นางบาป

อีกมุมไม่ห่างกันนัก รินที่มีปาลคอยดูแลไม่ห่างค่อยๆฟื้นคืนสติ มองไปรอบๆเห็นตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล จัดแจงจะลุกขึ้น ปาลดึงมือไว้ถามว่าจะไปไหน เธออยากรู้ว่าผีหยดได้กราบขอขมาแม่แล้วใช่ไหม เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ ผีหยดสารภาพผิดไม่ทันยุพดีสิ้นใจเสียก่อน รินรับไม่ได้ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

“ไม่จริง คุณโกหก ฉันอุตส่าห์ทำทุกอย่างยอมให้หยดสิงร่าง หวังว่าทุกอย่างมันจะจบ พี่ณุจะได้เลิกทรมาน เดือนก็จะได้ไม่ต้องเสียแม่ไป แล้วเรื่องที่บางบาปทั้งหมด มันก็จะได้จบสักทีแล้วทำไมทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ล่ะคุณ” รินน้ำตาซึมผิดหวังกับตัวเอง ผิดหวังกับผลลัพธ์ที่ไม่เป็นดั่งใจ ปาลกอดเธอไว้ให้สงบสติอารมณ์

“ใจเย็นๆนะริน ผมรู้ว่าคุณปรารถนาดี แต่บางเรื่องมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าคนคนนั้นเขาไม่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง และถ้าผมขออะไรคุณได้อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ ถ้าคุณอยากทำอะไรเพื่อคนอื่น ขอให้คนอื่นนั้นเป็นผมบ้างนะริน ผมไม่รู้จะทำยังไงถ้าครั้งนี้ไม่ได้คุณคืนมา ผมขอนะรินอย่าทำแบบนี้อีก”

“ฉันเหนื่อยจังเลยคุณ”

ปาลเสนอจะพาเธอกลับบ้าน แล้วขยับลุกขึ้น เธอดึงเขาให้ลงนั่งอย่างเดิม อย่าเพิ่งไปได้ไหม แค่อยู่ตรงนี้ด้วยกันก่อน แล้วโผกอดเขาไว้แน่นอย่างต้องการที่พึ่ง มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น แม่ของเธอโทร.มาบอกว่าตอนนี้ท่านอยู่กับแม่ปุกที่บ้านให้เธอรีบมาหา ไม่นานนัก รินกับปาลมายืนอยู่ตรงหน้าแม่ของรินกับแม่ปุก รินต่อว่าแม่ตัวเองทำไมไม่ไปรอเธอที่คอนโดฯมาที่นี่ทำไมเกรงใจแม่ปุก

“เกรงใจอะไรลูก ไม่เอาๆคนกันเองทั้งนั้น”

“ก็เราน่ะทำให้แม่ร้อนใจจนต้องมาปรับทุกข์กับแม่ปุกเขาน่ะสิ นี่พ่อเราเขาก็จะปิดรีสอร์ตมาด้วย น่าจะมาพรุ่งนี้แหละ” แม่ของรินบ่นเป็นชุด รินบ่นบ้างว่านี่มันไปกันใหญ่แล้ว ขอให้แม่บอกพ่อว่าไม่ต้องมา

เธอไม่ได้เป็นอะไร ไม่เชื่อให้ถามปาลดูก็ได้ เขารับลูกอย่างไม่ค่อยจะเต็มปากนักว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ แม่ของรินต่อว่าว่ายังจะมาช่วยกันปกปิดอีก ถ้าไม่มีอะไรอย่างที่ว่าไหนอธิบายรอยเลือดหยดพวกนี้ให้ฟังหน่อย

ทีแรกปาลกับรินไม่มีใครปริปากพูดอะไร แต่พอถูกแม่ๆของตัวเองคาดคั้นหนักเข้า ทั้งคู่จึงยอมเปิดปากเล่าถึงละครที่พวกตนทำดันไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในอดีตของวิษณุ และเรื่องที่รินยอมให้ผีหยดสิงร่าง ปาลเล่าเสร็จยกมือไหว้ขอโทษท่าน

ทั้งสองที่ไม่ได้บอกอะไรก่อนหน้านี้ แม่ปุกไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มีจริงนึกว่ามีแค่ในละคร แม่ของรินทั้งกลัวทั้งโกรธ จับไหล่รินบีบพลางต่อว่า ว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่เล่าให้ฟัง

“ถ้ารินเป็นอะไรขึ้นแม่จะทำยังไง ทำไมถึงได้ทำอะไรบ้าระห่ำขนาดนี้”