พรหมพิศวาส

ในที่สุดถึงวันแสดงคอนเสิร์ต ระหว่างอยู่ในห้องพักนักแสดงเพื่อรอเวลาขึ้นโชว์ เดี่ยวเห็นตั้มเอาแต่ยืนชะเง้อที่ประตูเหมือนมองหาใครอยู่ กระเซ้าว่าหาคุณนิอยู่หรือ ตั้มทำเป็นหงุดหงิด

“อะไรของแก”

“เปล่า ก็แค่นึกว่าแกรอคุณนิอยู่ก็แค่จะบอกว่าวันนี้เขาบินไปเมืองนอกแล้วไม่ได้มาดูคอนเสิร์ตหรอก” เดี่ยวเห็นสีหน้าตั้มก็กระเซ้าอีก “ตกใจอะไรขนาดนั้นวะไหนว่าไม่สนใจ”

“เออ ก็ไม่ได้สนไรนี่หว่าไร้สาระ”

“ถามใจตัวเองดีๆนะเว้ย เมื่อก่อนแกอาจจะไม่ชอบหน้าเขา แต่วันนี้แกคิดยังไงระวังนะคิดช้าเขาไปแล้วจะมานั่งคร่ำครวญไม่ได้นะเว้ย” คำพูดจี้ใจดำของเดี่ยวทำให้ตั้มชะงักก่อนเดินหนีไปที่มุมห้อง เดี่ยวได้แต่มองตามเหนื่อยใจที่เขาไม่ยอมรับความจริง

จังหวะนั้น อานนท์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณสาถามตั้ม ปานตะวันและเดี่ยวว่าพร้อมแล้วใช่ไหม ทั้งสามคนรับคำ คุณสาแจ้งกับปานตะวันว่าแสดงเสร็จจะมีสัมภาษณ์ นักข่าวน่าจะสัมภาษณ์เรื่องตะวัน เธอสะดวกใช่ไหม เธอพยักหน้ารับคำ ปัทมาอดสงสัยไม่ได้แล้วเธอจะตอบนักข่าวอย่างไร

“ก็ตอบตามความจริง”

ปัทมายังไม่ทันจะถามถึงความจริงที่ว่าคืออะไร ทีมงานเข้ามาแจ้งเสียก่อนว่าบนเวทีพร้อมแล้ว ให้ทุกคนเตรียมตัวได้แล้ว ปัทมาชวนตะวันให้ไปดูแม่ของแกแสดงหน้าเวที เด็กน้อยมายืนตรงหน้าปานตะวัน

“คุณแม่ครับ สู้ๆนะครับ”

ปานตะวันทรุดตัวนั่งลงกอดตะวัน หอมแก้มซ้ายขวา “ขอบใจนะครับ กำลังใจของแม่”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่พ้นสายตาของปพลที่แอบมองอยู่...

เดี่ยว ตั้ม และปานตะวันยืนประจำที่ตัวเองบนเวทีรอม่านเปิด ปานตะวันตื่นเต้นมากเหมือนขึ้นแสดงครั้งแรกเนื่องจากร้างเวทีไปหลายปีหยิบกีตาร์ที่ปพลซื้อให้ขึ้นมาเตรียมพร้อม เห็นกีตาร์ก็นึกถึงคนให้น้ำตาพาลจะไหลต้องกะพริบตาถี่ๆเพื่อให้มันไหลกลับ

ทันทีที่ม่านเปิด เสียงคนดูตบมือต้อนรับดังกึกก้อง ปานตะวันมองไปที่คนดูเห็นรพีพร จันทนี ตะวันและปัทมานั่งอยู่แถวหน้าร่วมกับแฟนเพลง

จากนั้นเธอเริ่มร้องเพลงซิงเกิลใหม่พลางมองไปรอบๆต้องชะงักเมื่อเห็นปพลยืนปะปนกับคนดูส่งยิ้มมาให้ หัวใจของเธอเต้นแรงแต่พยายามเก็บอาการเอาไว้ เบือนหน้าไปทางอื่น ครั้นร้องเพลงจบเธอหันกลับไปมองอีกครั้ง เขาหายไปแล้ว กวาดตามองหาก็ไม่เจอคิดว่าตาฝาดไปเอง

เสียงคนดูตบมือทำให้ปานตะวันตื่นจากภวังค์ยิ้มให้ทุกคน “ปานขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ทุกคนมาฟังปานในวันนี้ มันอาจจะเป็นเพลงสุดท้ายที่ปานได้ร้อง ทุกคนคือความทรงจำดีๆของปาน ขอบคุณมากค่ะ” ปานตะวันพูดจบเดินลงจากเวทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก ต้องรีบปาดทิ้ง ทำเป็นเข้มแข็ง...

คุณสาที่มายืนรออยู่รีบพาปานตะวันไปพบนักข่าว แต่เห็นเธอน้ำตาคลอเบ้าถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เธอส่ายหน้าไม่เป็นอะไร รีบเดินไปที่มุมแถลงข่าว เดี่ยวจะเดินตามแต่เห็นตั้มเดินแยกไปอีกทางด้วยท่าทางร้อนรนร้องถามว่าจะไปไหน เขาฝากเดี่ยวดูแลปานตะวันด้วย มีธุระต้องไปทำแล้วเดินลิ่วไปเลย

ooooooo

ปานตะวันอยู่ท่ามกลางวงล้อมของนักข่าว โดยที่เดี่ยวกับคุณสายืนห่างออกมา เรื่องที่สัมภาษณ์หนีไม่พ้นเรื่องลูกของเธอ นักข่าวพยายามซักว่าใครเป็นพ่อ

ระหว่างที่ยืนดูปานตะวันให้สัมภาษณ์เดี่ยวรู้สึกว่ามีใครบางคนมายืนข้างๆ ครั้นหันมองต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนคนนั้นคือปพลนั่นเอง นักข่าวแย่งกันถามไม่หยุด

“หรือข่าวเรื่องแท้งเมื่อหลายปีก่อนเป็นแค่ข่าวลือ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าเด็กคนนั้นก็เป็นลูกคุณปพลใช่ไหมคะ”