นางบาป

“รินฟังแม่นะลูก คิดให้ดีนะว่าควรเอาตัวไปอยู่ตรงไหน ถ้าตรงนี้มันไม่ทำให้ลูกมีความสุขแล้วทำไมลูกไม่คิดที่จะเอาตัวเองไปอยู่ที่อื่น คนเราสมควรมีความสุข นะลูก”

ที่วัดบางบาป วิษณุแวะมาหาหลวงพ่อเพราะยังมีเรื่องคาใจอยู่ แม้ผีหยาดจะไปผุดไปเกิดเนื่องจากได้รับการให้อภัยจากกิฟท์หรือคุณกำไลไปแล้ว แต่ผีหยดยังคงทนทุกข์ทรมานติดอยู่ในคำสาปของแม่ตัวเอง ส่วนตัวเขาเองยังคงฝันร้ายทุกคืนไม่สามารถที่จะเลิกโทษตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้

“โยมฟังหลวงพ่อนะ ดอกบัวทุกดอกมีเวลาเบ่งบานของตัวเอง เราไปบังคับมันไม่ได้หรอก บัวที่อยู่ในโคลนนั้น เมื่อใดที่เบ่งบานแล้วอาจจะเป็นบัวที่งดงามที่สุดก็ได้”

วิษณุยังคิดไม่ออกจะจบเรื่องทุกอย่างนี้อย่างไรดี หลวงพ่อเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนเขา คงมีแต่เขาเท่านั้นที่จะปลุกตัวเองให้ตื่นได้...

ถึงแม้ละครนางบาปจะปิดกล้องไปแล้ว แต่ปัญหาไม่ได้หมดไปด้วย คุณไอริณตัวแทนผู้อำนวยการช่องทรีเวิร์คสมีนัดประชุมกับรินและวิษณุในวันนี้เพื่อแก้ไขบางอย่าง รินไม่สามารถติดต่อวิษณุได้จึงต้องเข้าประชุมกับคุณไอริณเพียงลำพัง ละครไม่โดนใจเธอซึ่งต้องการให้มีเรื่องราวความรักให้มากขึ้น รินอธิบายว่านี่ไม่ใช่ละครรักโรแมนติก ถ้าเราดึงเส้นรักขึ้นมาเกรงจะไม่ใช่ละครนางบาปบางบัวบาน

คุณไอริณไม่สน สั่งให้เพิ่มเรื่องราวความรักของพระนางคู่รองตั้งแต่สี่ตอนแรกทั้งที่เคยบอกว่าโอเคแล้ว และจะให้คิวออนแอร์ไตรมาสสุดท้าย รินถึงกับหน้าตาตื่น

“แต่มันเดือนหน้าแล้วนี่คะ แล้วเราต้องรื้อแก้สี่ตอนแรกใหม่ด้วย”

“ถ้าไม่ลงตอนนี้ คุณก็ต้องรอปลายปีหน้า”...

รินเดินหน้าเครียดกลับมาที่ออฟฟิศ ปาลเพิ่งอัดเสียงรายการเรื่องเล่าตึกเก่าของตัวเองเสร็จเห็นเธอเดินไปนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะทำงานก็เคาะกระจกเรียก เธอรีบเช็ดน้ำตาเงยหน้ามองพอเห็นว่าเป็นเขาเท่านั้น ปล่อยโฮเลยคราวนี้ ปาลต้องรีบพาไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่แถวสวนสาธารณะริมน้ำ ถามว่ามีเรื่องอะไรถึงเครียดขนาดนี้ เธอเล่าเรื่องที่ช่องให้แก้สี่ตอนแรกละครนางบาปใหม่หมด ปาลตกใจ

“แต่คุณตัดต่อไปถึงตอนสิบแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เขาให้ดึงคุณกับพายขึ้นมาให้มันมีกลิ่นละครรักมากกว่านี้” พูดไปรินพานจะร้องไห้อีก เธอบ่นว่าเหนื่อยใจมากที่ต้องพยายามทำให้คนเป็นร้อยเป็นล้านถูกใจ สุดท้ายก็ไม่มีใครถูกใจในสิ่งที่เธอทำสักคนแม้แต่ตัวเธอเอง