เกมเสน่หา

ท่าทางของเหมือนชนกทำให้เพ็ญพรรณีอึ้งไม่น้อยแต่ยังไม่วางใจ

“เสแสร้ง! เธอสมเพชฉันใช่ไหมถึงมาพูดแบบนี้”

“ไม่ใช่เธอหรอกที่น่าสมเพช เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรัก ในขณะที่ฉันไม่เคยพยายามอะไรเลยจนต้องเสียทุกอย่างไป...ฉันต่างหากที่น่าสมเพช”

“ด่าตัวเองทั้งที่ฉันทำร้ายเธอมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเนี่ยนะ”

“เธอจะไม่ทำฉันถ้าฉันไม่ทำเธอก่อน เธอแย่งฉันเพราะฉันแย่งเธอก่อน ฉันขอโทษนะเพนนี... ขอโทษจริงๆ”

เพ็ญพรรณีร่ำไห้อย่างหมดอาย เหมือนชนกวางมือบนไหล่อีกฝ่ายเพื่อปลอบใจ

“น้าไพแค่ตามใจฉันในฐานะลูกเจ้านายก็เท่านั้น ต่อให้เอ็นดูฉันแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันรักฉันแบบที่รักเธอได้ ไม่มีใครที่ไหนแทนที่ลูกแท้ๆได้หรอกเพนนี...ในใจแม่เธอก็เหมือนกัน”

“ไม่จริง...ฉันไม่เชื่อ!”

เหมือนชนกส่ายหน้าอ่อนใจบุ้ยใบ้ให้เพ็ญพรรณีฟังคำยืนยันจากแม่ตัวเอง ไพพรรณแอบยืนฟังนานแล้ว น้ำตาไหลพรากที่ทำให้ลูกสาวเก็บกดขนาดนี้

“แม่ปกป้องลูกในแบบของแม่ อ่อนข้อให้คนอื่นเขาเมตตา เผื่อว่าเขาจะได้เผื่อแผ่ความเมตตานั้นไปถึงลูกของแม่ด้วย แต่แม่ไม่รู้เลยว่าสุดท้ายมันจะกลายเป็นทำร้ายลูกด้วยน้ำมือของแม่เอง”

ไพพรรณร้องไห้ด้วยความเสียใจ พร่ำโทษตัวเองจนเพ็ญพรรณีใจอ่อนยวบ

“แม่ไม่ดีเอง แม่ละเลยความรู้สึกลูกมาตลอด ไม่เคยเข้าข้าง ไม่แม้แต่จะถามว่าลูกเป็นยังไง รู้สึกไม่ปลอดภัยแค่ไหน แม่ขอโทษนะลูก ขอโทษจริงๆ แม่ไม่สมควรเป็นแม่ของเพนเลย ถ้าไม่มีแม่ ชีวิตลูกต้องดีกว่านี้...แม่ขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษแล้วแม่ เพนเข้าใจแล้ว เพนก็ไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจ มีแต่สร้างเรื่องสร้างปัญหา...เพนต่างหากที่ต้องขอโทษ เพนจะแก้ตัวใหม่ ต่อจากนี้เพนจะทำตัวให้ดี ให้แม่ภูมิใจในตัวเพน เพนรักแม่นะ...รักแม่ที่สุดเลย”

“แม่ก็รักลูกเพน เพนของแม่ แม่ไม่เคยไม่รักหนู...เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะลูก”

ooooooo

เหมือนชนกเดินหน้าง้อลัคนัย ทั้งหมั่นไปดูแลลูกชายและแอบไปตกแต่งบ้านเวลาเขาไม่อยู่ ลัคนัยเห็นอาหารเหนือในบ้านก็เดาได้ว่าเป็นฝีมือเหมือนชนกแต่แกล้งไม่รู้เพราะอยากดูปฏิกิริยาของเธออีกระยะ

วงศ์เวศน์ทำตามที่ตั้งใจคือพาพัชรามาเจอผู้หญิงที่เขารัก พัชราตื่นเต้นมากแต่เมื่อเจอหน้าวิสาขาก็โกรธจัดรับไม่ได้ที่ว่าที่ลูกสะใภ้จะเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง

“ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้ นี่มันลูกชายคนเดียวของฉันนะวิ!”

วิสาขาหน้าเสีย ตั้งท่าจะอธิบายแต่ช้ากว่าวงศ์เวศน์