ปีกหงส์

แมคมาหาลินินที่บ้านในเมืองเพื่อขอคุย

ปรางทิพย์ที่นั่งฟังอยู่ด้วยตามลำพัง ลินินไม่เห็นจะต้องคุยอะไรอีกในเมื่อเขาคุยกับมยุรีจบไปแล้วไม่ใช่หรือ เขาต้องการเก็บปรางทิพย์ไว้กับเขาต่อไปตามสัญญา

“สัญญาทาสน่ะเหรอ ไปฟ้องศาลดีไหมแมค นายไม่ได้จดทะเบียนกับปราง นายไม่มีสิทธิ์ในตัวปรางถ้าปรางไม่ยินยอม สัญญาของนายที่ทำไว้ไปฟ้องที่ไหนนายจะเจอข้อหาค้ามนุษย์”

“บอสพูดเกินไป ปราง...ฉันจะพูดอีกคำ กลับบ้านไปกับฉัน”

“ปรางไม่กลับ ปรางจะกลับไปบ้านแม่”

“บ้าแล้ว แม่ของเธอเล่นการพนัน บ้านนั้นก็แทบจะอยู่ไม่ได้ เธอกับลูกจะเอาอะไรกิน” แมคโวย

“ลูกของนายซะที่ไหน...ไหนวันก่อนอาละวาดว่าไม่ใช่ลูกนาย จบเรื่องนี้กันได้แล้ว ฉันมีธุระนายกลับไปซะแมค นายทิ้งงานจากกรุงเทพฯมาหน้าตาเฉย นายควรรีบกลับไปทำงานได้แล้ว”

“ผมขอนะครับบอส ผมขอกลับมาทำที่นี่ พลีสนะครับบอส”

“ตกลง แต่มีข้อแม้ว่านายห้ามก่อเรื่องวุ่นวายให้ปรางอีกเด็ดขาด แม้น ปรางไปได้แล้ว นายด้วยแมค”

ปรางทิพย์ลุกมาไหว้ลินินซึ่งดึงตัวมากอด เธอกระซิบบอกลินินให้ดูแลตัวเองดีๆ เธอพร้อมมารับใช้ทุกเมื่อ

“โชคดี ขอให้มีความสุขกับแม่และลูกของเธอ ขอบใจที่คอยดูแลเอาใจใส่รับใช้ฉันตลอดเวลา” ลินินดันปรางทิพย์ให้ลุกขึ้น แล้วมองแมคเป็นทำนองให้กลับไปได้แล้ว เขาจำใจลุกตาม

ครู่ต่อมา แม้นขับรถพาปรางทิพย์มาจอดหน้าบ้านหรูหราหลังหนึ่ง ประตูรั้วเปิดอัตโนมัติ แม้นขับรถเข้าไปข้างในก่อนประตูปิดตามหลัง แมคที่แอบสะกดรอยตามหวังจะมาเยาะเย้ยปรางทิพย์เพราะคิดว่าเธอกลับมาบ้านกระจอกหลังเดิมต้องตะลึงอ้าปากค้าง ทำไมมยุรีถึงรวยขึ้นมาขนาดนี้...

ลินินมีนัดกินข้าวกับท่านผู้ว่าฯที่ศูนย์การค้าใหญ่สุดของเชียงใหม่ ท่านเห็นยังเหลือเวลาจึงชวนเธอไปดูร้านขายเพชรที่สนิทกันมาก เธอเดินตามท่านไปแบบไม่ค่อยมีกะจิตกะใจนัก มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น เสี่ยบัณฑูรโทร.มาชวนไปกินข้าวด้วยกัน

“ขอบคุณมากค่ะแต่วันนี้ลินินไม่ว่างเอาไว้เราเจอกันวันหลัง ต้องขอโทษและขอตัววางสายก่อนนะคะ” พูดจบลินินวางสาย ท่านผู้ว่าฯแอบยิ้มพอใจที่เธอไม่คุยยืดเยื้อกับเสี่ย แตะข้อศอกเธอให้เดินต่อ ลินินหันมายิ้มให้ท่านพยายามทำตัวร่าเริงอย่างน้อยก็ยังพอใจที่มีผู้ชายมาตอแย...

นับเป็นโชคร้ายที่ท่านผู้ว่าฯพาลินินไปร้านขายเพชรร้านเดียวกับทินภัทรพาเจ้าแสงแก้วมาซื้อแหวนหมั้น ลินินอยากจะวิ่งหนีออกจากร้านแต่ไม่กล้าทำได้แค่กลั้นใจเดินตามท่านผู้ว่าฯเข้ามาทักทายทั้งคู่ เจ้าแสงแก้วแสบไม่เบาทำทีชวนลินินมาช่วยเลือกแหวนให้ตนด้วย

“ดูไม่เป็นหรอกค่ะ แต่ที่เห็นเจ้าใส่ก็สวยมากนะคะ”

“น้ำงามมาก เอ ชักสงสัยแล้วสิว่าหนุ่มสาวพากันมาเลือกแหวนเพชรนี่มันหมายถึงงานมงคลแน่นอน” ท่านผู้ว่าฯตั้งข้อสังเกต เจ้าแสงแก้วมองทินภัทรเห็นนิ่งเงียบไม่พูดอะไรจึงเป็นฝ่ายพูดเสียเอง

“เออ เราสองคนไม่ชอบเอิกเกริกชอบเงียบๆค่ะแต่ท่านผู้ว่าฯมาเจอพอดี ลินินมาเลือกแหวนหรือเปล่าคะ”

“เปล่าค่ะแค่มาเดินเล่น ท่านผู้ว่าฯคะลินินไม่อยากดูเพชรแล้วค่ะลินินอยากดูอย่างอื่น ขอตัวนะคะเจ้า”