พรายสังคีต

ขณะที่ยชญ์เดินขึ้นบันไดชั้นสองนั้น ด้านล่างเห็นร่างพุกเดินผ่านไปอย่างเร็ว ยชญ์ชะงักเพ่งมองแต่ก็ไม่เห็นอะไรจึงเดินขึ้นบันไดไป แต่ที่ราวบันไดข้างล่าง พุกยืนมองยชญ์ที่เดินขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่พอใจมาก

ยชญ์ถือปืนเดินสำรวจบนเรือนท่ามกลางบรรยากาศสยอง หลอนๆ เขาเอาโทรศัพท์มือถือเปิดไฟส่องไปรอบๆ เห็นเครื่องเรือนเก่าๆเป็นเงาตะคุ่มแต่ไม่มีคนจึงถอยออกมา เดินไปยังห้องถัดไปก็มีแต่เครื่องดนตรีเก่าๆที่ไม่ใช้แล้ว เมื่อไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงปิดประตูถอยออกมา เดินไปที่ห้องสุดท้าย...

“คุณยชญ์...” เสียงอ่ำดังขึ้น ยชญ์ตกใจหันมา อ่ำถามว่า “คุณจะทำอะไรครับนั่น”

“ผมเห็นไฟในบ้านนี้ คิดว่าขโมยก็เลยมาดู แต่ไม่มีอะไร เหลือแต่ห้องสุดท้ายนี้ยังไม่ได้เปิดดู”

อ่ำบอกว่าไม่มีขโมยหรอก ดึกมากแล้ว กลับขึ้นตึกเถอะ ยชญ์บอกว่าตนยังไม่ได้เปิดห้องนี้เลย อ่ำบอกว่าถ้าขโมยจะขึ้นมันขึ้นตึกใหญ่ดีกว่า เรือนนี้ไม่มีของมีค่าอะไร ชวนกลับกันเถอะ

ยชญ์ตัดสินใจจะเดินตามอ่ำกลับไป แต่ได้ยินเสียงกระดานลั่นเหมือนมีคนเดิน ยชญ์ชะงัก อ่ำเร่งกลับกันเถอะ ยชญ์บอกว่าตนได้ยินเสียงในห้องเหมือนคนเดิน

“พุทโธ่...ไม้กระดานมันเก่ามากแล้ว กลางวันโดนแดดกลางคืนโดนน้ำค้างมันก็หดตัวมีเสียงเป็นเรื่องปกติครับ ไม่ใช่เสียงคนเดินหรอก เชื่อผม”

อ่ำหันกลับเดินนำไป ยชญ์มองประตูห้องแล้วตัดสินใจเดินตามอ่ำไป เดินไปได้หน่อย ยชญ์หันกลับมองที่ประตูห้อง เห็นทุกอย่างยังเป็นปกติจึงเดินตามอ่ำไป

ประตูห้องสุดท้ายยังปิดสนิท แต่มีเสียงกระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าดเหมือนมีคนเดินดังขึ้นมาอย่างน่ากลัว...

ที่แท้เทิดกำลังเดินวนอยู่ในห้อง เทิดหยุดมองที่ประตูตาวาวไม่พอใจมาก กระทืบเท้าร้องสุดเสียง... “ม้ายยยยย...” พุ่งไปทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง หวังให้ยชญ์ได้ยินและกลับมาที่ห้อง ตะโกนสุดเสียง

“กลับมา...กลับมาปลดปล่อยกูก่อน...” ที่รูปปั้นอสูรร้ายบนแท่นทำพิธีตาแดงก่ำกลายเป็นพลังคลื่นดูดวิญญาณเทิดกลับไป เทิดตะโกนสุดเสียง “ปล่อยกู...ปล่อยกู” แต่วิญญาณเทิดก็ถูกดูดหายไปอย่างเร็วท่ามกลางเสียงหัวเราะของอสูรร้ายกึกก้องน่ากลัว

ooooooo

พุกหันมองไปที่เรือนหลังเล็ก พึมพำเศร้าใจ เจ็บปวดแทนเทิด

“พี่เทิด...เพราะความเคียดแค้นทำให้พี่ขายวิญญาณให้อสูรร้าย อำนาจไสยดำของมันถึงได้จองจำวิญญาณพี่...ไม่ให้ได้ไปผุดไปเกิด”

พุกเงยมองท้องฟ้าเห็นดวงจันทร์เต็มดวง พึมพำอย่างหวาดวิตก

“คืนนี้เป็นเดือนเพ็ญ มันกำลังจะเริ่มอีกแล้วสินะ”

พุกมองไปที่เรือนเล็ก ลมพายุพัดต้นไม้โอนเอน พัดบ้านหวูหวิวเหมือนกำลังจะเกิดอาเพศร้าย...

แสงจันทร์สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ต้องรูปปั้นอสูรร้ายบนโต๊ะพิธี รูปปั้นแผ่ไอดำ ตาแดงก่ำ เสียงสวดคาถาน่ากลัวดังขึ้น วิญญาณเทิดปรากฏขึ้นนั่งที่หน้าโต๊ะบูชากำลังสาปแช่งตีระนาดร้องเพลงท่วมธรณีอย่างเจ็บปวด แค้นใจ...

“ให้น้ำตาท่วมธรณี ให้ชีพนี้ตายตกตามไป ให้แผ่นดินกลบฝัง ตามสนองทุกชาติเถิดหนา ให้น้ำตาท่วมธรณี เวรกรรมนี้จะติดตามหา ทุกภพชาติต่อมาต้องชดใช้คืน”