พรหมพิศวาส

“ได้ค่ะต่างคนต่างอยู่งั้นนิลาออกแล้วก็ให้มันอยู่ไป” พูดจบปนิตาปึงปังออกไป เขามองตามเหนื่อยใจ...

อีกมุมหนึ่งของบริษัท สามเพื่อนซี้ผลัดกันกอดด้วยความคิดถึง ปนิตาเดินผ่านมาพอดีตอนที่ปานตะวันกับตั้มกอดกัน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงต้องอารมณ์เสีย จ้ำพรวดๆไปเลย

เดี่ยวเห็นว่าเพื่อนฝูงได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งจัดแจงขอถ่ายรูปร่วมกันหน่อยจะอัพลงไอจี แล้วหยิบมือถือขึ้นมา ปานตะวันกระเซ้าเดี๋ยวนี้เขากลายเป็นเจ้าพ่อโซเชียลไปแล้วหรือ

“ก็นิดหน่อย คนตามไม่กี่ล้าน เอาน่าถ่ายกับฉันหน่อย” เดี่ยวว่าแล้วเข้าไปยืนรวมกลุ่มกับปานตะวันและตั้ม ถ่ายเซลฟี่ด้วยกัน...

รูปที่เดี่ยวอัปลงไอจี ปพลเปิดมาเจอพอดี ยิ้มดีใจที่เห็นปานตะวันกลับมาแล้ว แต่ก็แอบหวั่นใจไม่รู้ว่าเธออยากเจอเขาไหม หรือเธอมีใครไปแล้วก็ไม่รู้...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ปนิตาที่ยังอารมณ์ค้าง เห็นตั้มเดินยิ้มแย้มผ่านหน้าไปไม่วายแดกดันวันนี้อารมณ์ดีจังเลย เขาสวนทันทีทำไมเขาต้องอารมณ์เสีย เขาไม่ใช่เธอสักหน่อยที่ชอบทำหน้าบึ้ง ขี้หงุดหงิดแถมปากเสียอีกต่างหาก นี่กี่ปีแล้วไม่เคยจะปรับปรุงตัว เขาเปลืองน้ำลายไม่รู้เท่าไหร่ที่ต้องคอยด่าเธอ

“เลิกตามหาเรื่องผมสักทีเถอะผมขี้เกียจทะเลาะกับคุณ เสียเวลา”

“งั้นนายก็ไม่ต้องเสียเวลาแล้วล่ะเพราะฉันจะไม่อยู่ทะเลาะกับนายแล้ว” ปนิตาพูดจบผละไป ตั้มรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของเธอตามไปถามว่าไม่อยู่แล้วคืออะไร จะไปไหนหรือ เธอเดินต่อไปไม่สนใจ เขาดึงแขนไว้ เธอไม่ทันตั้งตัวเซตามแรงดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่งงัน เธอได้สติรีบผลักเขาออก

“จะมาดึงฉันทำไมเนี่ย”

“เอ่อ ก็ๆผมถามว่าคุณจะไปไหนทำไมไม่ตอบล่ะ”

“ฉันลาออกแล้ว นายไม่ต้องเสียเวลามาทะเลาะกับฉันอีกดีใจไหม”

ตั้มอยากรู้ว่านี่เป็นเพราะปานตะวันใช่ไหม ปนิตาปฏิเสธว่าเปล่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตเธอ เขาสวนทันทีถ้าอย่างนั้นจะลาออกทำไม อยู่มาตั้งนานเพิ่งจะมาอยากลาออกตอนปานกลับมา ถ้าไม่ใช่เพราะปานแล้วเพราะใคร แล้วจ้องหน้าเธออย่างรอคำตอบ เธอเห็นสายตาของเขารีบเบือนหน้าไม่ยอมตอบคำถาม

“หรือว่า...คุณหึงผม” ตั้มมองสบตาปนิตา

“ฉันจะหึงนายทำไม ท่าจะบ้านะเนี่ย”

“ถ้าไม่ได้หึงและไม่ได้กลัวภาพบาดตาบาดใจก็ทำต่อสิ” ตั้มไม่รู้ว่าพูดออกไปได้อย่างไรรีบแก้ตัวว่าที่พูดแบบนั้นก็แค่กลัวเหงาไม่มีใครทะเลาะด้วยแล้วเดินหนีไปเลย ปนิตามองตามรู้สึกใจหวิวๆเมื่ออยู่ใกล้เขา

ooooooo

การทำซิงเกิลใหม่ของปานตะวัน อานนท์เปิดให้บุคคลทั่วไปส่งเพลงเข้าประกวด ปรากฏว่าไม่มีเพลงไหนโดนใจทีมงาน ตั้มเสนอถ้ายังเป็นแบบนี้ ทีมของพวกตนอาสาทำเพลงให้เธอเลยดีกว่า

“ไม่ได้หรอก เราทำข่าวออกไปแล้ว งั้นก็เลือกเพลงที่จะพอเป็นไปได้แล้วคุยกับเจ้าของเพลงแล้วก็เอามาปรับๆดู” อานนท์สั่งการ ตั้มกับเดี่ยวได้แต่พยักหน้ารับ...

ปพลรู้ข่าวการประกวดเพลง ตัดสินใจจะแต่งเพลงส่งเข้าประกวดโดยใช้เพลงที่ปานตะวันเคยร้องให้เขาฟังแค่ท่อนแรกท่อนเดียว

“ลา ล้า ลา เธอยังจำได้ไหม”

เขาใช้เวลาแต่งเพลงนี้อย่างตั้งอกตั้งใจอยู่สามวันก็แต่งเสร็จ จากนั้นส่งไปที่บริษัทของอานนท์