มธุรสโลกันตร์

ภูผาพาเพชรน้ำผึ้งมาพักในโรงแรมเล็กๆที่ไพรวารี แต่สภาพดูแล้วไม่ต่างจากซ่องโจรจนเธอนึกขยะแขยงรังเกียจ ที่สุดก็ออกฤทธิ์ด้วยการดึงดันจะไม่ยอมอยู่ที่นี่

“เนี่ยนะโรงแรมที่จะพาฉันมาพัก”

“นี่คิดจริงๆเหรอว่าโจรอย่างฉันจะพามานอนโรงแรมหรูหรา มีบริการทุกระดับประทับใจ”

“ก็ไม่ได้คิดขนาดนั้น แต่ก็คิดไม่ถึงว่ามันจะซ่องโจรขนาดนี้”

“โรงแรมนี้มีไว้สำหรับพวกโจรมาพัก มันถึงปลอดภัยที่สุด”

“ปลอดภัย? เนี่ยนะที่เรียกว่าปลอดภัย”

“ปลอดภัยจากตำรวจไง” พูดจบภูผาเดินนำขึ้นไปบนห้องชั้นสอง เพชรน้ำผึ้งเหลือบตามองนักเลงมีปากเสียงกันแล้วหวาดๆ รีบก้าวตามภูผาไปอย่างเร็ว

เมื่อเข้ามาในห้องแล้วรู้ว่าภูผาต้องออกไปธุระโดยไม่เอาเธอไปด้วย เพชรน้ำผึ้งยิ่งเต้นแร้งเต้นกา เลยโดนเขาข่มขู่พร้อมทั้งมอบหมายให้รุ่งมาเฝ้าไว้ ส่วนก้องให้ไปด้วยกันกับเขา ซึ่งจุดหมายคือซ่องของเจ๊หมอนที่ไม่ได้มาเยี่ยมเยือนเสียนาน

ที่ซ่องแห่งนี้มีความหลังระหว่างครูลอยกับเจ๊หมอน ซึ่งตอนนั้นภูผาเพิ่งจะสิบขวบ เจ๊หมอนตามตัวครูลอยมารักษาอาการป่วยของเด็กในสังกัดที่อาการหนักจนรอดตาย และครั้งนั้นเองเจ๊หมอนก็รู้สึกถูกชะตาและเอ็นดูภูผาเรื่อยมา ถึงขนาดโตขึ้นจะให้มาเป็นนักเลงคุมซ่อง แต่ครูลอยไม่ยอมเด็ดขาดเพราะต้องการให้ภูผาได้เรียนหนังสือ ได้ดิบได้ดีมากกว่าพวกตนที่ต้องจมปลักอยู่ในรังโจร

ครูลอยบอกด้วยว่าจะสอนทุกอย่างที่ตนรู้ให้ภูผา อนาคตของเขาจะได้ไปให้พ้นจากเงื้อมมือเสือผัน เจ๊หมอนเข้าใจและเชื่อว่าครูลอยมองคนไม่ผิด ส่วนภูผานั้นเจ๊หมอนก็เมตตามาก ให้เขาคิดว่าซ่องของเธอเป็นบ้านหลังที่สอง และในวันนี้ได้พบภูผาอีกครั้ง ทำให้เจ๊หมอนอดคิดถึงครูลอยขึ้นมาไม่ได้

“คิดแล้วก็สงสารพี่ลอย ไม่อยากให้แกต้องตายเลย”

ได้ยินชื่อครูลอย ภูผาถึงกับหน้าเศร้า เจ๊หมอนเข้าใจความรู้สึกเขา แต่ก็รีบปรามเสียงแหลม

“หยุดเลยไอ้ผา...ไม่ต้องคิดโทษตัวเองเลยที่พี่ลอยตายไม่ใช่เพราะเอ็ง”

“จะไม่ใช่เพราะฉันได้ยังไงล่ะเจ๊ ถ้าตอนนั้นฉันยอมรับชะตากรรมว่าฉันต้องเป็นโจร ครูลอยก็คงไม่ตาย”

“มันก็แค่อุปสรรคที่เอ็งต้องฝ่าฟันไปให้ได้ ข้าเชื่อว่าคนดีๆอย่างพี่ลอยดูคนไม่ผิด พี่ลอยถึงยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อเอ็ง เอ็งต้องห้ามท้อถอย ทุกวันนี้เอ็งแค่รอเวลาอยู่ใช่ไหมไอ้ผา เอ็งไม่คิดจะให้เสือผันทำลายอนาคตของเอ็งใช่ไหม บอกให้ข้าชื่นใจหน่อยสิ”

ภูผาไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับด้วยความไว้ใจเจ๊หมอนเสมือนแม่คนหนึ่งที่เคารพรัก

“ต้องให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ผาลูกรักของเจ๊ เจ๊ไม่รู้หรอกนะว่าเอ็งวางแผนอะไรไว้ แล้วเอ็งก็ไม่ต้องบอกเจ๊ด้วย แต่เจ๊บอกได้คำเดียว เอ็งอยากให้เจ๊ช่วยอะไร บอกมาเลย เพื่อพี่ลอย เจ๊ช่วยเอ็งเต็มที่”

“ขอบใจจ้ะเจ๊ ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากสืบเรื่องบางอย่าง คิดว่าเจ๊น่าจะพอรู้อะไรบ้าง”

เจ๊หมอนหรี่ตามองสงสัย ภูผาหยิบกระดาษที่มีสัญลักษณ์รูปเหยี่ยวแดงให้ดู คราวนี้เจ๊หมอนถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดไปเลย

ooooooo