พรหมพิศวาส

“นี่รู้จักฉันด้วยเหรอ” ปัทมางงหนักว่านี่มันอะไรกันแน่ ตะวันยังไม่ทันจะพูดอะไร ปานตะวันตามเข้ามาสมทบเสียก่อน ปัทมามองพี่สาวทั้งงงและแปลกใจ

“พี่ปาน...นี่พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอะไรกันเนี่ย ปัทงงไปหมดแล้ว”...

ปานตะวันพาปัทมาไปที่มุมสงบของบ้าน ตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟัง ปัทมาตกใจมากเมื่อรู้ว่าตะวันเป็นลูกของปานตะวันที่เกิดกับปพล เธอไม่ได้แท้งอย่างที่บอกใครต่อใคร ปัทมาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ แล้วทำไมอานนท์ซึ่งเป็นคนนอกกลับรู้เรื่องนี้ แต่ตนที่เป็นน้องสาวเธอกลับไม่คิดจะบอกอะไรเลย นอกจากนี้เขายังรู้ว่าเธออยู่ไหนแถมไปมาหาสู่กันเป็นประจำ

“มันเรื่องบังเอิญน่ะปัท” จากนั้นปานตะวันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 6 ปีที่แล้วให้ปัทมาฟัง

ตอนนั้นหมอเข้ามาตรวจอาการของเธอ แนะให้นอนนิ่งๆอย่างนี้ไปสักพักอย่าเพิ่งเคลื่อนไหวมากอาจมีผลกับเด็กในท้อง และย้ำให้ระวังเป็นพิเศษเพราะเป็นช่วงที่ครรภ์ยังอ่อนแอ บังเอิญอานนท์ที่มาเยี่ยมเธอได้ยินพอดีก็เลยรู้ว่าเธอไม่ได้แท้ง ต่อว่าเธอยกใหญ่ที่โกหก จะบอกเรื่องนี้ให้ปพลรู้ให้ได้ เธอร้องห้ามเสียงหลงไม่ให้บอก เพราะอยากให้เรื่องระหว่างเธอกับเขาจบกันแค่นี้ อานนท์ต่อว่าเธอว่าไม่สงสารปพลที่กำลังแย่บ้างหรือ

“ไม่ค่ะ ปานสงสารตัวเองมากกว่า คุณนนท์ไม่สงสารปานบ้างเหรอคะ ที่ผ่านมาคุณก็เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปานบ้าง”

“แต่ไอ้พลมันเป็นพ่อของลูก มันเสียใจมากนะครับที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องแบบนี้กับคุณ ยิ่งผมรู้ความจริงว่าคุณไม่ได้แท้ง ผมเป็นเพื่อนผมทำตัวไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้หรอกครับ” อานนท์หันหลังจะไป เธอคว้ามือไว้

“แล้วปานไม่ใช่เพื่อนคุณเหรอคะ ถ้าคุณนนท์ยังเห็นว่าปานเป็นเพื่อน ถ้าคุณนนท์อยากเห็นปานมีความสุข ปานขอให้คุณเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะคะ ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณปพลรู้เรื่องนี้ จะไม่มีใครที่นี่ได้เจอปานกับลูกอีก” ปานตะวันยื่นคำขาด ทำให้อานนท์ ลังเลตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี...

ปัทมาฟังเรื่องทั้งหมดก็ยิ่งน้อยใจที่ทั้งพี่สาว แม่และอานนท์ปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ให้เธอรู้หรือคิดว่าเธอเป็นพวกปากโป้งถึงได้ไม่ยอมบอกอะไร ปานตะวันไม่เคยคิดอย่างนั้น ตอนนั้นตนคิดแค่ว่ายิ่งรู้น้อยคนยิ่งดี

“งั้นที่ผ่านๆมาที่คุณนนท์เขาแวบหายก็หมายความว่าเขาไปอยู่ดูแลพี่ปานกับลูกใช่ไหม”

“จ้ะ”

“คุณนนท์เขาคงอยากเป็นพ่อของลูกเนอะถึงได้เทียวไปเทียวมาแบบนี้ พี่ไม่คิดจะ...”

ปานตะวันไม่รอให้ปัทมาพูดจบชิงพูดขึ้นก่อนว่าอานนท์กับตนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่มีทางเป็นอย่างอื่น ปัทมาพูดขัดขึ้นแต่อานนท์คงไม่คิดแบบนั้น ปานตะวันยืนกรานว่าตัวเองคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว

ooooooo