เกมเสน่หา
ตอนที่ 14
เพ็ญพรรณีถือโอกาสขอขมาและลากลับเมืองจีน แต่กลับได้เซอร์ไพรส์น้ำตาไหลเมื่อไพพรรณตัดสินใจลาออกไปอยู่ด้วย เหมือนชนกอาลัยแม่บ้านเก่าแก่มากแต่คิดว่าถึงเวลาต้องคืนแม่ให้เพ็ญพรรณีเสียที
วิสาขาโล่งใจกับเรื่องราวของลูกสาวกับลูกเขยแต่เรื่องตัวเองยังไม่มีทางออก มาลินีเห็นท่าทางซึมๆของลูกสาวก็รำคาญ ดุให้เลิกคิดมากและทำตามหัวใจตัวเอง ไฮโซสาวตื้นตันใจที่แม่เลิกเผด็จการและยอมให้เธอทำตามใจ เรื่องราวระหว่างเธอกับวงศ์เวศน์หมอหนุ่ม คราวลูกเลยลงเอยด้วยดี
ลัคนัยจะกลับไปเก็บของที่บ้าน เหมือนชนกงอแงอ้อนไม่อยากให้เขาไป
“รีบกลับมานะ...อย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว นายกับลูกเป็นครอบครัวฉันนะ”
“ผมเปลี่ยนใจละ ทิ้งลูกไว้นี่แล้วพาแม่ไปเปลี่ยนบรรยากาศดีกว่า”
“เปลี่ยนบรรยากาศอะไร”
“อะไรคุณ...ผมแค่จะขอแรงไปช่วยเก็บข้าวของ... คิดลึกนะเนี่ย”
“ไม่ต้องมาทำโยนให้ฉันเลย ฉันรู้จักสามีฉันดี”
“รู้จักสามีดีก็ดีครับ จะได้รู้ด้วยว่า...สามีภรรยาเขาเล่นกันแบบนี้”
เหมือนชนกหน้าแดงเพราะรู้ความนัยของสามี ลัคนัยจูบขมับเธอด้วยความรัก ถามเสียงพร่า
“ตกลงไปไหม”
“ไปก็ได้แต่ต้องไปกันสามคนนะ เราสามคน... พ่อ แม่ แล้วก็ลูก”
“ครับ...ครอบครัวเราจะไปด้วยกัน...ไม่ทิ้งกัน”
ลัคนัยทำตามสัญญาไปไหนไปกันทั้งครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูก จวบจนวันเวลาผ่านไปหนึ่งปีความรักและความผูกพันไม่ลดน้อยแต่แน่นแฟ้นและมั่นคง วันนี้พวกเขาสามคน ธวัช วิสาขา พิมลแข เหมือนขนิษฐ์และวงศ์เวศน์เดินทางมาเที่ยวทะเลด้วยกัน
เหมือนชนกถ่ายภาพครอบครัวกับลัคนัยและนนทพัทธ์ตามธรรมเนียม ความรักที่มีให้สามีกับลูกมากมายขึ้นทุกวันจนเธออยากใช้คำว่าตลอดไป
บนผืนทรายที่เธอบรรจงวาด
ลัคนัยมองงานศิลปะของภรรยาบนผืนทรายก็อดเย้าไม่ได้ เหมือนชนกไม่โกรธแต่แกล้งงอน
“หนึ่งปีที่ผ่านมาฉันยังไม่ทำให้นายแน่ใจอีกรึไง”
“ไม่แน่ใจครับ...จนกว่าคุณจะตกลงเล่นเกมเกมนึงกับผมก่อน”
“เกม...นี่ยังไม่เข็ดเล่นเกมอีกเหรอ”
“ฟังให้จบก่อนสิครับ เกมนี้ชื่อว่าเกมรักกัน ตลอดไป กติกามีข้อเดียว...ถ้าใครเลิกรักก่อนคนนั้นแพ้!”
เหมือนชนกยกมือจะยอมแพ้ ลัคนัยต้องยุให้เธอฮึดสู้เพื่อเขา
“นายคิดว่าสำหรับเรา...ตลอดไปมันยากรึเปล่า”
คำถามของภรรยาทำให้ลัคนัยนิ่งไปอึดใจ เหมือนชนกสีหน้าขรึมลงเมื่อคิดถึงอดีต
“ขนาดพ่อกับแม่ก็ยังเปลี่ยนไป ส่วนฉันกับนายเราก็...เกือบไปไม่รอด”
“ถ้าไม่มีอุปสรรคก็ไม่เรียกว่าเกมสิครับ แถมพอเราผ่านมันมาเราก็ได้รับรางวัลเป็นความเข้าใจกัน ผมถึงไม่ให้คุณยอมแพ้ผมไง เพราะอุปสรรคที่เราเจอทำให้เรารักกันมากขึ้น”
ลัคนัยปลอบเสียงหวานก่อนเอื้อมไปจับมือเธอขอสัญญา
“แข่งกับผมนะครับ เชื่อสิถ้าเราสองคนแข่งกันรัก ความรักของเราจะไม่มีคำว่าน้อยลงอีกเลย”
“โอเค...ฉันตกลงเล่น จับมือกันนะ ผ่านด่าน ยากๆไปด้วยกัน รับรางวัลจากเกมนี้ด้วยกันตลอดไปนะ”
ooooooo
–อวสาน–
