นางทิพย์

ณ ยามาภูมิ สวรรค์ชั้นที่ 3 ภูมิที่อยู่ของเทวดา นางฟ้าซึ่งมีความสุขเป็นทิพย์ มีท้าวสุยามเทวธิราชเป็นผู้ปกครอง หนึ่งวันของสวรรค์ชั้นนี้ เท่ากับ 200 ปี บนโลกมนุษย์

รวิปรียาธิดาของท้าวสุยามเทวธิราชมองเหตุการณ์ที่ออกญาพิชิตแสนพลเข้าต่อสู้อย่างถวายชีวิตช่วยเจ้าฟ้าทิพฉายไว้อย่างตื่นเต้น สินีวาลีสหายรุ่นพี่ของเธออดสงสัยไม่ได้ทำไมเธอถึงสนใจเรื่องมนุษย์นัก

“ดูข้างล่างสิสินีวาลี อยุธยาสวรรค์ของมนุษย์เมืองอันงดงามเรืองรองตรงนั้นกำลังจะล่มสลาย ทั้งๆที่พวกเขาเฝ้าสวดอ้อนวอนเทพอย่างเราให้ช่วยปกป้อง”

“ในจักรวาลนี้ ทุกอย่างมีเกิดและแตกดับ รวิปรียา”

“แล้วอีกนานแค่ไหนกิเลสของมนุษย์ถึงจะหมดสิ้น” สายตาที่รวิปรียามองไปยังโลกมนุษย์เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ สินีวาลีอ่านใจเธอออก เตือนว่าอย่าแม้แต่จะคิด 

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจคำเตือน...

ขณะที่รวิปรียาซึ่งอยู่บนยามาภูมิเฝ้ามองเหตุการณ์ในโลกมนุษย์ด้วยความสนใจ ออกญาพิชิตแสนพลที่เหลือทหารในมือเพียง 5 นายคุ้มกันขบวนเสด็จของเจ้าฟ้าทิพฉายมาถึงเรือนไทยหลังงามริมน้ำที่หนองพราย เรือนหลังนี้ตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้พรางตาจากคนภายนอก หม่อมห้ามและเหล่านางในที่ยังเสียขวัญพากันลงจากเกวียน  หมอบกับพื้นให้เจ้าฟ้าทิพฉายเดินนำขึ้นเรือนไปก่อน พระองค์ได้ยินเสียงร้องไห้ก็ไม่พอใจ

“หยุดคร่ำครวญ อย่าให้ข้าได้ยินเสียงร้องไห้ที่นี่อีก เราจักอยู่ที่นี่ไม่นาน เมื่อใดที่สมเด็จพ่อทรงไล่ข้าศึกศัตรูพ้นกำแพงเมืองได้ เราจักกลับวัง” เจ้าฟ้าทิพฉายตรัสจบเดินขึ้นเรือนผ่านหน้าออกญาพิชิตแสนพลที่ก้มหน้าหมอบตามราชประเพณีที่ห้ามสบตาเจ้านายชั้นสูง อยากทักทายเขาเหลือเกินแต่ทำไม่ได้ จึงได้แต่เดินผ่านขึ้นเรือนไปด้วยท่วงท่าสง่างามไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย

รวิปรียาที่เฝ้ามองลงมาจากสวรรค์ชั้นที่ 3 ถึงกับออกปาก นี่ใช่ไหมคนที่มีความรักจะไร้ความกลัว สินีวาลีขัดคอขึ้นถึงไม่มีความกลัว พวกเขาก็จะไม่ได้กลับบ้าน รวิปรียาหันขวับมองคู่สนทนาสายตาเต็มไปด้วยคำถาม

“อย่าลืมสิรวิปรียา ทุกชีวิตมีกรรมเป็นของตัวเอง”

ธิดาของท้าวสุยามเทวธิราชไม่พูดอะไรอีกมองลงไปยังโลกมนุษย์ต่อ...