นางทิพย์

เนื่องจากกำลังพลเหลือเพียง 5 นาย ออกญาพิชิตแสนพลจึงต้องช่วยลูกน้องอยู่เวรยามรอบเรือน เพื่อปกป้องเจ้าฟ้าทิพฉายไว้ยิ่งชีวิต อีกมุมหนึ่งบนเรือน เจ้าฟ้าทิพฉายนั่งอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชาที่นางปริกจัดเตรียมไว้ให้ สวดภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกปักรักษาแผ่นดินกรุงศรีฯให้รอดพ้นข้าศึกย่ำยี ให้คนดีแห่งกรุงศรีฯขับไล่ข้าศึกศัตรูไปได้ และขอให้บ้านเมืองร่มเย็นสืบไปชั่วลูกชั่วหลาน อธิษฐานเสร็จก็ก้มกราบ

ออกญาพิชิตแสนพลไปหลบอยู่หลังร่มไม้ใหญ่ เห็นเจ้าฟ้าทิพฉายลุกขึ้นมายืนรับลมที่หน้าต่างห้อง ความสวยกระจ่างใสที่กรอบหน้าต่างช่างเป็นความประทับใจและเป็นกำลังใจให้เขาสู้ต่อไป

ooooooo

ความสงบสุขอยู่ได้ไม่นาน กองทหารอังวะ 40 นายผ่านมาเจอเรือนไทยที่หนองพราย เหมือนหมาไนเจอเหยื่ออันโอชะ พวกมันบุกขึ้นไปฉุดคร่าหม่อมห้ามกับนางในลงจากเรือน เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วหนองน้ำ

เจ้าฟ้าทิพฉายที่ซ่อนอยู่ใต้ถุนเรือน มองไปยังด้านนอกเห็นออกญาพิชิตแสนพลถูกทหารอังวะรุมทำร้าย พระองค์ตัดสินใจจะช่วยชีวิตเขาจึงออกจากที่ซ่อน 

ทหารอังวะเลิกสนใจออกญาพิชิตแสนพล กรูกันเข้าไปจับเจ้าฟ้าทิพฉายลากเข้าป่า ออกญาพิชิตแสนพลที่ถูกฟันเลือดท่วมร่างพยายามตามไปช่วยแต่กลับเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น ลุกไม่ไหว เจ้าฟ้าทิพฉายหันมองเขาด้วยความอาลัยรัก

“เป็นเจ้าเป็นนายต้องสละมากกว่าไพร่ฟ้า ออกญา พิชิตแสนพล ทหารกล้าเช่นท่านต้องรอด เพื่ออยู่กอบกู้บ้านเมือง” พูดจบเจ้าฟ้าทิพฉายถูกลากตัวเข้าป่า ออกญาพิชิตแสนพลได้แต่มองตามด้วยหัวใจสลาย

“ไม่ อย่าทรงทำอย่างนี้ อย่าเสียสละพระองค์เพื่อข้าพระพุทธเจ้า” ออกญาหนุ่มเดินตามได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกทหารอังวะเข้ามาฟันจากด้านหลังล้มลงอีกครั้ง...

ในเวลาเดียวกัน รวิปรียาที่จับจ้องเหตุการณ์มาจากสวรรค์ชั้นที่ 3 หรือยามาภูมิถึงกับหน้าสลดไปกับชะตากรรมของออกญาหนุ่มและเจ้าฟ้าทิพฉาย นี่พวกนั้นจะต้องทนทุกข์เพราะรักไปอีกกี่ภพกี่ชาติ

“หยุดรวิปรียา อย่าทำสิ่งที่เจ้ากำลังคิด เจ้าเป็นเทพ อย่าลงไปยุ่งกับเรื่องมนุษย์” สินีวาลีปราม

“แต่มนุษย์เหล่านั้นไม่ใช่หรือที่วิงวอนขอให้เราช่วย สินีวาลีข้าเพียงแต่อยากรู้ชีวิตเหล่านั้นจะผูกพันสิ้นสุดลงยังไง แล้วเหตุใดมนุษย์ถึงเสื่อมทรามจนถึงกับเสียบ้านเสียเมือง ข้าไม่ได้จุติลงไป ส่วนหนึ่งของข้ายังอยู่ที่นี่”