พรหมพิศวาส

เมื่อ ตั้ม เดี่ยวและอานนท์ได้ฟังเมโลดี้ของเพลงนี้ต่างถูกใจมาก อานนท์ถามว่าเนื้อเพลงเป็นอย่างไรบ้าง เดี่ยวได้ฟังแต่ทำนอง คนส่งเข้าประกวดไม่ได้ร้องไกด์มา แต่คีย์ของเพลงเป็นคีย์ที่ปานตะวันใช้ประจำ แล้วยื่นกระดาษที่ปรินต์เนื้อเพลงให้อานนท์ซึ่งรับมาดู ก่อนถามว่าใครแต่ง

“เขาแค่ส่งงานมาทางอีเมลแต่ไม่ระบุที่ติดต่อกลับ”

“ขอลองฟังใหม่อีกรอบ”

เดี่ยวยินดีจัดให้ ยังไม่ทันกดปุ่มเล่นซ้ำปานตะวันเข้ามาในห้องอัดเสียก่อน อานนท์แจ้งว่าเจอเพลงที่โดนใจพวกเราแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเธอจะชอบหรือเปล่า ให้เธอลองฟังดูเอง เดี่ยวกดเปิดเพลง เสียงกีตาร์อินโทรท่อนแรกดังขึ้น ปานตะวันถึงกับอึ้ง ร้องคลอออกมาเบาๆ

“ลา ล้า ลา เธอยังจำได้ไหม”

ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียวกัน แปลกใจว่าเธอรู้เนื้อเพลงได้อย่างไร พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของปานตะวัน ตอนนั้นเธอตื่นขึ้นกลางดึกอย่างมีความสุขหลังจากมีอะไรกับปพลครั้งแรก เห็นเขายังหลับอยู่ ลุกขึ้นไปหยิบกีตาร์มาดีดพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย

“ลา ล้า ลา เธอยังจำได้ไหม...” ปานตะวันหลับตาลงคิดในใจว่าจะต่อเพลงนี้อย่างไรดี

ปพลได้ยินเสียงเพลงลืมตาตื่นขึ้น เห็นปานตะวันนั่งเล่นกีตาร์อยู่ ลุกไปกอดเธอจากด้านหลังถามว่าเพลงอะไรเพราะจัง เธอยังไม่รู้เหมือนกัน เขาขอให้เธอลองเล่นใหม่อีกครั้ง เธอทำตามแล้วบอกว่าลองแต่งเอาไว้เพิ่งได้แค่นี้เอง เสียงเดี่ยวร้องเอะอะทำให้เธอตื่นจากภวังค์

“เฮ้ย ไอ้ปานแกรู้เนื้อได้ไง หรือแกส่งมาเองวะ”

หญิงสาวไม่ตอบคำถาม รีบเดินออกจากห้องอัด สามหนุ่มมองหน้ากันงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น

ooooooo

ภาพในอดีตตามมาหลอกหลอนจนปานตะวันต้องร้องไห้ออกมา เธอจำเรื่องราวครั้งนั้นได้ดีราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ตอนนั้นปพลแต่งเนื้อร้องต่อจากท่อนที่เธอแต่งไว้ “ลา ล้า ลา เธอยังจำได้ไหม”

“นาน...นานเพียงใด ฉันยังไม่เคยลืม ลา ล้า ลา... ดีไหม ต่อไปนี่จะนานแค่ไหนผมจะไม่ลืมคุณเลย ผมจะจำคุณไว้ในหัวใจของผม” พูดจบเขาจูบเธอด้วยความรักเต็มหัวใจ อาสาจะแต่งเพลงนี้ต่อให้เอง

คิดเรื่องนี้ขึ้นมายิ่งทำให้ปานตะวันเสียใจทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างหนัก ตั้มเดินเข้ามาด้านหลังโดยมีเดี่ยวกับอานนท์ตามมาไม่ห่างนัก เขาเอื้อมมือมาแตะไหล่เธอถามว่าเป็นอะไร เธอรีบปาดน้ำตาทิ้ง ย้อนถามเขาว่าใครแต่งเพลงนี้ เดี่ยวตอบคำถามนี้แทนตั้มว่าไม่รู้เหมือนกัน มีแค่อีเมลมาแต่ไม่ได้ให้ที่ติดต่อไว้

“คุณปานมีอะไรหรือเปล่าครับ” อานนท์มองเธอด้วยความเป็นห่วง เธอส่ายหน้าเครียดๆ อดหวั่นใจไม่ได้ว่าปพลจะเป็นคนแต่งเพลงนี้...

ตั้งแต่ขับรถจากบริษัทมาถึงบ้านจันทนี อานนท์เห็นปานตะวันนั่งเงียบไม่พูดไม่จาตัดสินใจถามว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าบอกเขาได้ เธอคิดว่าจะกลับเกาหลีใต้ ไม่อยากทำเพลงต่อแล้ว ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เสียเวลา แล้วลงจากรถ อานนท์ตามลงไปถามดักคอหรือเธอจะรู้ว่าใครเป็นคนแต่งเพลงนั้น

“ปานจะรู้ได้ไง ปานก็เพิ่งฟังพร้อมกับทุกคน” ปานตะวันพูดโดยไม่ยอมสบตาด้วย

“แล้วที่คุณปานฟังเพลงนั้นแล้วร้องไห้ จู่ๆก็ร้องมันขึ้นมาโดยที่ยังไม่เห็นเนื้อด้วยซ้ำ มันคืออะไร” อานนท์เห็นเธอนิ่งไม่ตอบ “ไอ้พลเป็นคนแต่งเพลงนั้นใช่ไหมครับ เพราะถ้าไม่มีอะไรเกี่ยวกับไอ้พล มันก็คงไม่ทำให้คุณปานเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นไอ้พลจริงๆ ตามเนื้อหาของเพลงถ้าคุณได้ฟังจนจบ คุณก็จะรู้ว่าตอนนี้ไอ้พลมันรู้สึกยังไง ในฐานะคนเป็นเพื่อนผมดีใจนะครับที่ได้รู้ข่าวเพื่อนคนหนึ่ง แต่ในฐานะของคนรัก คุณปานรู้สึกยังไงครับ”