มธุรสโลกันตร์

ธันว์ชงกาแฟให้ตัวเองและเพื่อนคนละแก้ว จากนั้นสองคนนั่งคุยกันข้างเตียง

“ขอบใจมากนะธันว์”

“เออ...ทำอย่างกับข้าไม่เคยช่วยเอ็งกับลูกน้องเอ็ง มาก่อนงั้นแหละ แต่ละงานเสี่ยงโดนจับข้อหาสมรู้ร่วมคิดเป็นก๊กเดียวกับโจรทั้งนั้น”

“แต่ทุกครั้งข้าก็ไม่เคยทำให้เอ็งเดือดร้อน รวมทั้งครั้งนี้ด้วย เมียข้าพอจะลุกไหวเมื่อไหร่ ข้าจะไม่อยู่ทำให้เอ็งเดือดร้อน”

ธันว์พยักหน้ารับ ระหว่างนั้นก้องกับรุ่งรีบร้อนเข้ามาบอกข่าวว่าตำรวจเต็มเมืองตั้งด่านเต็มไปหมด ที่โรงพยาบาลก็ถูกค้น ร้านขายยาก็โดนสอบเข้ม

“มันคงสงสัยว่าพี่ต้องบาดเจ็บรักษาตัวอยู่ในไพรวารีแน่ เอาไงดีล่ะพี่”

ภูผามองเพชรน้ำผึ้งอย่างใช้ความคิด ธันว์อ่านสีหน้าเขาออกรีบดักคอ

“อย่าแม้แต่จะคิดพาเมียเอ็งหนีไปตอนนี้เลยนะ วันนี้เมียเอ็งจะต้องปวดแผลมาก อีกอย่างข้าห่วงเรื่องติดเชื้อด้วย อาการแบบนี้ต้องกินยาตลอดเวลา แต่ว่า...”

“ทำไมวะ”

“ยาฆ่าเชื้อมันเหลือไม่พอน่ะสิวะ ข้าคงต้องไปโรงพยาบาลเบิกมาให้”

“ตำรวจเฝ้าโรงพยาบาลแน่นหนาขนาดนั้น ได้รู้แน่ว่าเอ็งช่วยพวกข้าอยู่”

“แล้วเอ็งจะไปเอายาฆ่าเชื้อจากไหนวะไอ้ผา นอกจากโรงพยาบาลแล้วก็ไม่มีที่อื่นหรอก”

ภูผาคิดหนัก แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เพชรน้ำผึ้งเสี่ยงที่จะติดเชื้อแน่...

เวลาเดียวกันนั้นที่บ้านกำนันชัช ผจงได้หมอคนหนึ่งมารักษาแผลที่แขน ผจงบีบคั้นข่มขู่หมอต้องรักษาแขนตนให้หาย แต่หมอบอกว่าแขนข้างนี้อาจใช้การไม่ได้เหมือนเดิม ผจงไม่พอใจโวยวายดุด่าหมอแถมจะทำร้าย จนกระเช้าต้องเข้ามาห้าม ขณะที่กำนันชัชก็ถามหมอว่ารักษาไม่ได้เลยหรือ

“ไม่ได้ ไฟไหม้ทำลายทั้งผิวหนังลามไปถึงกล้ามเนื้อ แค่ไม่ต้องตัดแขนก็โชคดีมากแล้ว”

“โธ่โว้ย!! แต่หมอต้องทำให้ฉันใช้มือข้างนี้ได้สิ จะเอาเท่าไหร่บอกมาเลย ฉันมีจ่าย”

“มีเงินเท่าไหร่ก็ช่วยไม่ได้ หมอทำได้เท่านี้จริงๆ”

ผจงโมโหคว้าปืนขึ้นมาเล็งหมอ  กำนันชัชไม่พอใจตวาดลั่น

“พอได้แล้วผจง หมอที่ช่วยเอ็งอยู่เก่งที่สุดที่ข้าจะหามาให้ได้แล้ว”

กำนันชัชสั่งลูกน้องให้พาหมอออกไป ผจงทำอะไรไม่ได้จึงระเบิดความบ้าคลั่งออกมาด้วยการปัดข้าวของทิ้งกระจายโครมคราม

“เสียแขนแค่ข้างเดียวก็ไม่ได้หมายความว่าจะเสียทุกอย่างไปนี่ อย่าลืมว่าเป้าหมายของพี่กำลังใกล้ความเป็นจริงอยู่แล้วนะ” กระเช้าปลอบ

“ใช่...ไอ้เข้มกับไอ้พร้าวบอกข้าว่าไอ้ผาก็ไม่ได้กลับไปที่ภูพยัคฆ์ ส่วนเสือผันก็เอาแต่เก็บตัวในกระท่อมไม่ออกมาให้ใครเห็นหน้าเลย”

“แสดงว่านังน้ำผึ้งมันอาจจะรอด แต่น่าจะร่อแร่ ไอ้ผาถึงไม่กลับไปฟ้องเสือผัน”

“แต่เรื่องที่เสือผันหายหน้าหายตาไม่ออกมาให้ใครเห็นนี่ต่างหากที่น่าสงสัย”

“งั้นเรื่องนี้ฉันจะช่วยสืบให้เองว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสือผัน” กระเช้าอาสาด้วยความเต็มใจ

ooooooo