พรายสังคีต

เมที่กำลังจะลงจากบันไดตกใจก้าวพลาดตกลงมา ยชญ์รับได้ทันแต่ตัวเองก็ล้มหงายลงไปและเมก็ล้มคร่อมทับเต็มตัว

ยชญ์เจ็บแต่ข่มไว้หลับตานิ่ง เมเห็นเขานอนนิ่งก็เอามืออังจมูกตกใจ “ตายหรือเปล่าเนี่ย...”

ยชญ์ลืมตาพึ่บ ตะคอก “ยัง...ทำบ้าอะไรเนี่ย”

เมรีบเด้งออกมา ยชญ์ค่อยๆลุกกุมสะโพก เมทำเสียงดุว่าใครใช้ให้ทะเล่อทะล่าเข้ามา ยชญ์เสียงแข็งว่าตนเข้ามารับไม่ให้เธอตกลงมา แทนที่จะซึ้ง เมกลับอวดดีว่า

“ฉันไม่ตกลงมาแบบโง่ๆหรอกนะ เพราะนายมาขวางมันเลยพากันล้มไปแบบนี้ไง” ยชญ์บ่นว่าทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปจริงๆ เมแหวใส่ว่า “นี่นายด่าฉันเป็นสัตว์เลยเหรอ”

ยชญ์บอกว่าตนเปรียบเทียบสุภาษิต เลยโดนด่าปากมอม คราวนี้ยชญ์ฉุนขาดถามว่าเธอว่าตน เป็นหมาเลยเหรอ

“เปล๊า...” เมลอยหน้าเสียงสูง “แค่เปรียบเทียบแต่ถ้านายจะรับก็ได้นะ เพราะมันเหมาะกับปากนายมากๆเลยล่ะ”

เมหัวเราะร่วนแล้ววิ่งออกจากห้องไปเลย ยชญ์มองตามเจ็บใจแต่เจ็บสะโพกจนก้าวขาไม่ออกเลยได้แต่พึมพำแค้น

“คอยดูนะ แค้นนี้ต้องชำระแน่ๆ”

ooooooo

ยชญ์พาโฉมยงค์กับเมขึ้นไปที่ห้องเก็บของบรรพบุรุษซึ่งมีหีบขนาดใหญ่กว่ากระดาษ A 4 เล็กน้อยวางเรียงกันเป็นชั้นเต็มทุกชั้นในตู้ โฉมยงค์กับเมยืนมองทึ่งๆอึ้งๆ

โฉมยงค์ถามว่ามากขนาดนี้เลยหรือ ยชญ์บอกว่าเราคงต้องใช้เวลาในการหามาก เสนอว่าเรายกหีบออกไปเปิดดูที่ห้องโถงด้านนอกดีกว่าเพราะห้องนี้ค่อนข้างอับ โฉมยงค์เห็นด้วย

ยชญ์ยกหีบหนึ่งขึ้น โฉมยงค์รีบเข้าไปรับแล้วเดินออกไป ยชญ์ยกอีกหีบ เมรีบเข้าไปจะรับ แต่เขา ไม่ส่งให้กลับบอกว่าหีบที่เหลือให้เธอทยอยยกออกไปให้หมด

เมฉุนถามว่าให้ตนยกคนเดียวเนี่ยหรือ ยชญ์ถามว่ามีปัญหาอะไร เมถามว่าแล้วทำไมเขาไม่ช่วยยก?

“สงสัยเธอคงลืมไปแล้วมั้งว่าพี่โฉมเอาเธอมาด้วยเพราะจะทำโทษเธอ เพราะฉะนั้นทำไปอย่าบ่น เข้าใจ๋...” พูดแล้วยกหีบออกไป นึกได้หันกลับมากำชับ “อ้อ...ระวังด้วยล่ะ อย่าทำอย่างกระแทกกระทั้นหรือประชดประชัน เพราะสิ่งที่อยู่ในหีบนั้นประเมินค่าเป็นตัวเลขไม่ได้เลย”

“ฝากไว้ก่อนเถอะนายยชญ์” เมพึมพำแค้นเบาๆ แต่ก็ยกหีบอย่างเบามือระมัดระวังเต็มที่

เมยกหีบใบสุดท้ายออกไปแล้วนั่งหอบ โฉมยงค์ถามว่าเหนื่อยไหม พอเมบอกว่าไม่เหนื่อย ยชญ์ได้ทีหาทางแกล้งต่อบอกว่างั้นก็ช่วยกันหา ชี้ไปที่กองหีบบอกว่า หีบฝั่งโน้นตนกับพี่โฉมหา ส่วนเธอหาฝั่งนี้

เมรู้ว่าถูกแกล้งถลึงตาใส่แต่ยชญ์ทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าก้มตาเลือกโน้ตเพลง เมเลยได้แต่ถอนใจเซ็งๆ

ครู่หนึ่งยชญ์บอกว่ามีแต่เพลงทำนองอื่นไม่มีแขกมอญเลย โฉมยงค์ว่าของตนก็เหมือนกัน ถามว่าแล้วเมมีไหม เมส่ายหน้า ยชญ์ถามว่าไม่มีหรือแอบอู้กันแน่ เมของขึ้นท้าว่าถ้าไม่เชื่อก็เอาไปหาเองเลย ว่าแล้วยื่นโน้ตกองโตให้ ยชญ์ส่ายหน้าพูดหน้าตาเฉยว่า

“ไม่ล่ะ ฉันเชื่อเธอ”

โฉมยงค์ถอนใจ ใส่โน้ตเพลงลงในหีบตามเดิม บ่นๆว่าแล้วเพลงแขกมอญหายไปไหน หรือว่าพ่อพี่จะเข้าใจผิด ยชญ์จึงบอกว่ายังมีอีกที่หนึ่ง