เกมเสน่หา
ตอนที่ 14
“ไหนบอกว่าต่อให้ตั้งกำแพงหมื่นๆชั้นก็สกัดกั้นคุณไม่ได้ ทำท่าเหมือนจะบุกตะลุยเต็มที่...ทำผมผิดหวังนะเนี่ย”
“นาย...รู้อยู่แล้วเหรอ”
“ดูยากนักนี่บ้านคุณน่ะ”
“ร้าย! รู้แล้วยังทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็ทำหยิ่งอย่างงั้นอย่างงี้...แกล้งฉันเหรอ”
พูดพลางทุบอกสามี ลัคนัยยุดมือเธอแล้วดึงตัวมาใกล้
“ถ้าคราวนี้ไม่พูดอะไรที่คิดจะพูด ผมจะกลับดีๆตามที่คุณบอกแล้วนะ”
ลัคนัยแกล้งบ่นงอนๆก่อนผละไป เหมือนชนกถลาตามกอดจากด้านหลัง
“ห้ามหันหลังให้ฉันอีก!”
เหมือนชนกกอดสามีแน่น ภาวนาสุดใจอย่าให้เขา สะบัดตัวออก ลัคนัยสัมผัสได้ถึงน้ำตาอุ่นๆของภรรยาก็ใจอ่อนยวบ ยอมหันกลับมากุมมือเธอแล้วปลอบเสียงอ่อน
“ไม่ต้องร้องครับคุณนก ผมอยู่นี่แล้ว”
ลัคนัยโอบกอดภรรยาไว้หลวมๆก่อนสารภาพความจริงจากใจ
“ผมเคยคิดว่าการได้ฟังคำคำนึงจากคุณมันสำคัญแต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว”
เหมือนชนกรีบพูดแทรกกลัวเขาเปลี่ยนใจ
“ฉันรักนาย...ฉันอยากจะบอกนายมาตั้งนานแล้ว”
ลัคนัยอึ้งมากก่อนยิ้มกว้างเมื่อได้ยินน้ำเสียงกระเง้ากระงอดของภรรยา
“ฉันรักนายและไม่อยากให้ไปไหนทั้งนั้น...ห้ามไปไหนอีก”
“ครับ...รับทราบแล้ว”
จบคำก็โน้มตัวจูบรับขวัญภรรยาคนสวยอย่างดูดดื่มเหมือนจะชดเชยเวลาที่ห่างหายกันไป เหมือนชนกมี ความสุขมากก่อนหน้าแดงก่ำเมื่อเขาบอกว่าตอนนี้
ฝากลูกชายไว้บ้านธวัชให้ตายายเลี้ยงแทน
แววตากรุ้มกริ่มของลัคนัยทำให้เหมือนชนก
ใจเต้นแรงเสไปจัดผ้าปูเตียงในห้องนอน
“ไม่ต้องจัดหรอกครับ...เดี๋ยวก็รกอีก!”
“บ้า! นี่มันกลางวันแสกๆ”
“กลางวันแล้วนอนไม่ได้เหรอครับ นี่คุณคิดจะทำอะไรเนี่ย ผมแค่ชวนคุณนอนหลับพักผ่อนเฉยๆ”
“ไม่จริงอ่ะ ก็ท่าทางนาย...”
“ท่าทางผมทำไม”
ลัคนัยแกล้งแหย่ เหมือนชนกหันหน้าหนีกลบเกลื่อนความอาย
“ไม่มีอะไร นอนก็นอน”
“แต่ผมไม่ง่วงแล้ว เราอย่านอนเลยนะ”
“จะนอน!”
“ไม่ให้นอนหรอก!”
ooooooo
ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัวหลังผ่านบทเรียนสำคัญ เหมือนชนกกับลัคนัยได้เรียนรู้ว่าทิฐิไม่ได้ช่วยให้ใครมีความสุข มีแต่จะสร้างความทุกข์ให้แก่คนถือและคนรอบตัว...โดยเฉพาะคนตัวเล็กไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างนนทพัทธ์
มาลินีภูมิใจในตัวเหมือนชนกที่คิดได้ และปลื้มใจที่นนทพัทธ์...เหลนชายคนแรกเกิดมาพร้อมความสุขความสมหวังของคนในครอบครัว ธวัช วิสาขาและพิมลแขพลอยสุขใจ คนรอบตัวไม่ตั้งแง่ใส่กันอีก หลังจากนี้ครอบครัวใหญ่คงมีแต่ความรื่นรมย์เพราะทุกคนรักและเข้าใจกันดี
