นางบาป

“รินไม่นึกว่าทุกอย่างมันจะเป็นแบบนี้” รินโผกอดแม่ไว้แน่นร้องไห้ พานให้แม่ของเธอร้องไห้ไปด้วย แม่ปุกช่วยแก้ต่างให้ ที่รินทำไปทั้งหมดคงเป็นเพราะไม่อยากให้แม่เป็นกังวล ขนาดปาลอยู่ใกล้ๆรับรู้เรื่องทั้งหมด รินยังไม่ยอมบอกอะไรเลย แม่ของรินห้ามลูกทำแบบนี้อีก รินรับคำหนักแน่นจะไม่ทำอะไรให้แม่เป็นห่วงอีก

“คืนนี้ไม่ต้องกลับคอนโดฯหรอกนะ นอนที่นี่กันก่อนแล้วกัน” แม่ปุกยื่นข้อเสนอที่ห้ามปฏิเสธ...

รินอยากรู้ว่าตอนถูกสิงทำอะไรไว้บ้าง ปาลจึงพาไปดูที่ห้องพระ เธอเห็นข้าวของระเนระนาดถึงกับน้ำตาคลอขอโทษด้วยที่ทำร้ายเขา ปาลเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขา ผีหยดต่างหากที่ทำ

“ฉันนี่มันแย่จริงๆคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้ เห็นไหมมันไม่มีอะไรดีขึ้นสักอย่าง ทำไปทำไมก็ไม่รู้” รินทิ้งตัวลงนั่งท้อแท้ไปหมด ปาลต้องดึงเธอมากอดอย่างเป็นกำลังใจให้

ooooooo

ที่ห้องใต้ดินเรือนวนาเทพ ผีหยดนั่งคุดคู้อยู่ข้างหีบเหล็ก เห็นผีหยาดจะออกไปข้างนอกร้องถามว่าจะไปไหน เธอตอบโดยไม่มองหน้าเพราะยังเคืองพี่สาวไม่หายว่าจะไปงานศพแม่ แล้วหายวับไป ผีหยดมองตัวเองในกระจกเงาเห็นแผลถูกแทงที่ท้องถึงกับสะอื้นออกมา

“ยิ้มสิอีหยด มันตายสมใจมึงแล้วมีความสุขสิอีหยด” ผีหยดประชดประชันตัวเอง...

วิษณุมางานสวดศพยุพดีในเย็นวันเดียวกัน เจอกิฟท์มาร่วมงานเช่นกัน เธอชวนเขามาหามุมเงียบๆคุยกัน แล้วหยิบกำไลโบราณวงนั้นขึ้นมาถือไว้

“ตั้งแต่ที่พี่ณุให้กำไลวงนี้มา กิฟท์ก็ฝันเรื่องเดิมๆทุกวัน มีเสียงผู้หญิงร้องไห้เรียกกิฟท์ บอกว่าเธอชื่อหยาดและเรียกกิฟท์ว่าคุณกำไล กิฟท์ไม่อยากจะเชื่อเรื่องทั้งหมดนี้เลย”

วิษณุมองอย่างเข้าใจ เขาเองกว่าจะยอมรับความจริงทั้งหมดได้ไม่ง่ายเลย กิฟท์เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมตัวเองถึงได้มาเล่นละครกับเขา

“พี่ขอโทษนะกิฟท์กับเรื่องในอดีต พี่เองยิ่งได้รู้ความจริงพวกนั้น พี่ก็ยิ่งรังเกียจตัวเองในสิ่งที่พี่ทำร้ายกิฟท์และผู้หญิงคนอื่นๆ”

กิฟท์ขอร้องวิษณุอย่าพูดแบบนั้น ถ้าเขารังเกียจตัวเองเธอก็ต้องรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน สิ่งที่เธอทำกับเขาไว้หรือแม้แต่ทำกับหยาด มันน่ารังเกียจพอกัน...

ระหว่างที่ฝนกับเดือนยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างาน เห็นปาลเดินมากับริน เดือนไม่พอใจมาก สั่งห้ามเธอขึ้นไปบนศาลาสวดศพ ฝนขอร้องเดือนอย่าทำแบบนี้ การตายของแม่ไม่เกี่ยวกับริน เดือนไม่สนใจจะเกี่ยวหรือไม่จะไม่ยอมให้รินอยู่ร่วมงานศพแม่เด็ดขาด รินไม่อยากให้มีปัญหาหันหลังจะกลับ ปาลดึงมือเอาไว้

“เดือนครับ ขอให้รินได้กราบขอโทษแม่เดือนเถิดนะครับ บางสิ่งที่รินทำไปอาจไม่ใช่ริน”

“ถ้าจะมารักมาโชว์สปิริตอะไรกัน ไปโชว์ที่อื่นเถิดนะคะ ไม่ใช่งานศพแม่เดือน”