ปีกหงส์

“แม่ดีใจ ปรางยังสาวยังสวยฐานะตอนนี้ก็ดีไม่น้อย เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวได้สบายมาก ไม่งั้นไอ้แมคมันจะมาง้อขอคืนดีเหรอ เรื่องคุณทินก็ลืมไปเถอะ จำแต่ที่เขาเคยดีกับปรางเอาไว้ก็พอแล้ว”...

เจ้าแม่เห็นลูกสาวยังเศร้าใจไม่เลิกจับมือเธอมากุมไว้บอกให้ทำใจได้แล้ว ทินภัทรโผล่มาวันไหนก็คืนแหวนหมั้นเขาไปทุกอย่างก็จบ เธอจะจบได้อย่างไรในเมื่อต้องอับอายผู้คนแทบเอาปี๊บคลุมหัวคงไม่กล้าไปเจอหน้าใครอีก เธอโง่เองผิดเองที่วันนั้นไม่บอกความจริงกับท่านว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะคิดว่าเขาจะรับผิดชอบ

“เวลาความรักมันบังตา มันก็ลืมเรื่องอื่นๆไปหมดแหละลูก เวลาผ่านไปอะไรๆก็จะทำให้ลูกทำใจได้ และผู้คนจะลืมเลือนไปเอง”

“แล้วทำไมเขาถึงด่าว่าลินินทำนองว่าเธอมากผู้ชาย นอนกับผู้ชายได้ทั้งโลก”

“เพราะว่าเขาไปนอนกับลินินมาแล้วน่ะสิเขาติดใจเธอจนถอนตัวไม่ขึ้น สมัยนี้ผู้ชายก็ไม่ถือหรอกว่าผู้หญิงนอนกับใครมาก่อน ผู้หญิงก็ไม่ถือว่าผู้ชายเป็นสามีใครเป็นคู่หมั้นใครมันพอใจซะอย่าง...อย่างอื่นจบ”

เจ้าแสงแก้วนึกถึงผ้าปูที่นอนในตู้เสื้อผ้าของทินภัทรขึ้นมาได้จะถามท่านถึงเรื่องหยดเลือดสักหน่อย แต่เด็กรับใช้พาแมคเข้ามาเสียก่อน เขาแจ้งกับเจ้าแสงแก้วว่าตำรวจต้องการให้ผู้ที่อยู่ในงานเลี้ยงและนั่งโต๊ะเดียวกับบอสของตนช่วยไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย เจ้าแม่เอ็ดเสียงเขียวอย่ามายุ่งกับเรา

“ผมเข้าใจดีครับ ผมจะไม่ให้ยุ่ง ผมจะปกป้องเจ้าแสงแก้วครับ แต่แค่ไปพบและรับรองว่าได้ให้ปากคำแล้วเท่านั้นครับ” แมคพยายามพูดจาให้สุภาพที่สุดในชีวิต เจ้าแสงแก้วมองหน้าเจ้าแม่ด้วยสายตาขอร้อง

“เจ้าแม่คะให้แสงแก้วไปทำตามที่เขาบอกนะคะ เขาจะได้ไม่ว่าแสงแก้วเรื่องมาก”...

ฝ่ายทินภัทรมองลินินที่หลับสนิทเพราะพิษไข้และอ่อนเพลียจากการอาละวาดด้วยความรักเต็มหัวใจ แม้จะรักเธอมากแค่ไหนแต่พอนึกถึงการตายของอรนุชขึ้นมาเมื่อใดความชิงชังเข้ามาแทนที่ด่าเธอว่านังแพศยา...

ปรางทิพย์กับแม้นให้ปากคำตำรวจเสร็จกำลังจะกลับ เจอแมคที่พาเจ้าแสงแก้วมาโรงพัก แม้นเห็นเขาคอยประกบเจ้าแสงแก้วไม่ห่างก็อดเป็นห่วงไม่ได้ที่คนดีๆอย่างเธอจะต้องเจอคนร้ายๆอย่างเขา

“พี่ทินอาจกลับมาวันสองวันนี้ก็ได้ค่ะพี่แม้น”

“กลับมาโดยที่พาคุณลินินมาด้วยเหรอคะ เรื่องมันจะยาวเป็นซีรีส์แปดปีของฝรั่งสิคะ แต่มานึกอีกที คุณแมคหลุดพ้นจากคุณปรางไปแล้วสาธุค่ะ ผู้ชายทำตัวเป็นหนูอยากตกถังข้าวสาร”

ooooooo

สามวันเต็มที่ลินินหลับไปเพราะพิษไข้ ครั้นตื่นขึ้นมาเห็นทินภัทรนั่งมองอยู่ถามว่าเมื่อไหร่จะปล่อยเธอไป

“บอกแล้วไงว่าไม่ กลายเป็นอัลไซเมอร์เพราะหลับไปสามวันสามคืนเหรอ”

ลินินตกใจมากนี่เธอหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรือ ทินภัทรพยักหน้ารับคำ ก่อนบ่นว่าตัวเองต้องคอยเช็ดตัวป้อนยาให้และยังต้องมานั่งฟังเธอละเมอยิ้มละเมอบอกรักใครก็ไม่รู้ แล้วถามว่าหิวไหม เธอปฏิเสธทันทีว่าไม่หิว และจะไม่กินแม้แต่น้ำสักหยดของเขา ทินภัทรเชิญเธอตามสบาย

“ฉันไม่เข้าใจคุณเลย ทำไมไม่ยอมบอกว่าโกรธแค้นฉันเรื่องอะไร”

นอกจากจะไม่ตอบคำถามนี้เหมือนเช่นเคยแล้ว ทินภัทรยังหาเรื่องด่าว่าเธออีกต่างหาก เธอสุดทนกรีดร้องดังสนั่นหวังให้กลบเสียงด่าว่าของเขา ร้องกรี๊ดๆจนเสียงแหบถึงได้หยุดร้อง