พรหมพิศวาส
ตอนที่ 14
“เอ่อ สวยแอบได้ยินคุณปานคุยกับพวกคุณอ่ะค่ะ”
“แกนี่มันแจ๋จริงๆ”
“คุณยายครับคุณยายเคยเห็นพ่อตะวันไหมครับ พ่อหน้าตาเป็นยังไงครับ”
ตะวันพูดไปร้องไห้ไป จันทนีใจอ่อนยอม
เปิดมือถือให้หลานดูรูปปพลที่เคยเล่นเอ็มวีกับ ปานตะวัน เด็กน้อยถามคุณยายว่าพ่อของแกตายแล้วจริงๆใช่ไหม จันทนีได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร ขณะที่ตะวันมองปพลที่อยู่ในมือถือด้วยความตื่นเต้น...
ปานตะวันไม่อยากคุยเรื่องลูก จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาถามตั้มว่ามีใครหรือยัง เขายิ้มเขินๆก่อนบอกว่าไม่มี เขาเป็นแค่นักดนตรีกระจอกๆใครจะมาสนใจ
“แต่เดี่ยวบอกว่าตั้มกับคุณนิ”
“เอ๊ย ปาน ไอ้เดี่ยวมันก็พูดไปเรื่อย”
“ปานยังไม่ได้บอกเลยนะว่าตั้มกับคุณนิอะไรยังไงกัน” ปานตะวันมองตั้มยิ้มๆ เขาเขินจัดชวนเธอคุยเรื่องอื่นแทน เธอไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องจะคุยเรื่องนี้ให้ได้ ตั้มรีบตัดบท
“ไม่มีอะไร พอดีตั้มนึกได้ว่ามีงานค้างอยู่ ตั้มกลับก่อนนะ” พูดจบตั้มผละไปเลย ปานตะวันมองตามยิ้มๆ
ooooooo
วันต่อมา ที่ห้องทำงานอานนท์ ทีมงานกำลังประชุมงานกันอยู่ หัวข้อการประชุมไม่พ้นเรื่องคลิปหลุดของปานตะวันกับลูก คุณสาอยากรู้ว่าอานนท์จะเอาอย่างไรดี นักข่าวโทร.ถามเธอจนหูชาไปหมดแล้ว
“ก็เดี๋ยวไว้แถลงทีเดียวตอนวันมินิคอนเสิร์ตของคุณปานเลยก็แล้วกัน”
“เอ่อ คุณนนท์คะ เรื่องข่าวมันจริงหรือเปล่าคะแล้วคุณนนท์กับคุณปาน...”
อานนท์ปฏิเสธว่าตัวเองกับปานตะวันไม่มีอะไรกันส่วนเด็กคนนั้น ไว้รอให้ปานตะวันเป็นคนออกมาพูดเองดีกว่า แล้วตัดบทให้มาคุยเรื่องคอนเสิร์ตของปานตะวันว่าพร้อมทุกอย่างแล้วใช่ไหม มีฝ่ายไหนมีปัญหาหรือเปล่า ทุกฝ่ายไม่มีปัญหาอะไร เดี่ยวเห็นตั้มเงียบไม่พูดอะไรสะกิดถามว่ามีปัญหาอะไรไหมเรื่องคอนเสิร์ต
“ก็ไม่ ว่าแต่ทีมพีอาร์ การตลาดเขาไม่ต้องเข้าประชุมเหรอ”
“อ๋อ ถ้าคุณตั้มหมายถึงคุณนิ ตอนนี้คุณสารับหน้าที่แทนคุณนิไปพลางๆก่อนค่ะ จนกว่าจะมีคนมาทำหน้าที่แทน...คือคุณนิลาออกแล้วไงคะ เห็นกำลังเก็บของอยู่ที่ห้องอ่ะค่ะ”
ตั้มตกใจลุกพรวดออกจากห้อง เมื่อมาถึงห้องทำงานของปนิตา เขาเห็นเธอเก็บข้าวของใส่กล่องกระดาษ ถามว่าจะลาออกจริงๆหรือ เธอทำงานเสร็จแล้ว ปานตะวันดังแล้วเธอจึงหมดหน้าที่ เขาเองจะได้เลิกหาว่าเธอกลัวยัยนั่นจนต้องลาออก ตั้มชวนให้อยู่จนเสร็จคอนเสิร์ตก่อน
“ทำไมต้องรอให้เสร็จ ไม่มีอะไรแล้วนี่”
“ก็...” ตั้มไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรให้เธออยู่ต่อ ทำทีเข้าไปช่วยเก็บของ ปนิตาน้อยใจคิดว่าเขาอยากไล่ให้ไปเร็วๆ บอกเขาว่าไม่ต้องเธอเก็บเองได้ แล้วแย่งของไปจากมือเขา ตั้มแย่งกลับยืนยันจะช่วยเก็บ
“นายอยากให้ฉันไปขนาดนี้เลยหรือ”
“ก็ถ้าคุณอยากจะไปยังไงผมก็ยื้อไว้ไม่ได้อยู่แล้ว ก็ช่วยซะเลยดีกว่า”
“ฉันมันคงเป็นคนแย่แบบที่นายเคยบอกจริงๆน่ะแหละ ทั้งพี่พลก็ไล่ฉันออกจากชีวิต ฉันจะลาออกพี่นนท์ก็ไม่เคยห้าม ส่วนนายก็สนับสนุน
ฉันว่าฉันตัดสินใจถูกแล้วล่ะที่ไปบางทีไปอยู่ที่อื่นฉันอาจจะมีค่ามากกวานี้”
“จะไปวันไหนก็บอกแล้วกัน ถ้าว่างจะไปส่ง” ตั้มว่าแล้วยกกล่องให้ปนิตารับไว้ แล้วเดินจากไป
“นายก็คงรักปานตะวันอยู่เหมือนเดิม” ปนิตา
พึมพำตามหลังเขาด้วยความน้อยใจ
