เกมเสน่หา

“ถ้าจะคุยเรื่องแบ่งกันดูแลลูก ตามกฎหมายเรามีสิทธิ์กันคนละครึ่งคุณไม่ต้องห่วง”

“ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ฉันรู้ว่านายแฟร์แต่ว่าฉันหมายถึง...”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องลูก ถ้างั้นผมก็ไม่มีอะไรจะคุย”

“แต่ฉันมี...ที่ผ่านมาฉันทำให้นายต้องเสียใจหลายเรื่อง...ฉันเองก็เสียใจ นายจะให้โอกาสฉันแก้ตัวบ้างได้ไหม”

“คุณนกจะลำบากไปทำไมครับ ตอนนี้คุณก็ไม่เสียลูกไปแล้ว”

“ก็...ก็ฉันไม่อยากจะเสียพ่อของลูกไปนี่!”

ลัคนัยถึงกับไปไม่ถูกเมื่อเจอภรรยาโพล่งตรงๆ เหมือนชนกเขินจัดแต่ไม่หยุดความตั้งใจ

“ฉันรู้นะว่านายยังโกรธแต่นายก็ไม่ได้เกลียดฉัน เพราะงั้นต่อให้นายตั้งกำแพงเย็นชาใส่ฉันสักหมื่นๆชั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก อย่าคิดว่ากำแพงของนายจะสกัดกั้นฉันได้ นายก็รู้จักฉันดีว่าคนอย่างเหมือนชนก...เป้าหมายน่ะมีไว้พุ่งชน นายอย่าเสียเวลาปฏิเสธฉันเลย”

เหมือนชนกตัวจริงกลับมาแล้ว...ลัคนัยพอใจมาก เกือบหลุดยิ้มแต่ต้องทำเข้ม “ไม่นึกว่าจะได้ยินคุณพูดแบบนี้ แต่อย่างน้อยคุณก็พูดถูกอยู่อย่าง...ใช่...ผมไม่ได้เกลียดคุณ แต่ก็ไม่ได้ความว่าผมไม่รู้จักเข็ดจักจำ!”

“ทำไม...นายไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่เหมือนชนกคนเดิมแล้ว ให้โอกาสฉันพิสูจน์สิ ให้ฉันแก้ตัว”

“สิ่งที่เกิดขึ้นคุณก็ยอมรับว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วเราจะแก้ไขด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ...ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ...”

ooooooo

ลัคนัยอยากลองเชิงภรรยาคนสวยจึงแกล้งไม่ตอบรับข้อเสนอ เหมือนชนกเต้นผางโกรธจัดที่สามีเล่นตัว มาลินีเลยแนะให้หลานสาวใช้แผนนางร้ายบ้างเพราะทำตัวเป็นนางเอกมานานเขาก็ไม่แล

เหมือนชนกตลบหลังสามีด้วยการแอบตัดสายไฟรถ ลัคนัยเลยต้องค้างบ้านธวัช สมาชิกทุกคนในบ้านสมรู้ร่วมคิดด้วยไม่เว้นแม้แต่พิมลแขที่อยากเห็นอดีตคนรักคืนดีกับภรรยา

ลัคนัยเลือกไปพักเรือนหลังเล็ก เหมือนชนกไปป่วนจนเขาเกือบหลุดฟอร์มคืนดีด้วย สองสามีภรรยาช่วยกันดูแลนนทพัทธ์ตามประสาพ่อแม่มือใหม่ซึ่งกว่าลูกชายตัวน้อยจะนอนทั้งคู่ก็แทบหมดสภาพ

ความรักที่มีต่อนนทพัทธ์ทำให้ลัคนัยใจอ่อนยกโทษให้ภรรยาคนสวย แต่กว่าจะยอมก็แสร้งทำเหมือนไม่แคร์จนเหมือนชนกเกือบถอดใจยอมให้เขากลับ ลัคนัยส่ายหน้าหน่ายๆ

“อุตส่าห์ช่วยกันเตี๊ยมแผนให้ผมอยู่ที่นี่ตั้งวันกับคืน...ตกลงอยากพูดอยากทำแค่นี้”

เหมือนชนกสะดุ้ง สีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ ลัคนัยกลั้นยิ้มก่อนเย้า