ตอนที่ 14
“เออๆ ตามใจมึง แล้วนี่มึงก็เห็นดีเห็นงามไปกับนังปานมันด้วยล่ะสินังพร”
“อะไรที่ปานเขาทำแล้วสบายใจฉันก็ไม่อยากขัด ถ้ามันเป็นความสุขของลูกจริงๆ ใช่ไหมปาน” รพีพรถามไปอย่างนั้นเองเพราะรู้ดีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกไม่ได้มีความสุข
“ค่ะแม่” ปานตะวันรับคำอย่างไม่เต็มปากนัก...
ที่บริษัทของอานนท์ ตั้มกับปนิตายังคงเป็นไม้เบื่อไม้เมากันไม่เลิกไม่แล้ว เพลงใหม่ที่เขาทำกับเดี่ยวใครๆก็ว่าโอเค แต่ปนิตากลับบอกว่าฟังแล้วเฉยๆจนมีปากเสียงกัน อานนท์ก็เลยตัดปัญหาถ้าเธอไม่อยากทำงานกับทีมของตั้มและเดี่ยวก็ไม่เป็นไร ตนจะให้ทีมอื่นมาทำ
“นิจะทำ ให้มันรู้กันไปเลยว่าเพลงมันดังด้วยตัวมันเองหรือเพราะการตลาดทำให้มันดังกันแน่” ว่าแล้วปนิตาลุกออกจากห้องประชุม เดี่ยวอดนินทาไม่ได้ นี่ก็ตั้งหลายปีแล้ว ตั้มกับปนิตายังไม่เลิกกัดกันสักที นี่ถ้าเป็นละครตนว่าคงได้กันไปแล้ว คุณสาเห็นด้วย เพราะหลายคู่ที่กัดกันไปกัดกันมาสุดท้ายก็ได้กัน
“จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ใครจะไปอยากได้ผู้หญิงปากเสียแบบนั้นเป็นแฟน” ตั้มโวยเสร็จลุกหนี
“สงสัยจะเขินนะคะรีบออกไปเลย” คุณสามองตามเขายิ้มๆ
ปนิตาที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยินตั้มพูดก็โมโห “ไอ้บ้า ฉันก็ไม่อยากจะได้ผู้ชายปากเสียมาเป็นแฟนหรอกย่ะ”
ตั้มเปิดประตูออกมาพอดีไม่ทันเห็นว่าปนิตายืนอยู่ชนกันอย่างจังจนเธอเซ เขาคว้าตัวไว้ทัน ทั้งคู่สบตากันนิ่งงัน จังหวะนั้นทีมงานที่เพิ่งประชุมเสร็จเดินออกมาเจอตั้มกำลังประคองปนิตาอยู่พากันอึ้ง ทั้งคู่ตกใจรีบผละออกจากกัน ปนิตาทำเป็นโวยใส่ตั้มทีหลังหัดเดินระวังๆหน่อย แล้วรีบผละไป เดี่ยวอดแซวตั้มไม่ได้
“ฮั่นแน่ ยังไงวะเพื่อน”
“อะไรของแกวะ ฉันไปล่ะ” ตั้มเดินแยกไปอีกทางอย่างเขินๆ ปัทมาเห็นว่าวันนี้ไม่มีอะไรแล้วถามเจ้านายจะกลับเลยไหม เขาพยักหน้ารับคำ ชวนเธอกลับด้วยกันเดี๋ยวไปส่ง
“ก็ดีค่ะไม่เปลืองค่ารถ” ปัทมายืนยิ้มอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน อานนท์ต้องไล่
“จะกลับก็ไปสิ ยืนยิ้มอยู่ได้” อานนท์ว่าแล้วเดินลิ่วกลับห้องทำงาน โดยมีปัทมาเดินตาม
ooooooo
ที่บ้านจันทนี ทันทีที่อานนท์กับปัทมาลงจากรถ ตะวันวิ่งปรู๊ดมากอดอานนท์ซึ่งรวบตัวเด็กน้อยขึ้นมาอุ้ม หอมแก้มซ้ายขวาอย่างสนิทสนม ปัทมามองงงๆว่าเด็กคนนี้เป็นใคร เขาแกล้งอำว่าแกเป็นลูกของเขา
“ลูกคุณ!! แล้วมาอยู่บ้านฉันได้ไง แล้วไปแอบมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้” ปัทมาถามเป็นชุด
“เดี๋ยวๆคุณใจเย็นๆ นี่ตะวัน...ตะวันสวัสดีน้าปัทก่อนครับ”
“สวัสดีครับน้าปัท” เด็กน้อยยกมือไหว้ปัทมาพร้อมกับยิ้มหวานให้