ปีกหงส์

ไม่นานนักทินภัทรลากตัวลินินมาถึงรถซึ่งคนของเขาเอามาจอดทิ้งไว้ เปิดประตูหลังโยนลินินเข้าไป เธอรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายจะหนีออกจากรถเป็นจังหวะที่เขาปิดประตูพอดี ประตูกระแทกหัวเธอหมดสติโดยเขาเองก็ไม่รู้ จากนั้นเขาเดินไปที่ประตูรถด้านคนขับ

ณ ฝั่งตรงข้ามถนน ธัญญาที่นั่งรถมากับดารณีและพัดชาเห็นทินภัทรกำลังจะขึ้นรถ รีบสั่งให้คนขับจอดรถแล้วเรียกเพื่อนๆให้ดู เห็นเขาเสื้อผ้ายับเยินเหมือนไปฟัดกับใครมากำลังเปิดประตูข้างคนขับขึ้นไปนั่ง ดารณีบอกให้พัดชาถ่ายคลิปเก็บไว้ ธัญญาอดแปลกใจไม่ได้ทำไมเขาออกจากงานเร็วนัก ทั้งที่งานยังไม่เลิก

“มาคนเดียวเหรอ แพนมือถือหาสิพัด มีใครอีกไหม”

พัดชาแพนมือถือถ่ายคลิปไปทั่วๆแต่ไม่เห็นใครนอกจากทินภัทรกับรถเปล่าๆ...

ตามหาอยู่นานสองนานไม่เจอแม้แต่เงาของลินิน ทุกคนจึงเลิกตามหา ท่านผู้ว่าฯขอตัวกลับไปดูงานเลี้ยงต่อ ส่วนเรื่องตามหาลินินตอนนี้ให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงเมื่อไหร่ท่านจะไปแจ้งความคนหายและแจ้งจับคนที่ลักพาตัวเธอไป แล้วเชิญเจ้าแสงแก้วกลับเข้างานด้วยกัน เธอส่ายหน้าขอตัวกลับบ้าน เสี่ยบัณฑูรถามเธอว่าทินภัทรอยู่ไหนไม่เห็นออกมาช่วยกันตามหาลินิน

“เอ่อ อาจจะอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ” เจ้าแสงแก้วบอกไปมั่วๆทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าทินภัทรหายไปเช่นกัน

“อ้าว งั้นทำไมเจ้าจะกลับก่อนล่ะครับ” ท่านผู้ว่าฯทักท้วง เจ้าแสงแก้วได้แต่ยิ้มๆไม่พูดอะไร ท่านพานคิดไปเองว่าสองคนนั่นอาจจะงอนกันอยู่ก็เลยไม่ซักอะไรอีก แมคชักสนใจในตัวเจ้าแสงแก้วขึ้นมา อาสาจะไปส่งบ้านให้ เธอกำลังเสียขวัญที่ถูกทินภัทรทิ้งจึงตกลงใจให้เขาไปส่ง

ooooooo

ทินภัทรขับรถมาจอดแถวชายป่าตรงจุดที่ขิ่นผูกม้ารออยู่ เขาลงมาเปิดประตูรถด้านหลังต้องตกใจเมื่อเห็นลินินนอนฟุบหน้าผากแตกมีเลือดไหล เขย่าตัวปลุกแต่เธอนอนนิ่ง จึงหันไปสั่งขิ่น

“เอารถกลับไปแล้วไปหาอุปกรณ์ทำแผล ข้าวสารอาหารแห้งมาให้เร็วที่สุด เสื้อผ้าของฉันด้วย อ้อ...ปากของนายต้องรูดซิปให้สนิท” สั่งเสร็จทินภัทรอุ้มลินินไปวางบนหลังม้าก่อนขึ้นตามแล้วควบออกไป...

แมคเห็นเจ้าแสงแก้วเป็นเหยื่อรายใหม่จึงทำตัวสุภาพกับเธอสุดๆ จอดรถหน้าคุ้มเสร็จลงมาเปิดประตูให้ เธอขอบคุณเขามากที่มาส่ง เขายินดีรับใช้เธอเสมอแล้วขึ้นรถกลับไป ทันทีที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน เจ้าแม่ซึ่งรอท่าอยู่ถามเจ้าแสงแก้วว่าใครมาส่ง ไม่ใช่ทินภัทรใช่ไหม เธอยอมรับว่าไม่ใช่เขาแต่เป็นแมคคนสนิทของลินิน

“ทำไมเขามาส่งลูกในเมื่อลูกไปกับทินภัทร”

“เอ่อ ทินเขาหายไปไหนไม่ทราบค่ะ”

“เราต้องคุยกันยาวแล้วลูกแสงแก้ว” เจ้าแม่พูดไม่ทันขาดคำ เจ้าแสงแก้วโผกอดท่านร้องไห้โฮ...

ตำรวจนำตัวสิโรจน์มาสอบปากคำที่โรงพัก แต่เขาให้การวกไปวนมาเนื่องจากฤทธิ์ยาเสพติด เทวีพยายามแก้ตัวแทนลูกชายว่าไม่ได้เป็นคนลักพาตัวลินินไป แต่เธออยากไปของเธอเอง ท่านผู้ว่าฯที่นั่งฟังอยู่ด้วยไม่พอใจมากตำหนิเทวีที่พูดจาเลอะเทอะ อยู่กลางงานเลี้ยงใครจะบ้าทิ้งงานไปหน้าตาเฉยแบบนี้

“นี่แหละค่ะคือลินิน เธอทำอะไรตามใจตัวเองเสมอ ไม่มีใครบังคับเธอได้”

“ลูกชายคุณสนิทสนมกับลินินขนาดไหน” ท่านผู้ว่าฯซักราวกับเป็นตำรวจเสียเอง เทวีโกหกว่าสนิทมาก ลินินชอบสนิทกับผู้ชายทุกคนที่ตัวเองรู้จัก ท่านไม่พอใจที่เทวีพูดจาให้ร้ายลินิน บอกให้ร้อยเวรเอาสิโรจน์ไปตรวจปัสสาวะหาสารเสพติด เธอร้องห้ามเสียงหลงเพราะรู้ดีถ้าตรวจลูกต้องโดนคดีเสพยาอีกกระทง ยกมือไหว้ขอร้องท่านอย่าทำแบบนี้ ท่านจะยอมทำตามที่ร้องขอแต่เธอต้องถอนคำพูดให้ร้ายลินินก่อน เทวีรีบถอนคำพูด