พรายสังคีต

“เพราะคุณเป็นคนดูแลในเรื่องการแข่งขันครั้งนี้แทนอาจารย์มาโนชแล้ว”

โฉมยงค์แย้งว่ามันไม่ถูกต้อง ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว ทางเราจะทำเรื่องขอคัดค้าน ด็อกเตอร์ตอบอย่างรำคาญใจว่า คณะกรรมการมีสิทธิ์ที่จะทำได้อยู่แล้ว เราเป็นฝ่ายขอเข้าไปประกวด ถ้าคิดว่าสู้เขาไม่ได้ก็ถอนตัวออกไม่ง่ายกว่าหรือ มหาวิทยาลัยอื่นไม่เห็นเขามีปัญหาเลย ตัดบทว่า

 “ก็ลองไปคิดดูเอาเอง ถ้าไม่พร้อมก็รอไว้ปีหน้าหรือปีอื่น เอาล่ะผมหมดเรื่องที่จะคุยแล้ว” ตัดบทแล้วก็หยิบโทรศัพท์ภายในต่อสายคุยกับคนอื่นอย่างไม่สนใจ

โฉมยงค์เล่าอย่างอึดอัดกลัดกลุ้ม ยชญ์บอกให้ใจเย็นๆ แล้วค่อยคิดหาทางแก้ แต่เมโพล่งขึ้นว่า อยู่ๆมาเปลี่ยนโจทย์เพลงแบบนี้ก็เข้าทางฝ่าย

คู่แข่งเลย อธิการบดีรู้เห็นกับกรรมการหรือเปล่า 

ยิ่งอยากให้เราแพ้อยู่ด้วย ถูกโฉมยงค์ปรามว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่องเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ เมก็ยังเถียงว่าก็มันน่าสงสัยจริงๆ จนถูกโฉมยงค์ดุจึงหยุด แล้วโฉมยงค์ก็ชวนยชญ์ไปที่ห้องประชุมเล็กกัน ตนมีเรื่องจะปรึกษา

โฉมยงค์ปรารภอย่างทุกข์ใจว่าถ้าไม่เปลี่ยนโจทย์เพลง ทางเราเหนือกว่าโอกาสชนะค่อนข้างสูง แต่พอเปลี่ยนเพลงเป็นแขกมอญ ทางคู่แข่งเขาสันทัดมากกว่าเราและเคยชนะเดี่ยวแขกมอญมาหลายรางวัลแล้ว ยิ่งเป็นเพลงเถาเราก็เห็นแววแพ้มาแต่ไกลเลย

ยชญ์เสนอว่าถ้าอย่างนั้นเราต้องหาเพลงที่ต่างออกไป โฉมยงค์บอกว่าถ้าคุณพ่ออยู่ท่านก็คงคิดแบบยชญ์ ตนก็คิดแต่ไม่มีความสามารถพอที่จะเรียบเรียงโน้ตทางเดี่ยวใหม่ขึ้นมาเอง

ยชญ์อ่านใจโฉมยงค์ออก บอกให้พูดมาเถอะ มีอะไรที่ตนพอจะช่วยได้ก็ยินดี

“คือ...คุณพ่อเคยเล่าว่าครูพุก คุณตาทวดของยชญ์ท่านประพันธ์เพลงแขกมอญในทางเดี่ยว

ซอสามสายเอาไว้ จะเป็นการรบกวนมากไปไหม ถ้าพี่...”

 ยชญ์ถามว่าจะเอามาให้นักดนตรีของเราใช้ประกวดหรือ ตนยินดีและเต็มใจอย่างยิ่ง แต่บทประพันธ์เก่าๆของตระกูลเก็บรวมไว้ด้วยกันไม่ได้แยกเป็นหมวดหมู่คงต้องใช้เวลาในการค้นหานานเหมือนกัน โฉมยงค์ถามว่าตนไปช่วยดีไหม ยชญ์ยินดี ชวนเย็นนี้ไปกันเลย

แต่พอเดินไปที่ประตู ยชญ์รู้สึกมีสิ่งผิดปกติ พอเปิดออกไปพบว่าเม แพร มิ่งและเพื่อนๆมาแอบฟังที่ประตู ทั้งหมดเลยถูกโฉมยงค์เรียกไปอบรมเรื่องมารยาท บอกว่าวันนี้คงต้องทำโทษพวกเธอทุกคน

เมสารภาพว่าตนเป็นคนชวนเพื่อนๆไปแอบฟังถ้าจะลงโทษก็ลงโทษตนคนเดียว โฉมยงค์ถาม

ยชญ์ว่าเอายังไงดี ยชญ์บอกว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าผิดก็ไม่น่ามีปัญหา ถามว่าจะลงโทษยังไงดี

เมถูกลงโทษให้ไปช่วยขนบทประพันธ์เพลงเก่า พอเข้าอาณาบริเวณบ้านวิจิตรวาทินที่ใหญ่โต

แต่เมมองไปเห็นเรือนหลังเล็กอยู่ไกลๆ เอะใจสะกิดถามโฉมยงค์ว่าอยู่บ้านหลังนั้นหรือเปล่า แล้วชี้ไปทางตึกใหญ่ โฉมยงค์หันถามยชญ์อีกที ยชญ์บอกว่าไม่ใช่ที่นั่น ถามว่าเธอถามทำไม

เมถอนใจโล่งอก ยชญ์ถามว่าทำไม เมบอกว่ามันน่ากลัวมากยิ่งใกล้ค่ำแล้วด้วยเดี๋ยวโดนผีหลอก