล้วเข้ากอดลูกสาวด้วยความคิดถึง จีน่ากอดเรียกลุงอัสๆ รัชดาจึงถือโอกาสเลี่ยงขึ้นไปทำงานบนห้อง ปล่อยให้พ่อลูกได้อยู่ด้วยกัน

ความรักความบริสุทธิ์ของเด็กน้อย ทำให้อัสดมคลายความทุกข์ไปได้บ้าง เขาเปรยกับจีน่าว่าทำไมคนอื่นไม่รักลุงอย่างจีน่าบ้าง แม้ลุงจะทำผิด หนูน้อยพูดอย่างใสซื่อว่า

“พ่อบอกว่า ถ้าเราทำไม่ดีกับใคร ก็ให้ขอโทษ”