ปีกหงส์

เช้าตรู่วันต่อมา เสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้านไร่บนดอยทำให้ทินภัทรงัวเงียตื่นขึ้น เดินมาชะโงกที่หน้าต่างห้องนอนเห็นรถจากบ้านลินินก็จำได้รีบจ้ำพรวดๆออกมาต้อนรับในสภาพแต่งตัวไม่เรียบร้อย

อารามรีบร้อนเขาไม่ทันเห็นเจ้าแสงแก้วหลับฟุบอยู่บนโซฟา ปรางทิพย์เดินเข้ามาในบ้านหวังจะมาอธิบายเรื่องที่เขาเข้าใจลินินผิด ยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรเหลือบเห็นเจ้าแสงแก้วที่หลับคุดคู้อยู่บนโซฟาก็ชะงัก

“เอ่อ ปรางขอโทษมากๆนะคะคือไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนพี่ทินกับเอ่อ...”

ทินภัทรเห็นสายตาปรางทิพย์ก็เอะใจหันมองตามเจอเจ้าแสงแก้วหลับคาโซฟาถึงกับตะลึง

“เธอกำลังหลับสบาย ปรางไม่อยากเสียมารยาทปลุกเธอค่ะ” ปรางทิพย์พูดจบหันหลังกลับ ทินภัทรปราดไปที่โซฟางงมากที่เห็นเจ้าแสงแก้วยังอยู่ที่นี่ มีเสียงสตาร์ตรถดังขึ้น เขาถลาไปที่ประตูเห็นปรางทิพย์ขับรถออกไปแล้วจึงเดินกลับมานั่งกุมขมับ

“ปรางเข้าใจผิด นี่เราทำอะไรเลวๆลงไป เราทำให้เจ้ากลับบ้านไม่ได้”

เจ้าแสงแก้วค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น “ตายจริง นี่แสงแก้วอยู่ที่นี่ทั้งคืนเหรอคะ แย่จังเมื่อคืนฝนตกแรงมาก”

“เพราะผมเมา ผมเลวจริงๆที่ทำให้เจ้ากลับบ้านไม่ได้ ผมจะไปส่งเจ้า”

“แสงแก้วบ้ามากค่ะ แสงแก้วแอบดื่มเหล้าที่ เหลือของทินจนหมดเลยฟุบไปเลย เกิดมาไม่เคยแตะ”

ทินภัทรพร่ำขอโทษเธอเป็นการใหญ่ เธองงเขาไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องมาขอโทษ และไม่ต้องไปส่งเธอนี่สว่างแล้วแถมฝนก็ไม่ตกเธอกลับเองได้ เขาทำอย่างนั้นไม่ได้เขาทำให้เธอเสียหายเสียชื่อต้องรับผิดชอบ เธอไม่เห็นว่าเขาต้องมารับผิดชอบอะไร เราสองคนไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันสักหน่อย

“ผมต้องรับผิดชอบ ไปหาเจ้าแม่กันเถอะครับเจ้า” ทินภัทรยืนกราน...

จากนั้นไม่นานนัก ขณะลินินกำลังจะไปหาแม้น ได้ยินเสียงแม้นถามปรางทิพย์ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอรีบหลบมุมแอบฟัง ปรางทิพย์อึกอักไม่รู้จะเล่าอย่างไร แม้นคาดคั้นไหนว่าจะไปหาคุณทินไม่ใช่หรือ เธอไปหาเขามาแล้วแต่เจอเจ้าแสงแก้วที่นั่น แม้นตั้งข้อสังเกตเมื่อคืนฝนตกฟ้าคะนอง ไฟดับสถานการณ์ เอื้ออำนวยมาก

“ปรางเลยรีบกลับไงคะ”

“ปัดโธ่” แม้นบ่นด้วยความเซ็ง ลินินที่แอบฟังอยู่ถึงกับตัวชานึกถึงสายเรียกเข้าเมื่อคืนกับเสียงถอนใจ

“เมื่อคืนนี้เจ้านี่เองที่รับสาย” ลินินเศร้ามากรีบเดินจากไปกลัวแม้นกับปรางทิพย์จะเห็น...

เทวีเห็นสภาพเมายาแทบยืนไม่ติดของลูกชายก็โมโหสุดๆ ปรี่ไปตบหน้าโวยวายซ้ำว่าไปเมาอะไรมาบ้านช่องไม่กลับ เมาราวกับหมาข้างถนน เขาไม่ได้เมายาแต่เมารัก เขาไปเสพความรักมา บอกให้ท่านจำไว้ว่าในที่สุดเขาจะสมหวังกับความรักที่มีต่อลินิน เธอจะรักเขาแล้วหัวเราะราวกับคนบ้า เทวีแทบบ้าตามไปด้วย

“แกจะทำให้แม่เป็นบ้า แกทำฉันผิดหวัง แกไม่ควรเกิดมาเลย แกไม่ควรเกิดมา” เทวีทุบตีลูกไม่ยั้ง...

ณ คุ้มเจ้า ทินภัทรนั่งอยู่ตรงหน้าเจ้าแม่โดยมีเจ้าแสงแก้วนั่งข้างๆ ขอรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น และถือโอกาสนี้ขออนุญาตท่านหมั้นเจ้าแสงแก้วให้เร็วที่สุด ท่านยิ้มพอใจ ก่อนหันไปถามลูกสาวจะว่าอย่างไร

เจ้าแสงแก้วมองทินภัทรด้วยสายตาหวานหยด “ถ้าทินเห็นว่าอย่างนั้นแสงแก้วก็ไม่ขัดข้องค่ะเจ้าแม่ เอ่อ แต่แสงแก้วไม่อยากให้เอิกเกริกหมั้นเงียบๆก็น่าจะดีนะคะ”

“ทินภัทรว่ายังไง” เจ้าแม่มองเขาอย่างรอคำตอบ

“ครับเจ้าแม่ ผมเห็นด้วย ผมจะพาแสงแก้วไปเลือกแหวนหมั้นครับ”

“พิธีอะไรไม่สำคัญเท่าหมั้นกันแล้วยั่งยืนแค่ไหน” เจ้าแม่ลอบมองทินภัทรอย่างพิจารณา

ooooooo