เกมเสน่หา

คำพูดเตือนสติของพิมลแขทำให้เหมือนชนกคิดได้ไปอ้อนวอนขอพ่อแม่ให้ช่วยกล่อมลัคนัย

“คุณพ่อคุณแม่คะ...นกขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องเป็นทุกข์กันเพราะนก พอมีลูกแล้วนกถึงได้รู้ว่ารักของพ่อกับแม่มันยิ่งใหญ่แค่ไหน...รักลูกมันรักเหมือนว่าเขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง มันรักมากซะจนอธิบายยังไงก็ไม่หมด ที่ผ่านมานกไม่เคยเข้าใจ ไม่คิดพยายามจะเข้าใจใคร คอยสร้างแต่ปัญหาให้พ่อกับแม่สนใจ ตามแก้ไข นกเป็นลูกที่ไม่ดีเลย”

ธวัชกับวิสาขาน้ำตาคลอพร่ำบอกไม่ให้ลูกสาวโทษตัวเอง แต่เหมือนชนกก็พรั่งพรูไม่หยุด

“นกคิดถึงแต่ตัวเอง เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกอย่าง และที่ต้องเสียทุกอย่างก็เพราะตัวเอง ตอนนี้นกเข้าใจคุณพ่อแล้วค่ะ ถึงอะไรๆจะเปลี่ยนไปมันก็

เปลี่ยนความรักของพ่อไม่ได้ พ่อยังรักนกเหมือนที่นกยังรักนนท์”

น้ำตาของลูกสาวทำให้คนเป็นพ่อแม่หัวใจปวดแปลบ เหมือนชนกร่ำไห้คิดว่าลัคนัยหมดรักแล้ว

วิสาขาส่ายหน้า “นัยเขาไม่ได้เกลียดนก...เขาก็แค่อยากปกป้องตานนท์ กลัวว่าลูกจะไปทำร้ายจิตใจนนท์เหมือนที่เขาเคยโดน...ถ้านกรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเราแล้ว เชื่อแม่...อย่ายอมเสียมันไป”

“แต่นัยเขาจะยอมให้อภัยนกเหรอคะ”

“ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้หรอก แม้กระทั่งตัวนัยเอง เพราะนกก็ยังไม่เคยขอให้เขาให้อภัย แค่มีใจจะทำพ่อเชื่อว่าลูกสาวพ่อทำได้ แล้วก็เชื่อด้วยว่าความรักของนกกับนัยยังไม่หายไปไหน แค่หลงทางอยู่รอให้นกไปตามกลับ”

เหมือนชนกตามพ่อแม่ไปเยี่ยมนนทพัทธ์วันต่อมา คุณหนูขี้วีนหอบหิ้วน้ำนมใส่กล่องเย็นไปให้ลูกชายด้วยตัวเอง ลัคนัยแปลกใจที่เห็นภรรยา เกือบจะไม่ให้เยี่ยมถ้าธวัชกับวิสาขาไม่ขอร้อง

วินาทีแรกที่ได้สัมผัสนนทพัทธ์ เหมือนชนกมีความสุขมาก ความรู้สึกหวิวๆเหมือนขาดอะไรบางอย่างจางหาย กระนั้นเพราะไม่เคยใกล้ชิดลูกชายทำให้นนทพัทธ์งอแง ลัคนัยต้องคว้าตัวมาอุ้ม

เหมือนชนกมองตามพ่อลูกจ๋อยๆ ก่อนกุลีกุจอช่วยเขาหยิบโน่นจับนี่จนลัคนัยอดเหน็บไม่ได้

“พ่อแม่คุณท่านเกลี้ยกล่อมให้คุณมาใช่ไหม”

“ทำไมนายพูดแบบนี้”

“ก็ที่ผ่านมาผมไม่เห็นว่าคุณจะต้องการนนท์เขามาก่อน”

“แล้วถ้าฉันบอกว่าตอนนี้ฉันต้องการลูกแล้วล่ะ”

“ตลกดีนะ...เดี๋ยวไม่ต้องการ เดี๋ยวต้องการ แล้วพรุ่งนี้คุณจะมาอารมณ์ไหนอีก”

“นายใจร้ายเกินไปแล้วนะ นี่ฉันอุตส่าห์...”

ลัคนัยไม่รอให้ภรรยาอธิบายสวนโพล่ง “ใช่...ผมใจร้าย แต่นั่นก็เพราะว่าผมแคร์ความรู้สึกลูก เลยอยากจะแน่ใจว่าที่คุณมาเนี่ยเพราะอยากจะเจอนนท์จริงๆหรือเพราะอะไรกันแน่”

ธวัชกับวิสาขาเห็นท่าไม่ดีช่วยกันพูดว่าเหมือนชนกอยากมาหานนทพัทธ์จริงๆ ลัคนัยไม่เชื่อ เหมือนชนกเลยขอร้องด้วยตัวเองว่าขอโอกาสดูแลลูกชายสักครั้ง...

ooooooo