ปีกหงส์
ตอนที่ 14
“คุณทินไม่ทักลินินหน่อยเหรอครับ วันก่อนยังเห็นพูดคุยกันอยู่เลย” ท่านผู้ว่าฯติง ทินภัทรอ้างว่าปวดหัว ต้องขอโทษด้วย ลินินไม่พูดอะไรไม่ปรายตามองเขาด้วยซ้ำ เดินเชิดจะกลับท่านผู้ว่าฯรีบเดินตาม ทินภัทรเห็นทั้งคู่เดินเคียงกันไปก็ยิ่งหงุดหงิด ท่านผู้ว่าฯกำลังจะออกจากร้านแต่นึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมาบอกทินภัทรว่าสวมแหวนกันวันไหนอย่าลืมเชิญเราสองคนด้วย
“ใช่ค่ะเจ้า ลินินอยากไปเป็นพยานความรักของเจ้า” ลินินว่าแล้วคว้ามือท่านผู้ว่าฯเดินต่อ ทินภัทรอยากตามไปกระชากเธอมาด่าว่าแต่ทำไม่ได้ดั่งใจมือไม้สั่นไปหมด เจ้าแสงแก้วร้องบอก
“เช่นกันค่ะ ท่านผู้ว่าฯกับลินินมีข่าวดีเมื่อไหร่เราสองคนขอไปกินเลี้ยงฉลองด้วยนะคะ”
“เอาเป็นว่างานที่ผมเป็นประธานจัดงานอีกไม่กี่วัน ถือเป็นการแอบฉลองของพวกเราสี่คนนะครับ”
“ท่านผู้ว่าฯจัดที่โรงแรมของลินิน คงได้บัตรเชิญแล้วนะคะ” ลินินยิ้มระรื่นให้เจ้าแสงแก้วไม่แลทินภัทร
“ค่ะ” เจ้าแสงแก้วยิ้มตอบหน้าระรื่นไม่แพ้กัน
ooooooo
ปรางทิพย์ออกมาส่งแม่ไปทำงานเรียบร้อยกำลังจะกดสวิตช์ปิดประตูรั้ว แมคแทรกตัวเข้ามาได้ก่อน เธอตกใจจะเดินหนี แต่เขาตามมาขวางไว้ท่าทีไม่ดุดันเหมือนเคย
“ผัวมาหา อย่าทำเป็นรังเกียจ”
“ไม่ใช่ค่ะ เอ่อ มีอะไรกับฉันเหรอคะ”
“พูดจายังกับไม่เคยเป็นอะไรกัน บ้านหรูมากนะ...ขอคุยด้วยหน่อย”
“เชิญค่ะ” ปรางทิพย์ผายมือไปที่โต๊ะสนาม แมคติงนี่จะไม่พาเข้าไปในบ้านคุยกันให้ดีๆกว่านี้หน่อยหรือ เธอยังผวาเขาไม่หายก็เลยไม่อยากให้เข้าบ้านแต่ไม่กล้าปฏิเสธได้แต่อึกอัก เขาฉวยข้อมือเธอจะพาเข้าข้างใน แต่คนรับใช้เป็นชายร่างยักษ์ปรี่มาขวางทาง จ้องแมคเขม็งพลางถามปรางทิพย์มีอะไรให้ตนรับใช้ไหม
“ไม่มีหรอก ขอบใจมาก”
“แม่เลี้ยงมยุรีสั่งไว้ว่าให้ผมพาคุณปรางไปดูพื้นที่ที่จะไปเช่าทำการค้า”
แมคพึมพำว่ามยุรีเป็นแม่เลี้ยงอย่างนั้นหรือ ชายร่างยักษ์พยักหน้ารับคำแล้วอธิบายว่าท่านจัดสรรที่ดินทำอสังหาริมทรัพย์ แมครับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังเท้าของมยุรีถึงกับทึ่ง ไม่กล้าวางก้ามใส่ปรางทิพย์อีก เธอถือโอกาสขอตัวไปทำธุระก่อน
“แล้วผมจะมาใหม่” แมคล่าถอยกลับไปแต่โดยดี ครั้นแมคไปพ้นแล้วปรางทิพย์ถามชายร่างยักษ์ว่าแม่ของเธอสั่งไว้ตอนไหนหรือ เขายอมรับว่าแม่เลี้ยงไม่ได้สั่งแต่เขาพูดเองเพราะมั่นใจว่าแมคไม่ได้มาดี เธอขอบคุณเขามากที่มาช่วยไว้ทัน
“ผมเป็นคนจากไร่ของคุณทินครับ ท่านสั่งให้มาช่วยงานแม่เลี้ยงและปกป้องคุณปรางครับ”
หญิงสาวซาบซึ้งใจทินภัทรมากที่ยังคอยเป็นห่วงเป็นใยตลอด...
เจ้าแสงแก้วกับทินภัทรนำแหวนหมั้นที่เพิ่งซื้อมาให้เจ้าแม่ดู ท่านกลับบอกว่าจะแพงจะใหญ่เลอเลิศแค่ไหนไม่สำคัญเท่าความจริงใจกับหัวใจที่มอบให้กัน สองคนแอบสะอึกเพราะรู้แก่ใจดีว่าไม่ได้รักกัน แถมคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่สำคัญทินภัทรยอมหมั้นกับเธอหวังให้ลืมลินินแต่ไม่อาจลืมได้ ในเมื่อเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจำต้องยืนยันว่าเขามั่นคงและมั่นใจต่อเจ้าแสงแก้ว เธอเองก็ยืนยันว่ามั่นใจในตัวเขาเช่นกัน
“ขอให้รักษาคำพูดและทำตามที่พูดไว้ในวันนี้ด้วย ทั้งสองคน” เจ้าแม่ว่าแล้วคืนแหวนหมั้นให้ทินภัทร “เราต้องการความสงบเงียบไม่ต้องการโอ้อวดใคร ทินภัทรสวมแหวนให้ลูกแสงแก้วตรงนี้ต่อหน้าแม่สิ”
ทินภัทรรับแหวนมาสวมที่นิ้วนางซ้ายของเจ้าแสงแก้ว เจ้าแม่ว่าทำแบบนี้ดีที่สุดแล้ว ถ้าหมั้นกันแบบเอิกเกริก พอสามวันเลิกราท่านคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ooooooo
